29 maart 2019
officiële release - 112
2019 cd-versie
disc 1
Original album version
1. Titties & Beer
2. I Promise Not To Come In Your Mouth
3. Big Leg Emma
4. Sofa
5. Manx Needs Women
6. The Black Page Drum Solo/Black Page
#1
7. Black Page #2
8. Honey, Don’t You Want A Man Like Me?
9. The Illinois Enema Bandit
10. The Purple Lagoon
disc 2
Bonus Concert Performances- Part One
1. “The Most Important Musical Event Of
1976”
2. Peaches En Regalia
3. The Torture Never Stops
4. Black Page #2
5. Punky’s Whips intro
6. Punky’s Whips
7. I Promise Not To Come In Your Mouth
8. Honey, Don’t You Want A Man Like Me?
9. The Illinois Enema Bandit
10. “Two For The Price Of One”
11. Penis Dimension
12. Montana
disc 3
Bonus Concert Performances- Part Two
1. America Drinks
2. “Irate Phone Calls”
3. Sofa #2
4. “The Moment You’ve All Been Waiting
For”
5. I’m The Slime
6. Pound For A Brown
7. Terry’s Solo
8. The Black Page Drum Solo/Black Page
#1
9. Big Leg Emma
10. “Jazz Buffs and Buff-etts”
11. The Purple Lagoon
12. Find Her Finer
13. The Origin Of Manx
14. Manx Needs Women
15. Chrissy Puked Twice
16. Cruisin’ For Burgers
disc 4
Bonus Concert Performances- Part Three
1. The Purple Lagoon/Any Kind Of Pain
2. “The Greatest New Undiscovered Group
In America”
3. Black Napkins
4. Dinah-Moe Humm
5. Finale
disc 5
Bonus Vault Content
1. The Black Page #2 (Piano Version)
2. I Promise Not To Come In Your Mouth
(Alternate Version)
3. Chrissy Puked Twice
4. Cruisin’ For Burgers (1977 Mix)
5. Black Napkins (c)1976
6. Punky’s Whips (Unused Version)
7. The Black Page #1 (Piano Version)
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: conductor,
lead guitar, vocals
Ray White: rhythm
guitar, vocals
Eddie Jobson: keyboards,
violin, vocals
Patrick O'Hearn: bass,
vocals
Terry Bozzio: drums,
vocals, devil
Ruth Underwood:
percussion, synthesizer and various humanly impossible overdubs,
piano (5.7)
Don Pardo: sophisticated
narration
Dave Samuels: timpani,
vibes
Randy Brecker: trumpet
Michael Brecker: tenor
sax, flute
Lou Marini: alto sax,
flute
Ronnie Cuber: baritone
sax, clarinet
Tom Malone: trombone,
trumpet, piccolo
with:
John Bergamo: percussion
overdubs
Ed Mann: percussion
overdubs
Lou Ann Neill: osmotic
harp overdub
Tommy Mars: piano (5.1)
------------------------------------------------------------
Recorded at the Palladium, New York,
december 1976 and The Felt Forum, New York, Halloween 1976
------------------------------------------------------------
Zappa in New York, de originele versie,
maakt deel uit van de oorspronkelijk geplande Läther 4lp-box. Voor
meer info hierover kijk bij Läther.
|
Zappa in New York is net zoiets als André Rieu
op het Vrijthof in Maastricht: ongebreidelde, muzikale passie uit
alle windhoeken. Erbij zijn is een feestje. Die uitstraling bereikt
je na het openen der put. Niet de walm van rioollucht, maar de
warmte en vreugde van een band én publiek die zich muzikaal en
anderszins uitleven.
De kartonnen verpakking is helemaal in stijl
en in die zin er een om te bewaren en niet zomaar weg te gooien.
Nadat het putdeksel gelicht is, wordt het een
beetje poeren om boekje, replica-toegangsbewijs en de vijf cd’s uit
het foam op te delven.
Het booklet grijpt terug op de oude
lp-verpakking. Nostalgie ligt immers altijd op de loer. Mooie nieuwe
foto’s erbij (dank Gail –zij wordt op een der cd’s nog even tegen
haar zin voor het voetlicht getrokken) en teksten van Ruth Komanoff
Underwood, Ray Shirley White en een combiverhaal van Joe Travers en
Jen Jewel Brown. Ruth heeft het vooral over de The Black Page en
voert die prachtig uit op piano (cd5). Ray haalt herinneringen op
aan die goede oude tijd en Joe & Jen vertellen het hoe en waarom van
FZ in NY en tevens hoe deze box tot stand is gekomen. Allemaal
leerzaam leesvoer en tot genoegen gelezen. Met kennis -geen wijsheid
- gewapend mag de muziek aan.
Disc één is er een om over te slaan. Grappig,
aardig, auditief document, maar de doorsnee Zappanaat heeft die
natuurlijk allang in de kast staan; in meervoud zelfs.
Meteen door naar nummer twee: 'de bonus
concert voorstellingen'. Opmerkelijk, nog even het boekje erbij, is
dat er her en der wat aan tracks gesleuteld is, geheel in pa’s
stijl. Zo heeft ‘I Promise Not to Come in Your Mouth’ een intro van
27 december, het liedje van 28 én 29 december en de solo’s weer van
29 december. Leve de computer!
Na de geweldige opener ‘the most important
musical event of 1976’ door Don Pardo krijgen we een band die onze
mind blowt. Dat begint al meteen met een briefje uit het publiek van
Dianne & Allan (?) die vraagt om de ‘Ohio Enema Bandit’. Mensen doen
elkaar altijd na tenslotte. Maar mocht Zappa die vinden, dan zal hij
er aandacht aan besteden. De avondopener, de laatste avond, "het
beste concert", belooft heer Z., is ‘close to my heart’ (mooie
songtitel ook). Het publiek suggereert Muffin Man en vele andere
zaken, maar weet het gewoon niet. Peaches en Regalia. Met zo’n band
krijg je natuurlijk een geweldige versie. De tortuur is weer een
mooie. De keyboardpartijen van Jobson vallen voor het eerst goed op.
Nils Lofgren komt nog even langs en dan volgt een kenmerkende,
opgebouwde gitaarsolo. Bij de Black Page #2 mag iedereen ‘funky’
doen. Goede uitvoering met weinig verrassingen.
Punky’s Whips begint met een felicitatie aan
de jarige Bozzio. Don Pardo draaft op en begint maar meteen, maar
dat was iets te enthousiast. Mooi nummer, opnieuw. Tijd voor een
‘ballad’: ‘I Promise Not to Come in Your Mouth’. Bekend liedje,
andere solo’s en meer ruimte hier voor Jobson. ‘Honey, don’t you
want a Man like Me? Wordt gevolg door de bandiet en ja, deze komt
ook dit keer ‘gewoon’ uit Illinois. Pardo van NBC verzorgt het intro
in eigen stijl. Deze bandiet is er een met een lange, mooie saxsolo
(Brecker?) en korte gitaarsolo. Het publiek wil Montana, waarop
Zappa een extra nummer aanbiedt: ’twee voor de prijs van één’, met
daarbij een nummer dat nooit meer gespeeld wordt: Penis Dimension.
Zelfs de band wist het nog niet op dat moment en moet partituren
wisselen. Prachtige versie met veel blowjobs, al moet je dit hier en
nu meer in het instrumentale zien. Montana is een echte
einde-concert-knaller met dito gitaarsolo in een ‘funky Hot
Rats-stijl’.
Even bijkomen met koffie en dan tijd voor disc
3. Tijd voor kerst en oud en nieuw; ook letterlijk in de tracks.
America Drinks krijgt een degelijke uitvoering tot halverwege Randy
Brecker mag losgaan. Jazz is not dead! Warner Bros krijgt uit de
zak, voor de tweede, achtereenvolgende avond. Tijd voor Sofa#2 van
‘One Size fits All‘, ook al verkocht het album ‘worth a shit’. Daar
heb ik zo mijn eigen, bescheiden mening over en die heeft weinig met
de promotie ervan te maken. Na een zachte Sofa mag Don Pardo weer
voor het voetlicht en is het tijd voor ‘I’m the Slime’ met wat
deviant gitaarspel, want anders kende je het liedje al. Via het
slijm is het een korte afslag naar ‘Pound for a Brown’ met ingetogen
gitaarsolo. En met de billen tegen het busraam kan het niet anders
dan dat de drums gaan roffelen. Het is een redelijk technische
drumsolo, die overgaat in Black Page #1; de uitgeschreven variant.
Net als het moeilijk wordt komt de niet-zo-hitsingle ‘Big Leg Emma’.
Dat is beter voor het publiek; dat moet je een beetje teasen &
pleasen toch? Emma verhuist naar The Purple Lagoon, een nummer voor
de jazzliefhebbers met veel blaassoli en een
punk-rock-type-avant-garde bassolo. Maar, zo belooft Zappa ons, het
hoogtepunt gaat komen als Ruth Underwood het thema van de Bebop
Tango (luid gejuich) gaat spelen bovenop die van een ‘Pound for a
Brown’. Alles wat de gastheer heeft beloofd krijgen we voor zoete
koek. Prachtig. Tijd voor een liedje dan maar weer: ‘Find her Finer’
en dat in een mooi arrangement voor blazers. ‘Mars meets Women’ is
onder invloed van Bozzio geworden tot ‘Manx’ (Timothy) met zijn
lange sigaret en typische Zappamaatsoorten. In dezelfde sectie
naamsveranderingen: Chrissy Puked Twice werd ‘Titties & Beer’. Hoe
dan ook, de strekking van het verhaal is hetzelfde. ‘Cruisin’ for
Burgers’- een andere versie dan die we al kennen van de cd-versies –
sluit deze cd af me een lange gitaarsolo én een drummer op drift.
Naarmate het aantal van de cd’s oploopt wordt
het aantal tracks minder. Cd4 begint met een combinatie van ‘Purple
Lagoon’ en ‘Any Kind of Pain’ met daarin veel ruimte voor Patrick
‘to show off’. Die (sm-)pijn leerden we eigenlijk pas goed kennen op
Broadway. De pijn wordt gevolgd door een commercial van Pardo en dan
begint het serieuze werk; een bijna half uur lange versie van ‘Black
Napkins’. Die zwarte servetten geven veel ruimte voor gitaar- en
blazerssolo’s, maar ook voor een lange vioolsolo van Jobson. Kijk,
zo hoorden we hem nog niet eerder in dit gezelschap. Patrick en
Terry zijn ‘all over the place’. Zo het al technisch mogelijk is, is
dit een van de hoogtepunten uit de put. Na zoiets prachtigs moet het
publiek even aan de lucht en dat gaat heel goed met Dinah-Moe Humm
die dit keer een jazzplaatje heeft opstaan. Aan het eind mag het
publiek gezellig meedoen. Dank en als afscheid wordt de band
voorgesteld. The Queen of Rock ‘Roll is er gelukkig ook bij: Ruth
Underwood, yeah!!!
De tijd vliegt als je het leuk hebt. We zijn
alweer toe aan cd5. De tracks op deze schijf komen uit ‘The Vault’.
The Black Page #2 wordt gespeeld door Tommy Mars. Nee, die was niet
in New York, maar als tegenhanger voor die van Underwood, met een
zeer geslaagde poging. ‘I Promise not to Come’ etc. komt tot ons in
een alternatieve versie, net als Chrissy (met oproepbericht) en
Cruisin’ in toch weer een andere versie gelukkig. Pittige gitaarsolo
hierin. Ook van Black Napkins krijgen we servetten van andere
makelij. Deze relatief korte versie – tien minuten – is vooral een
gitaardominante versie. Altijd goed! Punky’s heeft nog wat
ongebruikte Whips liggen en daarmee worden we nu om de oren
geslagen. Pardo doet de intro en Bozzio zwijmelt lekker bij de
publiciteitsfoto met al dat haar, intussen perst Zappa er nog even
een mini-gitaarsolo uit. The Queen of Rock ’n Roll sluit af met haar
pianoversie van The Black Page #1. Na al het geweld lijkt het wel
Satie, maar dat is bedrieglijk. Prachtige versie.
Die Ahmet, je kunt zeggen wat je wilt, maar
hij heeft ons in korte tijd toch maar mooi blij gemaakt met een paar
geweldige releases: de Roxy box en nu de put van New York en allez,
een klein beetje de Halloween-cd. Gaat zo voort jongmens.
Ondertussen daal ik nog maar eens af in de put, want daar is het
goed toeven. |
