Muziek Verhaal Zappa.com LemonTree Contact




Carnegie Hall
17 november 2011
officiële release - 91


2011 / 2017 cd-versie
disc 1
The Persuasions Show 1
  1. I Just can't Work No Longer
  2. Working All The Living Day/Chain Gang
  3. Medley #1
  4. Pieces Of A Man
  5. Buffalo Soldier
  6. Medley #2
  7. Medley #3
FZ Show 1
  8. Hello (to FOH)/Ready?! (to the BAND)
  9. Call Any Vegetable
10. Anyway The Wind Blows
11. Magdalena
12. Dog Breath

disc 2
FZ Show 1
1. Peaches
2. Tears Began to Fall
3. Shove It Right In
4. King Kong
5. 200 MOTELS Finale
6. Who Are The Brain Police

disc 3
FZ Show 2
  1. Auspicious Occasion
  2. DIVAN persists of: Once Upon A Time
  3. Sofa #1
  4. Magic Pig
  5. Stick It Out
  6. Divan Ends Here
  7. Pound for a Brown
  8. Sleeping In A Jar
  9. Wonderful Wino
10. Sharleena
11. Cruising For Burgers

disc 4
FZ Show 2
1. Billy the Mountain Pt1
2. Billy the Mountain Carnegie Solos
3. Billy the Mountain Pt2
4. The 600$ Mud Shark Prelude
5. The Mud Shark

------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Howard Kaylan: vocals
Mark Volman: vocals
Ian Underwood: keyboards, woodwinds
Don Preston: mini-moog
Jim Pons: bass
Aynsley Dunbar: drums

and The Persuasions:
Jerry Lawson: lead, arrangementen
Jimmy ‘Bro’ Hayes: bas
Jesse ‘Sweet Joe’ Russell: harmoniezang
Jayotis Washington: harmoniezang
Herbert ‘Toubo’ Rhoad: harmoniezang

------------------------------------------------------------
This album is dedicated to all the fans that appeared at every concert in New York and each and every one who showed up for Halloween.
------------------------------------------------------------
Carnegie Hall - 4CD'S. Again, in honor of FZ's favorite holiday month. Carnegie Hall (warts & all!!!). Your ticket to 11 October 1971. 2 Full Shows, 4 CDs! Pumpkins & The Persuasions.
Jack your Lanterns!!!

------------------------------------------------------------
Deze 4cd-versie is de eerst uitgegeven versie. In de nu 'reguliere' versie bestaat deze set slechts uit 3cd's. Het deel met The Persuasions, disc 1, nr. 1 t/m7 is verwijderd. Alle tracks schuiven daardoor op. De originele cd4 wordt in de nieuwe verpakking cd3, de andere tracks staan allemaal én in dezelfde volgorde op cd's 1 en 2.

Carnegie Hall, bekend van klassieke- en jazzconcerten, had een naam hoog te houden. Zappa met zijn ‘zootje ongeregeld’ paste daar niet in. Maar, zo werd handig aangekondigd, Zappa zou er met een klassiek ensemble komen. En dat was - weten we nu - nauwelijks bezijden de waarheid.

De band, bestaande uit meesterzangers, Howie en Mark, meestermuzikanten Ian en Don (waar is nou zijn foto weer – wat een kinderachtig gedoe) meesterdrummer Aynsley en gedegen bassist Jim. Een beste band, maar niet The Best Band (dit voor intimi). Howard en Mark waren – grappig genoeg – na het zien van een klassiek concert onder leiding van Zappa, in diens band gekomen. De zangers van de net uit elkaar gevallen the Turtles waren best populair, zeker met een hit als Happy Together. Jim Pons was hun vriendje en bassist uit dezelfde Turtles. Een wat onduidelijke bassist, maar na bijlessen van Ian een betrouwbare, aldus Ian in een van zijn karige interviews.

Ik heb dit altijd een beetje onderschatte band gevonden. Hun platenreeks begint al bij Chunga’s Revenge, gevolgd door Live at Fillmore East, 200 Motels, Just Another Band from LA en later Playground Psychotics, maar in tijd was dat weer eerder. Gelukkig is alles bij Zappa één nummer, anders zou het nog verwarrend kunnen worden. Met uitzondering van Chunga’s Revenge worden al deze plaatjes gekenmerkt door een wat dunne geluidskwaliteit. Enerzijds tijdgebonden, anderzijds ook niet helemaal nodig, Chunga klinkt immers heel redelijk.

Terug naar 11 oktober 1971. Zappa met zijn mannen in de statige hal. In het voorprogramma The Persuasions. Dat is een a capella (zang zonder begeleiding)/doowop band, die bekende en minder bekende liederen ten gehore brengt. Dit zeker tot vreugde van Zappa als groot liefhebber en kenner van deze stijl. Zappa was zelfs verantwoordelijk voor hun eerste plaat. Hij luisterde via de telefoon (!) naar een optreden van de groep in Stan’s Square Recordshop, New Jersey. De eigenaar van de winkel was de toenmalige manager. Na het telefoonconcert vloog de groep op uitnodiging van Zappa naar LA om daar hun eerste plaat op te nemen: 'Acapella'. Logisch - voor die periode - kwam die in 1971 uit op Zappa’s eigen Straight label. Geen wonder dat hij de band ook bekender wilde laten worden en hoe kan dat beter dan te laten spelen in zijn eigen voorprogramma. Een groot deel van de songs op Carnegie Hall komt van de eerste lp. Jammer dat de leden van the Persuasions niet genoemd worden in het boekje. Overigens dertig jaar na hun eerste lp brachten The Persuasions een hommage aan Zappa uit onder de titel: Frankly A Capella; een cd met allemaal Zappa nummers!

Bij het voorprogramma lijkt de geluidstechnicus nog niet helemaal wakker lijkt het, want het geluid is nog dunner dan dun, terwijl doowop het juist moet hebben van low grumbles and falsettos.
Dan komt Zappa en zijn crew, hij begint met het vertrouwde ‘hello’, gevolgd door een aantal 'successen'. Het klinkt goed, zelfs het geluid is een stuk beter vergeleken met dat van the Persuasions. Dog Breath heeft minder spanning dan de uitvoering op Just Another Band, maar over het algemeen prima uitvoeringen. Disc two begint met Peaches en Tears Began to Fall, een mooie Shove it Right In en dan komt King Kong. Het niemendalletje van ooit drie minuten is uitgegroeid tot een concert klassieker van soms een half uur of meer. King Kong staat niet alleen meer voor de vloeiende versies van Uncle Meat, maar ook voor geluidsexperimenten, honk honk en toet toet en ook dat gebeurt hier weer. Aynsley zet formidabel in, zo van nu kom er toch iets, maar helaas wordt zijn enthousiasme snel in de kiem gesmoord. De pianosolo van Don Preston is een mooie en Underwoods electric altosax with wah wah pedal doet het zo goed dat je echt op een dwaalspoor gebracht wordt of hij nu op de synthesizer zit de spelen of op zijn sax. De solo zelf is aardig, maar nogal binnen de lijntjes; zijn furieuze Albert Ayler invloeden als op Uncle Meat zijn hier niet aanwezig. Zappa speelt maar kort gitaar, iets dat overigens geldt voor de hele set. De Finale is niet de finale, die rol is weggelegd voor een prachtige Brain Police. Het ooit angstaanjagende nummer wordt hier vertolkt als een heuse Turtles hit-versie en is bijna een platte meezinger geworden. Maar wel mooi, dat dan weer wel.

Plaatje drie laat ons rusten op een Duitse canapé, de Divan. Het stuk sukkelt wat voort, wordt gaandeweg vertaald, maar krijgt nergens vaart of een dimensie. Dat gebeurt gelukkig bij Stick it Out, een song die we pas jaren later terugvinden op Joe’s Garage. Pound for a Brown en Sleeping in a Jar, beiden van Uncle Meat, worden goed uitgevoerd, maar de topper op dit plaatje is Wonderful Wino, met een schitterende gitaarsolo. Die Wino kwam ook later als liedje op de plaat, namelijk op Zoot Allures. Sharleena is altijd mooi, maar niet zo mooi als de versie van The Lost Episodes. Cruisin for Burgers, alweer van Uncle Meat, doet het altijd goed.

De laatste disc opent met een lange versie van Billy the Mountain. Billy is just fantastic, always! We hebben er nu drie en ze zijn alle drie een genot om te beluisteren. Ook altijd even geinig zijn de regio gebonden "aanpassingen". Dat brengt me nog even bij de vocalen van Underwood die op de hele set vrij prominent aanwezig is, al zanger dan bedoel ik.
Tot slot geloei, omdat Zappa 600 dollar moet betalen om een toegift te geven en dat zonder schroom doet met een prachtige Mud Shark versie. Dank Frank.

Dit keer is het booklet ook de moeite waard, foto’s erbij en redelijk boeiende teksten, de inmiddels bekende flora- en faunasectie, een nepkaartje (maar wel geinig) en de standaard wazigheid. Carnegie Hall is een prima aanvulling voor een band die slechts kort bestaan heeft, maar veel meer waardering verdient. Shove it right in (…the cd player)!


    dutch text 2011/2018 Paul Lemmens © pics etc. ZFT/UMe