4 november
2016
officiële release - 109
2016 cd-versie
1. Cosmik Debris
2. Little Dots Part 1
3. Little Dots Part 2
4. Rollo
5. Kansas City Shuffle
6. "Columbia, S.C." Part 1
7. "Columbia, S.C." Part 2
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar
Tony Duran: slide guitar
Gary Barone: trumpet
Earle Dumler: oboe, sarrusophone
Malcolm McNabb: tuba, horns
Tom Malone: trumpet, brass
Bruce Fowler: trombone
Glenn Ferris: trombone, horns
Dave Parlato: bass
Jim Gordon: drums
Maury Baker: drums & steel drum (5)
------------------------------------------------------------
Little Dots is the sequel to 2005's Imaginary Diseases. It features
additional hand-picked selections from the Maestro himself of the
10-piece 'Petit Wazoo' tour of late 1972. Although FZ worked on this
material during different time periods throughout the 70s and 80s,
nothing was ever officially released. Now we get the chance to hear
more from this horn-driven ensemble, featuring mammoth
improvisations and unreleased compositions.
|
Little Dots hoort bij Imaginairy Diseases als
de snor bij de sik. Dat feit wordt nog eens benadrukt door de
vormgeving van het onpraktische, goedkope hoesje. In de bijsluiter
wordt een aantal feiten opgerakeld, maar met het stijgen der jaren
neemt de kennis af. Dat is ook een gegeven. Dus moeten we Malcolm
McNabb even corrigeren, want de Houtrusthallen lagen toen toch echt
niet in Rotterdam, maar in The Hague.
Het verhaal van ‘the murderous drummer boy’ (Gordon) is natuurlijk
wel bijzonder, net als dat van diens plaatsvervanger Maury Baker;
toen drummer in Tim Buckley’s band.
De muziek, nog door Zappa zelf geselecteerd, varieert in kwaliteit –
various reels – en dat is vooral te horen in de drumset. Soms lijkt
het of die op karton speelt, jeweetwelman, die oude
waspoedertrommels.
De cd begint met Cosmik Debris en Zappa rapt in de stijl van
Downtown Talent Scout én met de nodige humor in intonatie. Dave
Parlato en Jim Gordon mogen zich uitleven in een boogie, maar pas
nadat wat complexe kleine noten door het orkest(je) gekraakt zijn.
Zappa doet een gitaarduit in het boogiezakje. Mooie solo. Jammer dat
de indeling van de tracks op de cover niet overeenstemt met die van
de cd-speler.
De boogie –deel twee van Little Dots – begint met een Wazoo-achtige
solo van Tony Duran. De band kleurt hun klangfarben netjes binnen de
lijntjes in. Onze Downtown Talent Scout draaft weer op om Rollo uit
te voeren. In Rollo horen we enkele (nu) bekende geluiden langskomen
(St. Alphonso, Zomby Woof). De vraag of Rollo nu echt het slot is
van The Eskimo Suite wordt hiermee niet beantwoord; het stuk lijkt
meer en meer op zichzelf te staan. De blazers vallen hier en daar
wat weg en de drums hebben last van een phaser-achtig geluid. In
alle geweld duikt er plotseling een faun met dwarsfluit op; heel
bijzonder.
De Petit Wazoo band (Zappa dus) hield van shuffles. De Kansas City
Shuffle is er ook zo een. Lekker losgaan op een eenvoudig thema, dat
willen alle musici toch? Zappa is er niet vies van en grijpt zelfs
naar zijn wahwah-pedaal en biedt ons opnieuw een goede, beetje Hot
Rats-achtige solo.
In Columbia S.C. zijn twee leden van de band, waaronder de drummer,
vijf minuten voor het begin van de show opgepakt door de lokale
politie wegens ‘some of those bad boys habbits’. Tsja, wat moet je
dan? Je vraagt de drummer van de band uit je voorprogramma. Maury
Baker in dit geval wilde wel, maar ja, al die thema’s etc. Dus vroeg
Zappa maar aan het publiek of het hun wat uitmaakte of ze iets
verzonnen. Dat maakte natuurlijk geen moer uit, want Zappa verzon al
jaren dingen op dat podium en juist daarvoor kwam het volk, toch?
Blues of Jazz of ‘None of the Above?’ De band zet in met bas,
steeldrums en hobo. Niet een alledaagse variant van een blues- of
jazzthema. Die steeldrums voegen wel een extra dimensie toe moet ik
zeggen. Iedereen in het orkest blaast een partijtje mee en voor je
het weet zitten we al in het tweede, filmische deel. Zappa speelt
een voor hem subtiele én ingetogen solo, de beste van deze set. Ooit
werd er een opmerking gemaakt dat Zappa een Grote Componist in
Hollywood had kunnen worden, tenminste als hij filmthema’s was
blijven schrijven. Nu was hij ook groot, maar ver daarbuiten, maar
dat filmische – al dan niet voor je oren – zit er bij hem flink in.
Duran mag ook nog even, daarna is de film bijna afgelopen. Prachtig
eind én prachtige aanvulling op het gelukkig alsmaar uitdijende
oeuvre.
Ondanks de wat wisselende geluidskwaliteit en de disbalans on stage
zijn de Little Dots minstens net zo goed als de Imaginairy Diseases.
Lekker duo dus! |
