29 oktober 2019
officiële release - 114 / 114Z (de highlights cd-set)
2019 box-versie
disc 1 (Show 1)
1. “Happy Halloween To Each And Every One Of You”
2. Pygmy Twylyte
3. The Idiot Bastard Son
4. Cheepnis
5. “Another Assembly Of Items”
6. The Eric Dolphy Memorial Barbecue
7. Kung Fu
8. Penguin In Bondage
9. T’Mershi Duween
10. The Dog Breath Variations
11. Uncle Meat
12. RDNZL
13. Village Of The Sun
14. Ecidna’s Arf (Of You)
15. Don’t You Ever Wash That Thing?
16. Montana
disc 2 (Show 1 Continued)
1. Dupree’s Paradise
2. “Almost Up To Date”
3. Dickie’s Such An Asshole
(Show 2)
4. “That Greatest Of American Holidays”
5. Cosmik Debris
6. “We’re Hurtin’ For Tunes”
7. Pygmy Twylyte
8. The Idiot Bastard Son
9. Cheepnis
10. I’m The Slime
11. Big Swifty
disc 3 (Show 2 Continued)
1. The History Of The San Clemente Magnetic Deviation
2. Dickie’s Such An Asshole
3. “Another New Event” :56
4. Farther O’Blivion – Part 1
5. Father O’Blivion – Part 2
6. “Pervert’s Special Holiday”
7. Penguin In Bondage
8. T’Mershi Duween
9. RDNZL
10. Inca Roads
11. Medley: Son Of Mr. Green Genes/King Kong/Chunga’s Revenge
disc 4 (Bonus Rehearsals 10-20/21-73)
1. The Eric Dolphy Memorial Barbecue (10-21-73)
2. Penguin In Bondage (10-20-73)
3. T’Mershi Duween (10-20-73)
4. Dog Breath (10-20-73)
5. The Dog Breath Variations (10-20-73)
6. Uncle Meat (10-20-73)
7. RDNZL (10-20-73)
8. Magic Fingers (10-21-73)
9. Inca Roads (10-20-73)
10. Father O’Blivion (10-21-73)
11. Cosmik Debris (10-20-73)
12. Big Swifty (10-21-73)
Halloween 73 Highlights
2019 cd-versie
1. “Happy Halloween To Each And Every One Of You” (Show 1)
2. Pygmy Twylyte (Show 2)
3. The Idiot Bastard Son (Show 2)
4. Cheepnis (Show 2)
5. “Another Assembly Of Items” (Show 1)
6. The Eric Dolphy Memorial Barbecue (Show 1)
7. Kung Fu (Show 1)
8. Penguin In Bondage (Show 1)
9. T’Mershi Duween (Show 1)
10. The Dog Breath Variations (Show 1)
11. Uncle Meat (Show 1)
12. RDNZL (Show 1)
13. I’m The Slime (Show 2)
14. Big Swifty (Show 2)
15. “The History Of The San Clemente Magnetic Deviation (Show 2)
16. Dickie’s Such An Asshole (Show 2)
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Napoleon Murphy Brock: tenor sax, flute, vocals
George Duke: keyboards, vocals
Bruce Fowler: trombone, "dancing!"
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Chester Thompson: drums
Ruth Underwood: percussion
------------------------------------------------------------
Recorded live at the Auditorium Theater, Chicago, october 31, 1973.
The only Halloween shows Zappa played in Chicago.
|
In goede Amerikaanse traditie krijgen we bij
het succes van nummer één, een vervolg totdat het concept
uitgemolken is en slechts nog interessant voor de ‘die-hards’.
Halloween nummer één, die uit 1977, New York, was, in de zin van de
stick-aanpak, voor de oudere fans al een vreemde griezel. De
verpakking paste toen en nu prima in een kinderspeelgoedwinkel, maar
letterlijk niet in de kast van de serieuze muziekfans. Ik schreef
daarbij al dat ik blijer was met de 3cd-versie. In praktijk blijkt
dat ook zo te werken. De stick ligt hier in de curiosakast en de cd
in de cd-kast. Klinkt bijna logisch toch? Die 3cd set draai ik,
soms...
Dezelfde richting gaat het, vrees ik, uit met
de tweede kinderverpakking: Halloween 73. Dat is eigenlijk een nog
veel dubieuzere release. Een soort overkill zelfs. Hier vóór ons,
echter wel met de rug naar ons toe volgens het boekje, staat de
Roxy-band. Alom, en terecht, bejubeld. Die jubel gaat dan over het
aloude Roxy & Elsewhere-album, maar ook over alle aanverwante
artikelen en dat zijn er nogal wat: Roxy by Proxy, Roxy, the
movie-soundtrack, the Roxy Performances boxset en You Can’t do That
on Stage Anymore, volume 2. Heel veel 73-band dus. Hoeveel band kun
je aan? Halloween is door de latere uitgave, maar gezet in de lijn
van de tijd, nu de voorloper, de ouverture, geworden van het
Roxy-succes. Meestal zijn die spannend, in afwachting van wat komt,
maar nu is de ouverture eigenlijk de mosterd na de maaltijd, de soep
na de pudding.
Blijkbaar is er zoveel commentaar gekomen op
de stick, dat we nu 4 cd’s en een boekje krijgen in wel weer in een
onmogelijke verpakking. De cd’s zitten geklemd tussen wat lipjes op
de bodem. Heel fijn zo. Ook die doos, met het grootste volumedeel
van de inhoud, verdwijnt naar zolder en dan heb je in je cd-kast
vier envelopjes en een los boekje. Niet heel charmant en eigenlijk
gewoon best ‘primitief’ te noemen; doe er dan even een doosje bij!
De enkel-cd-versie van dit concert, de Highlights én Z-versie, staat
naast dat rommeltje in de kast en oogt heel wat betrouwbaarder. Ik
schreef het al, het boekje laat vooral de band op de rug zien en
enkele frontale foto’s lijken afkomstig van een ander concert, ja,
de Roxy…
Het boekje in de gemaskerde doos is iets
uitgebreider, maar ook daarin voegen de verhalen van Ruth Underwood
en Ralph Humphrey weinig aan de informatie uit de Roxy-sets toe. Ja,
het was moeilijk, leuk, gezellig en een tópband. Niets nieuws te
melden dus.
De muziek dan, want daar moet het over gaan
hier. Daar is helemaal niets mis mee. De Roxyband, was, je mag het
niet zeggen, maar ik doe het toch, een superband. Die kon alles en
speelde de complexe stukken lachend en sigaar rokend weg,
ondertussen elkaar moppen vertellend. Ook in Chicago, de derde en
winderigste stad van Amerika, wordt zonder meer uitstekend gespeeld.
Men heeft het naar de zin, Zappa legt uit, vertelt – dat is bij hem
altijd een van de leukere elementen – en speelt zoals gehoopt en
verwacht uitstekende gitaarsolo’s. Niets aan de hand dan? Mwah. Toch
wel, want dit kennen we allemaal allang in diverse versies,
waaronder nog snellere en excellentere. Ik heb dan ook vaak tijdens
het luisteren iets van ‘mooi, goed, leuk, maar dit ken ik al’. Als
je dat doorlopend hebt, en dat heb ik hierbij, is het eigenlijk niet
meer zo heel boeiend. De verse reclamebenadering: ‘the music is
fresh’, klopt natuurlijk. Vers en daarom soms best langzaam,
vergeleken met de band ‘on speed’ op YCDTOSA2. Vers zijn wel de
soli, solo’s mag ook, van eenieder. Die zijn, volgens receptuur,
altijd nieuw en dus verrassend. Misschien ligt het ook aan het
publiek dat wel wat wind gewend is, want dat blijft een beetje op de
vlakte. In New York is altijd geschreeuw en weet men van gekkigheid
niet wat te dan, hier is het publiek best gedisciplineerd te noemen.
Het Halloweenvuur is blijkbaar nog niet ontstoken.
Tsja en dan. Met de minnen en plussen houden
we onder de streep over: een primitief in de kast staande set met
overbekende muziek, uitgevoerd door supermusici met verse soli en
dito preambules. Is dat voldoende? Ik vrees het niet. Net als bij
Halloween 77 verwacht ik dat gestripte versie vaker uit de kast
komt. De Duitsers weten dit allemaal al heel lang, zij kennen immers
het volgende gezegde: “In der Beschränkung zeigt sich erst der
Meister”. In goed Nederlands: ‘in de beperking herkent men de hand
van de Meester’. Die laatste moet daarom met hoofdletter. Misschien
een goede tip voor een volgende Halloweenbox?
|
