9 mei
1988
officiële release - 51
1988 / 2012 cd-versie
disc 1
1. The Florida Airport Tape
2. Once Upon A Time
3. Sofa #1
4. The Mammy Anthem
5. You Didn't Try To Call Me
6. Diseases Of The Band
7. Tryin To Grow A Chin
8. Let's Make The Water Turn Black/Harry, You're A
Beast/The Orange County Lumber Truck
9. The Groupie Routine
10. Ruthie-Ruthie
11. Babbette
12. I'm The Slime
13. Big Swifty
14. Don't Eat The Yellow Snow
disc 2
1. Plastic People
2. The Torture Never Stops
3. Fine Girl
4. Zomby Woof
5. Sweet Leilani
6. Oh No
7. Be In My Video
8. The Deathless Horsie
9. The Dangerous Kitchen
10. Dumb All Over
11. Heavenly Bank Account
12. Suicide Chump
13. Tell Me You Love Me
14. Sofa #2
------------------------------------------------------------
at various points on these discs you can
hear:
Frank Zappa: guitar, vocals,
keyboards
Lowell George: guitar, vocals
Ray White: guitar, vocals
Adrian Belew: guitar, vocals
Warren Cuccurullo: guitar, organ
Steve Vai: guitar
Dweezil Zappa: guitar
Denny Walley: slide guitar, vocals
Mark Volman: vocals
Howard Kaylan: vocals
Ray Collins: vocals
Ike Willis: vocals, guitar
Ian Underwood: woodwinds,
keyboards, guitar
Jim 'Motorhead' Sherwood: baritone
saxophone, vocals
Napoleon Murphy Brock: saxophone,
vocals
Bunk Gardner: tenor saxophone,
trumpet
Bruce Fowler: trombone
Don Preston: keyboards
Peter Wolf: keyboards
Allan Zavod: keyboards
Bobby Martin: keyboards, vocals,
saxophone
Tommy Mars: keyboards, vocals
George Duke: keyboards, vocals
Scott Thunes: bass guitar,
synthesizer, vocals
Jim Pons: bass guitar, vocals
Roy Estrada: bass guitar, vocals
Jeff Simmons: bass guitar
Tom Fowler: bass guitar
Patrick O'Hearn: bass guitar
Arthur Barrow: bass guitar,
keyboards
Ruth Underwood: vibraphone,
percussion
Ed Mann: percussion
Jimmy Carl Black: drums,
percussion
Vinnie Colaiuta: drums
Ralph Humphrey: drums
Artie Tripp: drums
David Logeman: drums
Aynsley Dunbar: drums
Terry Bozzio: drums
Chester Thompson: drums
Chad Wackerman: drums
------------------------------------------------------------
Na het verschijnen van deze set kreeg Zappa
commentaar van de fans dat verschillende data niet
klopten. Op You Can't Do That On Stage Anymore Vol.
2 worden die gecorrigeerd.
|
You Can’t Do That On
Stage Anymore, vol. 1 bracht vreugde in het hart. Wat een
mooie opener van de serie. Zoiets had ik nu altijd al
gewenst, zeker na aanleiding van de box-verhalen die al
sinds de jaren zestig rondzongen. Een kort overzicht:
1969 - The Mothers worden ontbonden. Zappa kondigt aan dat
hij erg veel materiaal heeft liggen en erover denkt dat in
een doos, bestaande uit 12 lp's, uit te brengen en wel
onder de naam 'History and Collected Improvisations of the
Mothers of Invention'. Deze naam werd later op dubieuze
wijze ge/misbruikt door bootleggers. De set zou materiaal
bevatten van de Mothers/Zappa uit de periode 1962-1969.
Als lp-titels werden genoemd: "Before the Beginning, The
Cucamonga Era, Boogie, The Merely Entertaining Mothers of
Invention, Business Record, Soup and Old Clothes, The
Orange County Lumber Truck en The Weasel Music."
1970 - 'Burnt Weenie Sandwich' en 'Weasels Ripped My
Flesh' (The Weasel Music?) komen uit. Beide albums
bevatten tracks van bovengenoemde lp's. Gevolg is dat het
project wordt teruggebracht tot 10 lp's.
1971 - Er zijn plannen om (toch weer) 12 lp's middels een
speciaal opgezet postorderbedrijf genaamd "The Mothers of
Invention Record Club" te verkopen. Een jaar lang zou elke
maand een lp uitkomen. Met de Amerikaanse Playboy werd
onderhandeld over een bijbehorende advertentiecampagne en
een mogelijke distributie.
1974 - In een interview vertelt Zappa dat hij 9 lp's onder
de naam 'No Commercial Potential' gaat uitbrengen in 3
sets van 3 lp's via Zappa's eigen Bizarre label.
1977 - Warner Brothers (!) gaat volgens onbevestigde
berichten een set van 10 lp's uitbrengen.
1979 - "Als er een box gaat uitkomen, bestaande uit 9
lp's, zou die het best voor de kerst in de winkel kunnen
liggen," aldus Zappa. Zijn toenmalige platenmaatschappij
CBS is niet zo geïnteresseerd, maar Virgin Records heeft
wel serieuze plannen.
1984 - Nu is het de beurt aan Zappa's nieuwe
platenmaatschappij EMI. Plannen zijn er voor een luxe box
met een onbekend aantal lp's.
1988 - Onder de titel 'You Can't Do That On Stage Anymore,
Vol. 1' verschijnt op Zappa Records de eerste van 6 dubbel
cd's en daarmee deel 1 van de langverwachte release van
oud en onbekend materiaal.
1992 - Met YCDTOSA, Vol. 6 wordt het laatste deel uit de
serie uitgebracht.
In 1988 is het dus eindelijk zo ver en worden maar liefst
zes boxen met elk twee cd’s geproduceerd en - volgens de
aankondiging op de Sampler - met maar liefst meer dan
dertien uur onuitgebrachte(!) muziek. Wie doet hem dat na?
Zappa had er twintig jaar voor nodig om dit te maken
schrijft hij in de introductietekst. Dat valt dan wel weer
mee, want dit ‘project’ is redelijk recent en brengt
eigenlijk een doorsnee van alle bands van alle jaren.
Zappa kan het niet laten om te melden dat er absoluut géén
overdubs zijn en dat alle materiaal live is. Zelfs tegen
zijn principe in zijn sommige tracks lo-fi!
Van de 181 tracks komt het merendeel (37) uit 1984 (vnl.
van Vol. 3), de 2e plaats is voor zowel 1982 als 1969 met
elk 28 tracks (beiden vnl. van Vol. 5). Vierde wordt 1974
met 23 tracks (Vol. 2). Pas op ruime afstand volgen nog
enkele te meten jaren als: 1980 en 1981 (beiden 9 tracks),
1988 (8) en 1970 (7).
Bovenstaande rekenarij geeft aan dat Zappa's definitieve
keus een accent legt op/rondom vier perioden; elke
perioden met daarbij behorende bands die hij, gezien die
keus, blijkbaar het meest interessant vindt:
1. 1969 - periode 'Uncle Meat'
2. 1974 - periode 'Roxy & Elsewhere'
3. 1982 - periode 'Ship Arriving/You Are/Tinseltown'
4. 1984 - periode 'Them or Us/Thingfish'
Deze opsomming maakt meteen duidelijk dat er enkele
perioden zijn die middels het YCDTOSA-project weinig of
geen extra aandacht krijgen (en daarom dan minder
belangrijk zijn?)
De hele handel begint op het vliegveld, maar als snel
verplaatst de set zich via de ‘Fussbodenbelag’ naar de
Sofa en om daar de hymne van de Mammy Nuns aan te heffen.
You Didn’t Try to Call Me, een song uit het prille begin
krijgt hier een 1980-uitvoering. Spectaculair wordt het
met de ziektes van de band. Niet misselijk! Na een stukje
uit de Sheik-periode gaat het voor mij echt loos met een
medley van muziek uit de oertijd (1969). Yes! Mark en
Howie doen de groupie-routine nog eens dunnetjes over en
vervolgens komen de meiden, Ruthie and Babette (74-band)
langs. Die laatste zou zo uit Rhino’s doo-wop-box kunnen
komen. Disc 1 sluit af met een geweldige uitvoeringen van
Big Swifty (73-band - mooie solo's van Duke en Zappa) en
Don't Eat the Yellow Snow live in London, ja de (79-) band
met al die zieken. Geweldig! en dan heb ik het nog niet
gehad over alle gasten on stage en het spontaan voordragen
van gedichten waaronder een nogal pijnlijk. Zappa was een
meester in dit soort intermezzo’s en vooral de manier
waarop dat bij hem ‘gewoon’ kon en idem hoe hij er dan,
meestal zeer gevat, op reageerde. Ik denk dat dat een van
meest bijzondere aspecten in Zappa’s muziek is en wellicht
ook juist het aspect waardoor hij zo gewaardeerd werd door
zijn publiek of het publiek zich aan hem bond.
Disc 2 begint met een Green Chevy uit 1969. Dat alleen al.
Plastic People wordt uitgevoerd na veel interactie met het
publiek. Zappa legt uit dat het eigenlijk Louie Louie is
met een extra noot. De tortuur heeft een speciaal US
Service Men-aroma, door de uitvoering in Neurenberg en de
hoeveelheid USSM's daar. Klassieke uitvoering met mooie
solo. Fine Girl en Zomby Woof worden uitgevoerd door de
82-band, meteen gevolgd door Sweet Leilani en Oh No door
de 69-band. De nummers lopen makkelijk achter elkaar door
en het maakt niet heel veel uit dat er dertien jaar
verschil tussen zit. Tijd voor een jongere periode
(1981-1984) met tracks als Be in my Video, Deathless
Horsie, Dangerous Kitchen, Dumb all Over, Heavenly Bank en
Suicide Chump. Prima uitvoeringen allemaal, maar wat
strakker uitgevoerd dan menig periode ervoor. Goed
betekent niet altijd per sé goed als u snapt wat ik
bedoel. Het charmante van sommige muziek zit hem in de
fouten.
De disc sluit af met Tell me You Love Me en Sofa #2 door
de 82-band.
De twee discs met een bonte mengeling van bands en
stijlen. De jaartallen en allerlei wetenswaardigheden
staan met soms geinige anekdotes in het boekje. De fans
vielen bij bosjes over de fouten die erin stonden en
schreven, belden, mailden. Reden om een en ander in het
volgende deel, Stage, vol. 2 te corrigeren.
Volume één is een prima startset en met name door de
variatie en collagestijl sterk aanbevolen. Naarmate de
serie volgde bleek dat, in ieder geval in mijn optiek,
niet alle discs even goed in balans waren. Maar dat is
verderop te lezen.
Zappa sluit of met wijze woorden: “Hope You Liked It,
Goodnight!”
|
