Muziek Verhaal Zappa.com LemonTree Contact








Funky Nothingness
30 juni 2023
officiële release 126


3cd

disc 1
  1. Funky Nothingness
  2. Tommy/Vincent Duo I
  3. Love Will Make Your Mind Go Wild
  4. I'm a Rollin' Stone
  5. Chunga's Revenge (basement version)
  6. Basement Jam
  7. Work With Me Annie/Annie Had a Baby
  8. Tommy/Vincent Duo II
  9. Sharleena (1970 Record Plant mix)
10. Khaki Sack
11. Twinkle Tits

disc 2
  1. Chunga's Revenge (take 5)
  2. Love Will Make Your Mind Go Wild (take 4)
  3. Transylvania Boogie (unedited master)
  4. Sharleena (Unedited Master)
  5. Work With Me Annie/Annie Had a Baby (alternate edit)
  6. Twinkle Tits (take 1, false start)
  7. Twinkle Tits (take 2)

disc 3
  1. The Clap (unedited master - pt. I)
  2. The Clap (unedited master - pt. II)
  3. Tommy/Vincent Duo
  4. Chunga's Revenge (take 8)
  5. Halos and Arrows
  6. Moldred (take 8)
  7. Fast Funky Nothingness

------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitars, percussion
Ian Underwood: keyboards, winds, guitar

Don 'Sugarcane' Harris: violin
Max Bennett:
bass
Aynsley Dunbar: drums
met:
Roy Estrada: bass (cd1, 1/cd 3, 7)
Motorhead Sherwood: rhythm guitar (cd 1, 1/cd 3, 7)

Van de aangekondigde ‘opvolger’ van Hot Rats werd ik heel blij, dat is tenminste echte muziek en geen voorgeprogrammeerd bendewerk zoals later in Zappa’s werk. De titel vond en vind ik vreemd, een beetje nietszeggend ook en in mijn bescheiden optiek niet passend bij het gebodene, wat niet niets is namelijk. En de funk... was er pas met George Duke toch? Niet zeuren, het ding is er.
De glamrockhoes is prachtig, maar onpraktisch, de cd’s kunnen er bijna niet uit, elke keer een heel gedoe en vette vingers erop. Maar de kleuring en foto’s zijn mooi. Gelukkig was de van andere hoezen bekende John Williams in de studio en zijn opnames gemaakt. Op het wereldwijdeweb legt Joe Travers uit dat dat bijna nooit het geval was, maar hier toevallig wel. Gelukkig voor ons.
Diezelfde Travers legt ook uit dat we hier te maken hebben met de opvolger van Hot Rats, maar dat is meer fantasie dan realiteit. Feitelijk is het de zoon van Chunga, aangevuld met wat restmateriaal van Uncle Meat. Forget Hot Rats. Wat elke keer meer duidelijk is/wordt bij heer Zappa is dat we niet horen wat we horen en niet weten wat we weten. In die zin is Zappa een heuse navolger van de Belgische surrealistische schilder René Magritte wiens afbeelding van een pijp met onderschrift “ceci n'est pas une pipe” het verstand prikkelde. Nee, dit is geen pijp, maar een afbeelding van een pijp. Bijna filosofisch. Voor Zappa geldt hetzelfde: “ceci n’est pas chunga’s revenge”, het is een verbeelding  ervan. Wat wij al sinds 1970 voor zoete koek slikte blijkt slechts een uittreksel uit het geheel. ‘Sharleena’ is anders, ‘The Clap’ is anders en ‘Transylvania Boogie’ is anders, allemaal langer en ooit anders benoemd. Wat is in een naam tenslotte. ‘Transylvania Boogie’ was eerst ‘Chunga’s Revenge’, en die heette eerst ‘The Clap’. Nee, ‘The Clap’ was dan weer niet eerst ‘Transylvania Boogie’. Ergens moet het onlogisch zijn immers.

We beginnen met een bluesy niemendalletje met akoestische gitaar – dat dan weer wel - ten tijde van Uncle Meat. In een blinddoektest hadden we dit liedje zo bij iemand anders ondergebracht. Willie Dixon misschien wel. Wisten jullie dat Motorhead ook gitaar speelde? Misschien hebben we hem al die tijd wat onderbelicht gehad. De opmaat naar de verderop lange ‘Tommy/Vincent Duo’ geeft aan wat we in het hoofdmenu mogen verwachten: drums & bass & guitar. Tommy en Vincent zijn natuurlijk Aynsley Dunbar en Frank Zappa, de namen zijn hun beider tweede naam. Leuk is dat we Zappa op bas horen, dat deed hij vaker, maar hier meer hoorbaar.
Je komt ze weinig tegen op Zappa’s eigen, oude albums, maar wel veel op allerlei bootlegs: nummers van anderen. ‘Love Will Make Your Mind Go Wild’ wordt prachtig uitgevoerd. Mooie unisone sax-viool-partij. Zappa had het op een Lost Episodes Vol. 3 willen zetten. Dat had allebei gemogen, gelukkig hier alsnog. ‘I’m a Rollling Stone’ is opnieuw van de blues. Door de baspartij voel je de stinkvoeten al aankomen. Prachtige uitvoering, mooie, lange gitaarsolo en let ook eens op de orgelpartij van de alom aanwezige Ian Underwood. Don ‘Sugarcane’ Harris leeft zich een beetje uit in de stijl van ‘Directly From My Heart To You’ en ‘Little House I Used to Live In’. Niets mis mee dus.
“Chunga’s Basement’ kent iedereen natuurlijk al van QuAUDIOPHILIAc (2004). Die kunnen we zelden/nooit draaien dus is welkom hier. De ‘jam’ is het vervolg met mooi gitaarwerk van Zappa. Beetje droge klank in de drums en het orgel klinkt van heel ver.
‘Work With Me Annie/Annie had a Baby’ werd vooraf aan de release als teasertrack ingezet. Het zou je zo maar op het verkeerde been gezet kunnen hebben, maar aan de andere kant, dat werden wij allemaal tenslotte. Leuk liedje.
Tommy en Vincent komen nog eens langs, maar nu iets langer. Je hoort heel goed hoe beiden op elkaar reageren. Dunbar was een prima drummer voor Zappa’s gitaarescapades, maar ook een drummer die vrij was in stijlen en sterk in techniek. Heel wat anders dan Jim Black of Art Tripp. Die zijn vergeleken bij Dunbar wat stijver in de maat.
Opnieuw komen we een bekende tegen Hi ‘Sharleena’. Iets andere mix dan op ‘Lost Episodes’, maar even goed beter dan de versie van Chunga’s Revenge. Dat schreef ik toen al en daar blijf ik bij.
“Khaki Sack’ komt nog uit de erfenis van The Mothers. Uptemponummer met wederom sterk orgelwerk van Underwood en lekkere solo van Zappa. Hier en daar wat Transsylvanische elementen in de solo, maar “what the hey”.
Het laatste werk van cd1: ‘Twinkle Tits’. Een wat ‘goedkope’ piano en contrabas klinkt. Het nummer kennen we als bootleg en het ging lange tijd mee. Zappa heeft er lang aan gesleuteld, maar het is onbegrijpelijkerwijs nooit officieel verschenen. Er staat een prachtige, lange live-versie op de bootleg ‘Apocrypha’ in een uitvoering met Zappa’s Hot Ratsband uit 1970. De fonkelende tieten worden daar onderbroken door een modderhaai. Die live-uitvoering had ik ook graag officieel en met betere geluidskwaliteit gehoord, want die is nog beter dan de studioversie hier.

Disc 2 opent met een versie van Chunga’s wraak. Opvallend de schitterende wahwahsax van Underwood, die man had wat in zijn mars. De al net zo fraaie orgelsolo van Harris is de orentrekker hier. Zappa speelt weer een sterk staaltje gitaar… natuurlijk!
‘Love Will make Your Mind Go Wild’ is een aangenaam intermezzo voor het magnum opus van deze cd: ‘Transylvania Boogie’. Bijna 19 minuten lang is het origineel, de ons bekende versie bijna een kwart daarvan slechts. Wij wisten niets. Schitterende versie die geen seconde verveelt. ‘Het begin klinkt trouwens een beetje als ‘Help I’m a Rock’. Oh ja, let even op het orgelspel van Underwood weer. Gaandeweg neemt de kwaliteit toe. Vandaar die uitsnede voor het ‘Chunga’s Revenge’-album.
‘Sharleena’ brengt ons nu een langere gitaarsolo. Het is dezelfde versie als op ‘Lost Episodes’, maar dan met langere solo. Met deze versie is de logica terug. Die solo op ‘Lost Episodes’ vond ik altijd al een beetje kort door de bocht op een bepaald moment, je hoorde bijna de edit, nu horen we de hele solo en valt alles op zijn plek. Heerlijk die logica.
Deze cd sluit af met twee stukken die we eerder al kregen, maar hier anders zijn, uitgebreider in het geval van ‘Work With Me Annie/Annie had a Baby’ en de master van ‘Twinkle Tits’. Zoek de aangename verschillen.

Op cd 3 krijgen we ‘The Clap’, Zappa’s versie van Edgar Varèses ‘Ionisation’. Zappa drumde vroeger, hield van percussie en Varèse zette een deur open. In ‘The Clap’ (geslachtsziekte) leeft hij zich uit. Dat doet hij ruim een kwartier. Slechts 1 minuut 23 hoorden we ooit op ‘Chunga’s Revenge’. Ik geef toe dat niet alles even spannend is, maar het is een soort leerboek. Met deze, opgedane kennis wordt er meer Zappawerk duidelijk. Een imaginaire puzzel als het ware.
Langste stuk op deze cd is ‘Tommy/Vincent Duo’ de ‘Unedited-version’. Een lp-kant lang drums, basgitaar en sologitaar. Zappa had een Dunbar nodig om zich te ontwikkelen. Dat blijkt. Dunbar doet zijn soms telepathische ding. Jager en de gejaagde. In feite wordt hier de basis gelegd voor alle latere Zappa gitaarsolo’s, maar This is it!
En daar hebben we ‘Chunga’ weer in de gedaante van ‘The Clap’, maar toch vooral als zichzelf. Dit is Take 8 en het meest daarvan de basis voor het nummer dat we kennen van de lp Chunga’s Revenge. Zappa noemt het nummer een bolero, maar ik schat zo in dat Maurice Ravel daar anders over denkt.
‘Halos and Arrows’ brengt ons terug naar het begin van cd 1. Akoestische gitaar enzo. Zappa speelt alles, maar, zo lezen we, “het was niet de bedoeling dit te bewaren”. Dat niet, maar toch leuk te horen.
“Moldred’ is knip- en plakwerk uit de sessies van Tommy en Vincent. Een wat heavy werkje. Je snapt meteen dat Zappa fan was van Black Sabbath.
De afsluiter ‘Fast Funky Nothingness’ maakt de cirkel rond. Fijn zo, dat geeft rust.

Al met al hebben we met deze drie cd’s een uitgebreidere kennis van Chunga’s Revenge gekregen. Geen Hot Rats II, geen vervolg daarop ook. Nee, dit zijn de geheimen van Chunga ontrafeld. We hebben lang moeten wachten, maar diens ‘revenge’ kwam alsnog, 53 jaar later. De wraak is dan wel een zoete, prachtige, levendige, vibrerende en vooral oprechte. Van dit soort uitgaven word ik inderdaad blij. Dank Joe, doe zo voort.


dutch text 2023 Paul Lemmens © pics etc. UMe