25 oktober
1988
officiële release - 52
1988 / 2012 cd-versie
disc 1
1. Tush Tush Tush (A Token Of My Extreme)
2. Stinkfoot
3. Inca Roads
4. RDNZL
5. Village Of The Sun
6. Echidna's Arf (Of You)
7. Don't You Ever Wash That Thing?
8. Pygmy Twylyte
9. Room Service
10. The Idiot Bastard Son
11. Cheepnis
disc 2
1. Approximate
2. Dupree's Paradise
3. Satumaa (Finnish Tango)
4. T'Mershi Duween
5. The Dog Breath Variations
6. Uncle Meat
7. Building A Girl
8. Montana (Whipping Floss)
9. Big Swifty
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar, vocals
Napoleon Murphy Brock: sax, vocals
George Duke: keyboards, vocals
Ruth Underwood: percussion
Tom Fowler: bass
Chester Thompson: drums
------------------------------------------------------------
Recorded at the Kulttuuritalo, Helsinki, Finland,
September 22-23, 1974
------------------------------------------------------------
Op pagina 6 van het boekje staan de door fans aangegeven correcties
op Stage, vol. 1 en Guitar
|
Zappa zou Zappa niet zijn als hij iets logisch
of voorspelbaars zou doen. Deviantie is de norm immers. Dat bewijst
hij meteen met You Can’t do That on Stage Anymore, vol. 2. Het is
niet, net als de voorganger, een collage van oud en nieuw, maar een
'gewoon' concert. Hij had verder niets meer in die kelder liggen
natuurlijk en je snapt toch niets van die man uiteindelijk. Waarom
niet ‘gewoon’ een set genaamd ‘The Helsinki Tapes’ separaat
uitgebracht? Natuurlijk is het een geweldig concert, meer dan dat
zelfs, maar de serie van zes behelst toch een iets andere ingang.
Maar goed, het ding is er nu eenmaal op deze manier en heeft de
hierboven geschetste titel als ondertitel.
Stage 2 is een ogenschijnlijk avondconcert uit Helsinki 1974, die
man kwam nog eens ergens. Men (de fans) vermoed dat het hier gaat om
een ‘best of’ set van de concerten die de 1974-band op 22 en 23
september in Helsinki gegeven heeft. De ondertitel suggereert ook
meer in deze richting. Dat maakt voor ons weinig uit, het laat zich
beluisteren als één geheel.
De band op het podium is voor het grootste gedeelte de Roxy-band,
een van de favoriete bands van Zappa hemzelf en van ons, de fans.
Alleen dit concert vindt een tijd na Roxy plaats, de liedjes zijn
inmiddels een soort basisgegeven en ze worden dan ook meerdere malen
in een hogere versnelling gespeeld. Dat alleen al! De kleine band
(Zappa, Nappy, George, Ruth, Tom en Chester) zet een grote sound
neer en heeft er echt zin in, maar het meest zin heeft de bandleider
zelf. Zijn gitaarspel spettert en schittert, ontvlamt zelfs bij tijd
en wijle. RDNZL, Village of the Sun, Echidna, maar vooral Pygmy
Twylyte knalt eruit.
Room Service is ongelooflijke grappig, zelfs na een paar keer
luisteren. Tussendoor kwijt Zappa zich van zijn taak als gastheer en
kletst het geheel zinvol aan elkaar. Als hij in een goede stemming
is, is hij is nooit te beroerd iets uit te leggen, en dat doet hij
dan met een typisch alert, humoristisch soort sarcasme.
De gitaarsolo uit Inca Road van deze set kennen we al van de One
Size Fits All plaat. Op deze cd staat het hele nummer. Dit concert
was ook de bakermat voor de latere uitvoeringen van Whippin' Post,
niet de John Cage composition, maar die van de Allman Brothers Band.
Disc 2 is een wat meer serieuze disc, waarop weinig wordt gezongen.
Opener is Approximate, met onder andere een a-capella uitvoering,
gevolgd door Dupree en Satumaa. Die laatste is een Finse,
traditionele tango, die vlot wordt uitgevoerd. Dog Breath, Uncle
Meat en Big Swifty zijn allemaal klassiekers en allemaal prachtig
vertolkt. Je zal daar toch bij gezeten hebben als Fin, het is puur
genieten. Montana Post ook al prima uitgevoerd, maar eerst proberen
Duke en Nappy een dwarsfluitsynthesizer-meisje te bouwen. Ik vrees
dat dat niet helemaal gelukt is, tenzij ze bedoeld was als vriendin
voor de man uit de B-monstermovie.
You Can’t Do That on Stage Anymore, vol. 2 is zonder meer
hoogstaand, het was, volgens Zappa zelf, een van zijn betere
concerten en wij mogen alsnog, mee genieten. Dat het in de reeks van
mixen en collages zit is wellicht vreemd, maar er zijn vreemdere
zaken in de muziekwereld,
|
