10 juli 1992
officiële release - 58
1992 / 2012 cd-versie
disc 1
1. The Downtown Talent Scout
2. Charles Ives
3. Here Lies Love
4. Piano/Drum Duet
5. Mozart Ballet
6. Chocolate Halvah
7. JCB & Kansas On The Bus #1
8. Run Home Slow: Main Title Theme
9. The Little March
10. Right There
11. Where Is Johnny Velvet?
12. Return Of The Hunch-Back Duke
13. Trouble Every Day
14. Proto-Minimalism
15. JCB & Kansas On The Bus #2
16. My Head?
17. Meow
18. Backed-Bean Boogie
19. Where's Our Equipment?
20. FZ/JCB Drum Duet
21. No Waiting For The Peanuts To Dissolve
22. A Game Of Cards
23. Underground Freak-Out Music
24. German Lunch
25. My Guitar Wants To Kill Your Mama
disc 2
1. Easy Meat
2. Dead Girls Of London
3. Shall We Take Ourselves Seriously?
4. What's New In Baltimore?
5. Moggio
6. Dancin' Fool
7. RDNZL
8. Advance Romance
9. City Of Tiny Lites
10. A Pound For A Brown (On The Bus)
11. Doreen
12. The Black Page #2
13. Geneva Farewell
------------------------------------------------------------
on most of the tracks on disc one you hear:
Frank Zappa: guitar, vocals, conductor
Lowell George: guitar, vocals, main customs officer
Ian Underwood: clarinet, alto saxophone, electric
piano, piano
Bunk Gardner: tenor saxophone, trumpet
Buzz Gardner: trumpet
Motorhead Sherwood: baritone saxophone, vocals
Don Preston: electronics, keyboards
Roy Estrada: bass guitar, vocals
Ray Collins: vocals, harmonica, tambourine
Billy Mundi: drums
Arthur Dyre Tripp III: drums
Jimmy Carl Black: drums, vocals, voices
with
Elliot Ingber: guitar
Dick Kunc: vocals, voices, engineer
Kanzus J. Kanzus: vocals, voices
Dick Barber: vocals, voices, sound effects
Noel Redding: dance stylings
on disc two you hear:
Frank Zappa: guitar, vocals
Ray White: guitar, vocals
Steve Vai: guitar
Tommy Mars: keyboards, vocals
Bobby Martin: saxophone, vocals, keyboards
Scott Thunes: bass guitar
Ed Mann: percussion
Chad Wackerman: drums
------------------------------------------------------------
5000 houten 'road'-cases werden gemaakt voor de hele serie.
In eerste instantie kocht je de box met Stage 5 én Stage 6.
Stage 6 was op dat moment in Eruropa nog niet los te koop.
Later werd de box ook verkocht zonder inhoud.
|
You Can’t Do That on Stage Anymore Vol.5 zou
wat mij betreft net zo goed Vol.2 kunnen zijn. Het is in ieder geval
meer de stijl die ik na Vol.1 verwacht had. Maar ook nu weer worden
onze verwachtingen anders ingevuld. Vol. 1 was een mix van stijlen,
soorten, tijden, Vol. 2 een concert, Vol. 3 en 4 meer recentelijk en
Vol. 5 biedt een soort keuzemenu. Disc 1 gaat terug naar vroeger, de
Mothers in de periode halverwege de jaren zestig tot 1969, disc 2 is
opnieuw weer ‘meer recent’, maar dan één band op verschillende
plekken.
Wat mij betreft is de grootste verrassing disc 1. De '82-band zal
best beter spelen, zoals Zappa regelmatig liet weten, maar de
sixties Mothers boeien mij meer, vooral door het onverwachte
karakter ervan. Zo'n openingszin als "The Kids Are Freaking Out"
speelt ook al dagen door mijn nostalgische hoofd. Naast schitterend
vocaal werk van Lowell George (en toch nooit een fan geweest van
Little Feat), prachtige 'ouderwetse' gitaarsolo's (lekker langzaam
en meeslepend) en veel gegein/l - met als topper German Lunch met
Lowell Fritz als corrupte douane-beambte - horen we mooie
arrangementen van allerlei oude en nieuwe nummers, waarvan sommigen
als rode draad zijn gaan fungeren, bijvoorbeeld het Piano/Drum-duet
en Return of the Hunch-Back Duke. Kortom, een 'protest rhythm &
bluesgroup' met (historische) toekomst. Daarbij krijgen we zelfs een
studio-opname als een soort ‘bonus’, want disc 1 sluit of met de
single-versie van ‘My Guitar Wants to Kill Your Mama’. Prachtig
nummer, weinig hit-potentie; toen en nu.
Disc 2 is leuk, goed, prachtig, mooi; Dead Girls mét L. Shankar is
mooier. Gein en spontaniteit ontbreken op disc 2. De tegenstelling
met de andere disc in het doosje zou niet groter kunnen zijn.
‘Geneva Farewell’ illustreert dat het best. Zappa is niet in zijn
hum en moppert (meer in die tour) over alles wat er op het podium
gegooid wordt. Ondergoed mag, maar de rest niet. Hij raakt er zelfs
zo geïrriteerd over dat hij het concert afbreekt: "Houselights!
Concert's over!" Daarmee zet hij bijna alle goedwillende bezoekers
in de kou en neemt die dan niet serieus. Een weinig professionele
actie.
Hoe dan ook, deze set is na de eerste, Vol. 1, mijn favoriet, mijn
concert is nog niet over gelukkig.
|
