13 maart 1978
officiële release - 2lp
1978 lp-versie
A1. Titties & Beer
A2. I Promise Not To Come In Your Mouth
A3. Punky's Whips *
B1. Sofa
B2. Manx Needs Women
B3. The Black Page Drum Solo / Black Page #1
B4. Big Leg Emma
B5. The Black Page Drum Solo / Black Page #2
C1. Honey, Don't You Want A Man Like Me?
C2. The Illinois Enema Bandit
D1. The Purple Lagoon
* Punky's Whips stond alleen op een beperkte eerste oplage. Daarna
is het stuk, om 'problemen te voorkomen', door de platenmaatschappij
verwijderd.
2012 cd-versie
disc 1
1. Titties & Beer
2. Cruisin' for Burgers *
3. I Promise Not to Come in Your Mouth
4. Punky's Whips *
5. Honey, Don't You Want a Man Like Me?
6. The Illinois Enema Bandit
disc 2
1. I'm the Slime *
2. Pound for a Brown *
3. Manx Needs Women
4. The Black Page Drum Solo/Black Page #1
5. Big Leg Emma
6. Sofa
7. Black Page #2
8. The Torture Never Stops *
9. The Purple Lagoon/Approximate
* niet op de originele lp én: cd's hebben een andere volgorde
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: conductor, lead guitar, vocals
Ray White: rhythm guitar, vocals
Eddie Jobson: keyboards, violin, vocals
Patrick O'Hearn: bass, vocals
Terry Bozzio: drums, vocals, devil
Ruth Underwood: percussion, synthesizer and various
humanly impossible overdubs
Don Pardo: sophisticated narration
Dave Samuels: timpani, vibes
Randy Brecker: trumpet
Michael Brecker: tenor sax, flute
Lou Marini: alto sax, flute
Ronnie Cuber: baritone sax, clarinet
Tom Malone: trombone, trumpet, piccolo
with:
John Bergamo: percussion overdubs
Ed Mann: percussion overdubs
Lou Ann Neill: osmotic harp overdub
------------------------------------------------------------
Recorded at the Palladium, New York, december 1976 and The Felt
Forum, New York, Halloween 1976
------------------------------------------------------------
Zappa in New York maakt deel uit van de oorspronkelijk geplande
Läther 4lp-box. Voor meer info hierover kijk bij Läther.
|
Mijn Zappa in New-York lp was merkwaardig kort
en de binnenhoes merkwaardig leeg. Naar het hoe en waarom moest
iedereen op dat moment maar gissen. Niemand wist toen dat er een
complete, best lange, track verwijderd was en ook wist niemand dat
de censuurraad van distributeur Warner Bros had toegeslagen in de
tieten met bier. Hoe zat dat precies? De cute-little drummer, Terry
Bozzio, was - al dan niet echt – ‘gevallen’ voor een
publiciteitsfoto van ene Edwin ‘Punky’ Meadows van de groep Angel.
Vooral diens kapsel. Dat was nog eens een harige tijd. Warner Bros
vond dat ze Meadows - lees zichzelf -moesten beschermen tegen
eventuele rechtszaken en haalde de track eraf. Dat ondanks het feit
dat Meadows het geweldig vond en op papier (!) toestemming gegeven
had. De Titties & Beer kwestie was een andere orde, de song werd wat
'aangepast' aan de norm. Blijkbaar konden de verwijzingen naar Nixon
en Agnew wel. Het aanvullende instrumentaaltje was als afsluiter van
kant één een beetje als de aftiteling van een film.
Kant twee was best een serieuze. Na een hernieuwde kennismaking met
Sofa in een in mijn optiek betere versie dan die op One Size Fits
All, volgt het wat experimentele Manx Needs Woman. Manx Needs Woman
ontleent de titel aan een science-fiction movie uit 1967: Mars Needs
Woman. Daarna, gescheiden door de ‘hitsingle’ Big Leg Emma uit de
tijd van Absolutely Free, twee versies van The Black Page. De eerste
de bijna onmogelijke drumsolo (het ziet zwart van de noten op de
pagina - vandaar de titel) voor de getalenteerde Bozzio, daarna de
disco-versie voor de jongeren van toen (1978) of nu die dat allemaal
niet aan kunnen.
Lp-kant drie opent met de dolkomische vraag ‘Honey, don’t you want a
man like me?’ aan de reactie te horen valt dat niet in goede aarde.
Het verhaal van de Illinois Enema Bandit is echt gebeurd. Er staat
een krantenartikeltje afgedrukt in de binnenhoes. Het verhaal van
Michael Kenyon wordt meesterlijk uitgevoerd.
Kant vier was gevuld met The Purple Lagoon. In feite een ouder stuk
met elementen uit Approximate. Die kennen we uit de Wazoo-tijd. Het
is een jazzy stuk vol met solo’s. Opmerkelijk is dat knutselaar
Zappa er in de studio iets extra’s aan toegevoegd heeft, omdat het
een saai deel was. Ik vind dat hij in dit geval gelijk had.
Een bijzondere rol is er voor Saturday-Night-Live-show-aankondiger
Don Pardo: hij maakt er echt wat van en leeft zich helemaal uit. Dat
geldt overigens ook voor alle musici en dat zijn er nogal wat. Naast
de nieuwe, jonge band met Jobson, O’Hearn en Bozzio (denk even aan
de hoes van Zoot allures) is Ruth Underwood opnieuw present.
Helemaal nieuw is Ray White; die zou nog een tijd blijven. Als extra
bonus, speciaal voor deze gelegenheid, zijn er grootheden als de
Brecker-Brothers en enkele doorgewinterde studiomusici. Malone en
Marini speelden overigens mee in The Blues Brothers. Samuels speelde
in 1969 al eens met Zappa.
Dan later, thuis, rustig in de studio, vond Zappa het nodig een en
ander nog eens bij te werken. John Bergamo en Ed Mann mogen wat
extra percussie komen spelen, net als Ruth natuurlijk, maar die had
het zwaar volgens de hoes: "various humanly impossible overdubs".
Opvallend in de rij is Ed Mann. Net als Ray White zou hij lang
blijven. Lou Ann Neill mag haar harppartijen weer inspelen, maar
waar?
Ondanks de erg korte lp’s vond ik het een uitstekende set. En
draaide die met veel plezier.
In het cd-tijdperk veranderde er heel veel. Vanaf 1993 kregen we
maar liefst vijf tracks meer, daarbij was de originele versie van
Punky’s Whips en de ongeknipte versie van Titties & Beer. Extra
zijn: Cruisin' for Burgers (prachtig), I'm the Slime, Pound for a
Brown en een nieuwe Torture-versie. Stuk voor stuk schitterende
nummers en waardevolle aanvullingen. In verband met al die extra’s
is de volgorde van de tracks aangepast, maar de nieuwe volgorde vind
ik zo het meest aansluitend. Blij als een kind natuurlijk, want het
was al een prachtplaat en met al die stukken erbij helemaal.
Dan denk je dat je met die uitbreiding compleet bent. Nee, op You
Can't Do That On Stage, Vol. 6 staat Black Napkins, ook afkomstig
van dit concert. Tsja. Soms moet je je niet teveel afvragen. Zappa
in New York is en blijft een meer dan uitstekende plaat en dan slijm
ik niet eens.
|