13 november
1989
officiële release - 54
1989 / 2012 cd-versie
disc 1
1. Sharleena
2. Bamboozled By Love / Owner Of A Lonely Heart
3. Lucille Has Messed My Mind Up
4. Advance Romance
5. Bobby Brown Goes Down
6. Keep It Greasey
7. Honey, Don't You Want A Man Like Me?
8. In France
9. Drowning Witch
10. Ride My Face To Chicago
11. Carol, You Fool
12. Chana In De Bushwop
13. Joe's Garage
14. Why Does It Hurt When I Pee?
disc 2
1. Dickie's Such An Asshole
2. Hands With A Hammer
3. Zoot Allures
4. Society Pages
5. I'm A Beautiful Guy
6. Beauty Knows No Pain
7. Charlie's Enormous Mouth
8. Cocaine Decisions
9. Nig Biz
10. King Kong
11. Cosmik Debris
------------------------------------------------------------
at various points on these discs you can hear:
Frank Zappa: guitar, keyboards, vocals
Mark Volman: vocals
Howard Kaylan: vocals
Steve Vai: guitar
Dweezil Zappa: guitar
Ike Willis: rhythm guitar, vocals
Ray White: rhythm guitar, vocals
Allan Zavod: keyboards
Andre Lewis: keyboards
Don Preston: keyboards, electronics
George Duke: keyboards, vocals
Tommy Mars: keyboards, vocals
Bobby Martin: keyboards, vocals, saxophone
Ian Underwood: alto saxophone, keyboards
Napoleon Murphy Brock: saxophone, vocals
Bruce Fowler: trombone
Jim Pons: bass guitar, vocals
Scott Thunes: bass guitar, vocals, synthesizer
Tom Fowler: bass guitar
Chester Thompson: drums
Chad Wackerman: drums, vocals
Aynsley Dunbar: drums
Terry Bozzio: drums, speech
Ralph Humphrey: drums
Ruth Underwood: percussion, keyboards
Ed Mann: percussion |
Stage 3 is een kruisbestuiving tussen 1 en 2.
Zo hoort dat eigenlijk ook. Het is dan wel meer een collage, net als
de eerste, maar overwegend met één-en-dezelfde band. Dan hebben we
het over de 84-band met Ike, Ray, Bobby, Alan (Zavod is dat), Scott
en Chad.
Sharleena bijt haar spitsen af met een solo van de jonge heavyrocker
Dweezil, die hiermee voor het eerst naast daddy op het podium
soleert. De track was eerder verschenen bij ‘Guitar Magazine’ als
een aardigheidje, maar dan wel op een flexi disc. U weet wel, zo’n
superdun stukje plastic waarvan je nooit verwacht dat je dat kan
afspelen.
Bamboozled by an Owner of a Lonely Heart is een leuke mix (Yes,
dank). De meest liedjes worden goed uitgevoerd, maar hangen wel in
het bepaalde 84-geluid. Dat is in mijn beleving wat mechanisch,
zakelijk en ontbeert enigszins de warmte van bijvoorbeeld de
Roxy-crew of de 88-band.
Ik mis op deze disc de afwisseling met andere bands, bijv. die uit
69. In die zin heeft disc één niet heel veel om het nog magere lijf
en biedt ook weinig extra’s.
Voor de verrassingen moeten we zijn bij disc 2. Asshole Dickie wordt
uitgevoerd door de Roxy band, het liedje zou pas weer opdraven op
Broadway, jaren later. Nu, in de geest van de tijd, horen we beide
versies kort na elkaar. De track zou zelfs pas in 2018, met de Roxy
Performances box, in zijn oorspronkelijke setting tot ons komen.
De toegift wordt uitgevoerd mits de lege glazen naar de bar achterin
worden afgevoerd. De camera's worden echter gevuld. Leuk hoor om dat
te horen en nu nog steeds die 'piep'-video nog niet te hebben
waarvan dit de aankondiging is.
Cute little drummer Terry klaagt huilerig (allemaal toneel mensen)
over het drummen en zet vervolgens in Tokyo een geweldige drumsolo
neer, met echte en goed gestemde drums. Dat kan de bijsluiter toch
niet verzwijgen. "Zo moet het", aldus Zappa.
Zoot Allures, ook uit Japan, komt van de enige tape die er nog is
met het originele arrangement uit de band met André Lewis. Daarna
draaft de 81-band op en speelt liedjes van You Are What You Is. De
82-band voert Cocaine Decisions, Nig Biz en Cosmik Debris uit.
Cocaine Decisions en Nig Biz zijn opgenomen in Palermo, 14 juli
1982, tijdens het roemruchte concert dat verdween in wolken van
traangas in het argeloze publiek en on stage. Zappa’s Italiaanse
vriend, Massimo Bassoli, spoort iedereen nog aan kalm te blijven,
maar het is al te laat. Na het concert kon de band het stadion niet
eens verlaten. Ook weer een aardig feit, maar het zegt niets over de
kwaliteit van de muziek.
Tussen de Italiaanse onrust zit een lange versie van King Kong
geklemd. Deze King bestaat uit vier delen, uitgevoerd door
respectievelijk de 82- en de 71-band. De solos' zijn voor: Ed Mann
(82), Ian Underwood en Zappa zelf (71) en Tommy Mars (82). Leuk?
Mwah... Het eerste stukje is met veel geroep en gegil en suddert wat
op een reggae-biet. Sterk? Nee! Dat is bij de 71-uitvoeringen beter,
niet zeuren, spelen! Dat heeft Tommy gelukkig ook begrepen. De
82-Zappa mag ook nog even. Leuk hoor, maar de magie van Kong is er
wel een beetje af zo. De enige magie die om dit stuk hangt is het
gerucht dat het deel van 10 december 1971 is opgenomen in het
Rainbow Theatre, kort voordat Zappa door een vent van het podium
geduwd werd en in de orkestbak belandde. In het enige echte
Zappaboek wordt dat feit meteen onderuit gehaald, want volgens
meerdere bandleden was het na de toegift van een Beatle song; I Want
to Hold Your Hand. The Fool on the Hill weet er meer van denk ik.
Stage 3 is al met al een set in disbalans; Zappa lijkt nog zoekende
naar een goede, passende formule. De mix van oud en nieuw is wat
zoek en de verhalen bij de muziek lijken boven de muziek uit te
stijgen. Terugkijkend is het best een aardig setje, maar het is niet
mijn favoriet uit de serie van zes.
|
