29 oktober
1976
officiële release - 22
1976 lp-versie
A1. Wind Up Workin' in a Gas Station
A2. Black Napkins*
A3. The Torture Never Stops
A4. Ms. Pinky
B1. Find Her Finer
B2. Friendly Little Finger
B3. Wonderful Wino
B4. Zoot Allures
B5. Disco Boy
2012 cd-versie
1. Wind Up Workin' in a Gas Station
2. Black Napkins*
3. The Torture Never Stops
4. Ms. Pinky
5. Find Her Finer
6. Friendly Little Finger
7. Wonderful Wino
8. Zoot Allures
9. Disco Boy
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitars, bass, synth, vocals, director
of recreational activities
Terry Bozzio: drums
met:
Davey Moire: (background-) vocals (1, 9)
André Lewis: organ, vocals (2), background vocals
(9)
Roy Estrada: bass (2, 6), background vocal (2, 4,
5, 9)
Napoleon Murphy Brock: vocal (2)
Ruth Underwood: synth (4, 6), marimba (6, 8)
Don van Vliet: harmonica (4, 5)
Ruben Ladron de Guevera: background vocal (5)
Sparkie Parker: background vocal (9)
Ian Underwood: saxes (6, 7)
Bruce Fowler: trombone (6, 7)
Sal Marquez: trumpet (6, 7)
Dave Parlato: bass (8)
Lu Ann Neil: harp (8)
Gail Zappa: screams (3)?
------------------------------------------------------------
Zoot Allures recorded live in Osaka, Japan, feb. 1976
------------------------------------------------------------
Het Japanse tekentje/stempel op de voorzijde kan betekenen 'Za-pa',
maar ook 'verschillende bladeren'. Die op de achterzijde geven
meerdere onsamenhangende betekenissen af. De grappigste is misschien
wel dat het hier om een makkelijke band gaat. |
‘Zut Alors!’ is een Franse uitroep,
vergelijkbaar met ''shit" hier. De titel is een verbastering
daarvan. Eigenlijk zou dit een dubbelelpee moeten zijn met een
andere naam: The Night of the Iron Sausage". Echter om de ons
meestal onbekende redenen werd het een enkele plaat. Er schijnt in
Duitsland een enkele plaat gespot te zijn met een andere volgorde
van de tracks. Maar wat je daar verder mee kan?
Zoot Allures is in feite een Zappa-soloplaat, waarbij hij bijna alle
instrumenten zelf speelt en daarbij ook veel zingt. Duo-partner
ditmaal is drummer Terry Bozzio. Op bijna alle tracks draven diverse
muzikanten op, of worden eerdere opnamen ingezet als bouwstenen voor
een nieuw nummer. Daarbij duiken de namen van een paar oudgedienden
op, zoals Roy Estrada en Donnie Vliet. Zappa was de enige persoon
die Vliet Donnie mocht noemen. Ruben Ladron de Guevera kennen we al
van de periode na Cruisin' with Ruben & the Jets en van eerdere
hand- en spandiensten. Dave Parlato speelde bas rondom Waka/Jawaka
en de Grand Wazoo. Altijd fijn als Ruth er is, maar dat Ian ook
meedeed werd nergens vermeld. Dat geldt ook voor Bruce Fowler en Sal
Marquez. Sparkie Parker heet op de bijsluiter van de cd’s plotseling
Sharkie Barker, maar hoe dan ook blijft dit een figuur aan de randen
van het Zappa-universum. Dat geldt ook voor Lu-Ann Neil voor haar
ondankbare, immers soms bijna onhoorbare, harpbijdrage.
Het is een merkwaardig allegaartje aan mensen, maar ingezet op de
manier zoals het Zappa op dat moment het best uitkwam. In die zin
een afspiegeling van zijn werk halverwege de jaren zeventig. Meest
opmerkelijk is het orgastisch optreden van waarschijnlijk Gail in
The Torture, maar zij wordt verder niet genoemd. Te privé misschien?
Er zit een zekere parallel tussen dit nummer en de zogenaamd
pornografische track die Zappa ooit in Studio Z maakte op verzoek
van - naar later bleek - een undercover agent. Het bracht hem in het
gevang en dat leverde weer talrijke verhalen, maar ook stukken
muziek op. Dit nummer heeft er wel iets van weg, alleen keek anno
1976 daar nauwelijks iemand van op.
The Torture was eerst een wat vriendelijkere, bluesy versie en
heette toen "Why Doesn't Someone Get Him a Pepsi". Him is Donnie
Vliet die altijd zijn moeder Sue riep om een Pepsi (ook toen hij al
volwassen was...). Diezelfde Don zong dit nummer in eerste
instantie, maar dat werd niet goed genoeg bevonden. Uiteindelijk
kwam het waarschijnlijk daarom niet terecht op Bongo Fury. Na
denktijd, altijd fijn, kwam een eerste versie (periode Bongo Fury)
op You Can't Do That on Stage Anymore, vol. 4. De verschillen zijn
groot, blues versus camp, zoiets.
"Als je niet deugt of niet wil leren kun je altijd nog als
pompbediende werken", dat is min of meer de strekking van Wind Up in
a Gas Station. Gas Stations, bezinestations, komen regelmatig voor,
luister maar naar Lumpy Gravy. De Black Napkins zijn gewoon te mooi
gevouwen. De allereerste versie staat op de besnorde cd FZ Plays FZ.
Daar vinden we ook een tweede - lange - versie van Zoot Allures.
Ontroerend mooie soli. Zappa komt verbaal altijd erg rationeel over,
maar als hij gitaar speelt vallen die muurtjes weg en horen we een
emotionele man.
Ms. Pinky is een 'lonely person device', oftewel een opblaasbare
sekspop. De echte Ms. Pinky is gekocht in Amsterdam en was daarna
live on stage te bewonderen. Find her Finer geeft de boodschap mee
dat je beter niet te slim kan zijn of doen om een meisje te kunnen
versieren. En met dat niveau komen bij de Disco Boy; een prachtige
afsluiter: verliefd worden, maar niet vergeten de roos (goed
zichtbaar onder de black lights) van je schouders te kloppen. Het
maakt allemaal niet uit, als je haar maar goed zit!
Zoot Allures is een wat ondergewaardeerd plaat en dat is zeker niet
terecht. In de hele Zappa-catalogus is dit een waardevol item die
vaker gehoord mag worden als een aangenaam soort tortuur.
|
