17
november 2011
officiële release - 91
2011 / 2017 cd-versie
disc 1
The Persuasions Show 1
1. I Just can't Work No Longer
2. Working All The Living Day/Chain Gang
3. Medley #1
4. Pieces Of A Man
5. Buffalo Soldier
6. Medley #2
7. Medley #3
FZ Show 1
8. Hello (to FOH)/Ready?! (to the BAND)
9. Call Any Vegetable
10. Anyway The Wind Blows
11. Magdalena
12. Dog Breath
disc 2
FZ Show 1
1. Peaches
2. Tears Began to Fall
3. Shove It Right In
4. King Kong
5. 200 MOTELS Finale
6. Who Are The Brain Police
disc 3
FZ Show 2
1. Auspicious Occasion
2. DIVAN persists of: Once Upon A Time
3. Sofa #1
4. Magic Pig
5. Stick It Out
6. Divan Ends Here
7. Pound for a Brown
8. Sleeping In A Jar
9. Wonderful Wino
10. Sharleena
11. Cruising For Burgers
disc 4
FZ Show 2
1. Billy the Mountain Pt1
2. Billy the Mountain Carnegie Solos
3. Billy the Mountain Pt2
4. The 600$ Mud Shark Prelude
5. The Mud Shark
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Howard Kaylan: vocals
Mark Volman: vocals
Ian Underwood: keyboards,
woodwinds
Don Preston: mini-moog
Jim Pons: bass
Aynsley Dunbar: drums
and The Persuasions:
Jerry Lawson: lead, arrangementen
Jimmy ‘Bro’ Hayes: bas
Jesse ‘Sweet Joe’ Russell: harmoniezang
Jayotis Washington: harmoniezang
Herbert ‘Toubo’ Rhoad: harmoniezang
------------------------------------------------------------
This album is dedicated to all the fans that
appeared at every concert in New York and each and
every one who showed up for Halloween.
------------------------------------------------------------
Carnegie Hall - 4CD'S. Again, in honor of FZ's
favorite holiday month. Carnegie Hall (warts &
all!!!). Your ticket to 11 October 1971. 2 Full
Shows, 4 CDs! Pumpkins & The Persuasions.
Jack your Lanterns!!!
------------------------------------------------------------
Deze 4cd-versie is de eerst uitgegeven
versie. In de nu 'reguliere' versie bestaat
deze set slechts uit 3cd's. Het deel met The
Persuasions, disc 1, nr. 1 t/m7 is
verwijderd. Alle tracks schuiven daardoor
op. De originele cd4 wordt in de nieuwe
verpakking cd3, de andere tracks staan
allemaal én in dezelfde volgorde op cd's 1
en 2.
|
Carnegie Hall, bekend
van klassieke- en jazzconcerten, had een naam hoog te
houden. Zappa met zijn ‘zootje ongeregeld’ paste daar niet
in. Maar, zo werd handig aangekondigd, Zappa zou er met
een klassiek ensemble komen. En dat was - weten we nu -
nauwelijks bezijden de waarheid.
De band, bestaande uit meesterzangers, Howie en Mark,
meestermuzikanten Ian en Don (waar is nou zijn foto weer –
wat een kinderachtig gedoe) meesterdrummer Aynsley en
gedegen bassist Jim. Een beste band, maar niet The Best
Band (dit voor intimi). Howard en Mark waren – grappig
genoeg – na het zien van een klassiek concert onder
leiding van Zappa, in diens band gekomen. De zangers van
de net uit elkaar gevallen the Turtles waren best
populair, zeker met een hit als Happy Together. Jim Pons
was hun vriendje en bassist uit dezelfde Turtles. Een wat
onduidelijke bassist, maar na bijlessen van Ian een
betrouwbare, aldus Ian in een van zijn karige interviews.
Ik heb dit altijd een beetje onderschatte band gevonden.
Hun platenreeks begint al bij Chunga’s Revenge, gevolgd
door Live at Fillmore East, 200 Motels, Just Another Band
from LA en later Playground Psychotics, maar in tijd was
dat weer eerder. Gelukkig is alles bij Zappa één nummer,
anders zou het nog verwarrend kunnen worden. Met
uitzondering van Chunga’s Revenge worden al deze plaatjes
gekenmerkt door een wat dunne geluidskwaliteit. Enerzijds
tijdgebonden, anderzijds ook niet helemaal nodig, Chunga
klinkt immers heel redelijk.
Terug naar 11 oktober 1971. Zappa met zijn mannen in de
statige hal. In het voorprogramma The Persuasions. Dat is
een a capella (zang zonder begeleiding)/doowop band, die
bekende en minder bekende liederen ten gehore brengt. Dit
zeker tot vreugde van Zappa als groot liefhebber en kenner
van deze stijl. Zappa was zelfs verantwoordelijk voor hun
eerste plaat. Hij luisterde via de telefoon (!) naar een
optreden van de groep in Stan’s Square Recordshop, New
Jersey. De eigenaar van de winkel was de toenmalige
manager. Na het telefoonconcert vloog de groep op
uitnodiging van Zappa naar LA om daar hun eerste plaat op
te nemen: 'Acapella'. Logisch - voor die periode - kwam
die in 1971 uit op Zappa’s eigen Straight label. Geen
wonder dat hij de band ook bekender wilde laten worden en
hoe kan dat beter dan te laten spelen in zijn eigen
voorprogramma. Een groot deel van de songs op Carnegie
Hall komt van de eerste lp. Jammer dat de leden van the
Persuasions niet genoemd worden in het boekje. Overigens
dertig jaar na hun eerste lp brachten The Persuasions een
hommage aan Zappa uit onder de titel: Frankly A Capella;
een cd met allemaal Zappa nummers!
Bij het voorprogramma lijkt de geluidstechnicus nog niet
helemaal wakker lijkt het, want het geluid is nog dunner
dan dun, terwijl doowop het juist moet hebben van low
grumbles and falsettos.
Dan komt Zappa en zijn crew, hij begint met het vertrouwde
‘hello’, gevolgd door een aantal 'successen'. Het klinkt
goed, zelfs het geluid is een stuk beter vergeleken met
dat van the Persuasions. Dog Breath heeft minder spanning
dan de uitvoering op Just Another Band, maar over het
algemeen prima uitvoeringen. Disc two begint met Peaches
en Tears Began to Fall, een mooie Shove it Right In en dan
komt King Kong. Het niemendalletje van ooit drie minuten
is uitgegroeid tot een concert klassieker van soms een
half uur of meer. King Kong staat niet alleen meer voor de
vloeiende versies van Uncle Meat, maar ook voor
geluidsexperimenten, honk honk en toet toet en ook dat
gebeurt hier weer. Aynsley zet formidabel in, zo van nu
kom er toch iets, maar helaas wordt zijn enthousiasme snel
in de kiem gesmoord. De pianosolo van Don Preston is een
mooie en Underwoods electric altosax with wah wah pedal
doet het zo goed dat je echt op een dwaalspoor gebracht
wordt of hij nu op de synthesizer zit de spelen of op zijn
sax. De solo zelf is aardig, maar nogal binnen de
lijntjes; zijn furieuze Albert Ayler invloeden als op
Uncle Meat zijn hier niet aanwezig. Zappa speelt maar kort
gitaar, iets dat overigens geldt voor de hele set. De
Finale is niet de finale, die rol is weggelegd voor een
prachtige Brain Police. Het ooit angstaanjagende nummer
wordt hier vertolkt als een heuse Turtles hit-versie en is
bijna een platte meezinger geworden. Maar wel mooi, dat
dan weer wel.
Plaatje drie laat ons rusten op een Duitse canapé, de
Divan. Het stuk sukkelt wat voort, wordt gaandeweg
vertaald, maar krijgt nergens vaart of een dimensie. Dat
gebeurt gelukkig bij Stick it Out, een song die we pas
jaren later terugvinden op Joe’s Garage. Pound for a Brown
en Sleeping in a Jar, beiden van Uncle Meat, worden goed
uitgevoerd, maar de topper op dit plaatje is Wonderful
Wino, met een schitterende gitaarsolo. Die Wino kwam ook
later als liedje op de plaat, namelijk op Zoot Allures.
Sharleena is altijd mooi, maar niet zo mooi als de versie
van The Lost Episodes. Cruisin for Burgers, alweer van
Uncle Meat, doet het altijd goed.
De laatste disc opent met een lange versie van Billy the
Mountain. Billy is just fantastic, always! We hebben er nu
drie en ze zijn alle drie een genot om te beluisteren. Ook
altijd even geinig zijn de regio gebonden "aanpassingen".
Dat brengt me nog even bij de vocalen van Underwood die op
de hele set vrij prominent aanwezig is, al zanger dan
bedoel ik.
Tot slot geloei, omdat Zappa 600 dollar moet betalen om
een toegift te geven en dat zonder schroom doet met een
prachtige Mud Shark versie. Dank Frank.
Dit keer is het booklet ook de moeite waard, foto’s erbij
en redelijk boeiende teksten, de inmiddels bekende flora-
en faunasectie, een nepkaartje (maar wel geinig) en de
standaard wazigheid. Carnegie Hall is een prima aanvulling
voor een band die slechts kort bestaan heeft, maar veel
meer waardering verdient. Shove it right in (…the cd
player)!
|