1. the Eureka Springs Garbage Lady
2. Stuffed Bras
3. Who's Jim sox ?
4. Kansas and the BTO's
5. The Captain's Fat Theresa Shoes
6. Wouldn't it be Sad if There Were No Cones?
7. Do Me in Once and I'll be Sad, Do Me in Twice and I'll Know Better
8. The Moche Monster Review
9. TV Lives
10. Rodney I Have a Paintbrush in my Hand to Color a Triangle
11. Miss Christine's First Conversation with the Plaster Casters of
Chicago
12. The Original GTO's
13. The Ghost Chained to the Past, Present and Future
14. Love on an Eleven Year Old Level
15. Miss Pamela's First Conversation with the Plaster Casters of
Chicago
16. I'm in Love with the Ooo, Ooo Man
------------------------------------------------------------
miss pamela (pamela ann miller of pamela des
barres)
miss sandra (sandra leano)
miss cinderella (cynthia sue wells)
miss christine (christine frka)
miss mercy (mercy fontenot)
miss sparky (linda sue parker)
en de band:
Roy Estrada: bass guitar
Jimmy Carl Black: drums
Lowell George: guitar
Jeff Beck: guitar
Ry Coorder: guitar
Craig Doerge: keyboards
Ian Underwood: keyboards/producer
Nicky Hopkins: keyboards
Don Preston: synthesizer
Rod Steward: vocals
Frank Zappa: tambourine
|
Groupies. These girls, who devote their lives to pop music, feel
they owe something personal to it. So they make the ultimate gesture
of worship, human sacrifice. They offer their bodies to the music or
its nearest personal representative, the pop musician. These girls
are everywhere. It is one of the most amazingly beautiful products
of sexual revolution.
- Life, 1968
Cynthia is a pudgy girl from Chicago who thinks she's ugly. She
has an inferiority complex but she also has a fantasy about
achieving sexual relations with all her pop heroes. So in spite of
her inferiority complex, she manages to talk to them and go up to
their hotel rooms and end up in bed. Well, these two girls meet each
other over the phone and fall in love and then there's some letters
and Miss Pamela hocks her most prized possession - her phonograph
- to get to Chicago.
- Sun Magazine 1970
Pop music brought it all together for me socially. It brought
people together, it gave me friends.
- Groupies and other Girls - John Birks/Jerry Hopkins 1970
The GTO's; voor de een groupies, voor anderen vrouwen met een eigen
stijl, wil en karakter. De GTO's worden allemaal aangesproken met
miss.Een soort ere-naam die ze te danken hadden aan zanger Tiny Tim.
Miss Christine woonde in een commune in het huis van Carl Franzoni;
een van de geestesvaders van de freakscene en ook de scene waarbij
Zappa zich aansloot en andersom. Beiden hadden elkaar in de jaren
zestig nodig om verder te komen. Franzoni woonde in het oude huis
van Tom Mix, de bekende filmster. Nadat Franzoni vertrokken was werd
Frank de nieuwe huurder van het huis. Christine bleef er wonen en
werd door Frank en Gail aangenomen als kindermeisje voor Moon, hun
pasgeboren dochter.Christine had een aantal speciale vriendinnen en
nam die mee naar het huis. Zappa zag hoe bijzonder deze groep was en
wilde er 'iets' mee doen. Dat was toen nog niet heel concreet. In
ieder geval bijhouden in de vorm van een soort groupie-paper wat
voor deze dames belangrijk was. Opmerkelijk was hun leefstijl en
kleding en hun wens om het muzikanten naar de zin te maken en vooral
om ze seksueel te bevredigen. Soms leek het een jacht op een trofee.
Met name Jimmy Page en Robert Plant van Led Zeppelin, de Stones en
Jeff Beck was de absolute te bereiken top voor deze meiden. Ze deden
er dan ook alles voor om in contact te komen met die muzikanten.
Sommigen kregen er een goede band mee, maar vaak niet meer dan dat.
Miss Pamela beschrijft dat uitgebreid in haar boek: I'm with the
band. Een opmerkelijk en open boek. Het maakt de eigen leefstijl
meer dan duidelijk en ook de zenuwachtigheid die toeslaat als een
ster in de buurt een concert geeft.
TELEVISION BABY I'm a television baby
My father's a knob
And my mother's a tube.
When I'm sad
my horizontal skips
And my vertical dips
But when I'm glad my brightness meter
Shouts brightest.
Door hun afwijkende kledingstijl viel de groep sowieso al op. In die
zin waren de meiden behoorlijk creatief en trokken ze zich weinig
aan van heersende modenormen.
Zappa nodigde de groep in zjn huis uit om die creativiteit verder te
ontwikkelen. In eerste instantie vormden ze een dansgroep onder de
naam Laurel Canyon Ballet Company. Daarmee traden ze een tijdlang op
tijdens concerten van The Mothers.
Na aanleiding van die concerten gaven de meiden aan zelf muziek te
willen maken en Zappa bood aan een plaat met ze op te nemen. Net als
zijn eigen opnames in die periode zou dat een soort documentaire
moeten worden, waarin gesprekken afgewisseld zouden worden met
muziekstukken. Zappa nam alles op, dus ook van de GTO's. Dat was de
nieuwe naam. Zappa noemde de groep vaak anders, Girls Together Only,
Girls Together Often, Girls Together Occasionally maar meestal als
Girls Together Outrageously. Die laatste naam is blijven hangen. De
GTO's bestonden uit Miss Pamela (die van het boek), Miss Sandra,
Miss Cinderella, Miss Christine and Miss Mercy. Tijdelijk bij deze
groep zaten Miss Lucy en Miss Sparky. Die Lucy zien we later weer
terug, namelijk in 200 Motels.
Pop music brought it all together for me socially. It brought
people together, it gave me friends.
- Groupies and other Girls - John Birks/Jerry Hopkins 1970
Zowel lp als cd zijn inmiddels collecters items. Muzikaal gezien
valt het allemaal tegen, zet een willekeurige groep meiden bij
elkaar en laat ze zingen, het resultaat is hetzelfde of beter. Meer
dan dat is de waarde van dit project een soort sociologische of
cultureel- antropologische. De meiden praten over zaken die voor hen
van wezenlijk belang zijn, jongens natuurlijk, opgevulde bh's,
liefde, etc. Ook interessant is de telefoon-conversatie met de
Plaster Casters. Dat zijn twee meiden, ook een soort groupies, maar
met een extra doel; het mannelijk geslachtsdeel, meestal in
gezwollen toestand, in gips gieten en er vervolgens een model van
maken. Ze waren erg trots op hun collectie, waaronder een bijzonder
model van Jimi Hendrix.
Naast 'zang' laten de meiden ook een soort rap, rijm, horen, beetje
in schoolmeidenstijl. Ook dat klinkt ann 2010 behoorlijk primitief
zal ik maar zeggen. Echter het beeld van de tijdgeest en het
speciale van juist deze meidengroep is boeiend. Het eerder genoemde
boek is daarop een prima aanvulling.
|
