10 augustus
1970
officiële release - 10
1970 lp-versie
A1. Didja Get Any Onya?
A2. Directly From My Heart To You
A3. Prelude To The Afternoon Of A Sexually Aroused Gas Mask
A4. Toads Of The Short Forest
A5. Get A Little
B1. The Eric Dolphy Memorial Barbecue
B2. Dwarf Nebula Processional March & Dwarf Nebula
B3. My Guitar Wants To Kill Your Mama
B4. Oh No
B5. The Orange County Lumber Truck
B6. Weasels Ripped My Flesh
2012 cd-versie
1. Didja Get Any Onya?
2. Directly From My Heart To You
3. Prelude To The Afternoon Of A Sexually Aroused Gas Mask
4. Toads Of The Short Forest
5. Get A Little
6. The Eric Dolphy Memorial Barbecue
7. Dwarf Nebula Processional March & Dwarf Nebula
8. My Guitar Wants To Kill Your Mama
9. Oh No
10. The Orange County Lumber Truck
11. Weasels Ripped My Flesh
Oudere cd-versies hebben dezelfde tracks, maar een langere (ruim
drie minuten) versie van Didja Get Any Onya.
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar and vocals
Ray Collins: vocals
Don 'Sugar Cane' Harris: electric violin and vocals
Lowell George: rhythm guitar and vocals
Ian Underwood: woodwinds, keyboards
Bunk Gardner: woodwinds
Motorhead Sherwood: baritone sax, tambourine and
snorks
Buzz Gardner: trumpet and flugel horn
Don Preston: piano, organ and electronic dffects
Roy Estrada: bass and vocals
Max Bennett: bass
Jimmy Carl Black: drums
Art Tripp: drums,. percussion
John Guerin: drums
|
Weasels Ripped My Flesh is, net als Burnt
Weenie Sandwich. een van de tien elpees uit een project waar Zappa
eind jaren zestig samen met Playboy Magazine (als uitgever) mee
bezig was. Uiteindelijk kreeg hij dat project niet van de grond.
Zappa, op dat moment Mother-loos, bracht daarom enkele platen
separaat uit. De vondst van ‘The Weasel Music’ acetaat wijst op
voorbereidingen van de 10lp-set. Maar, zoals altijd bij Zappa, heeft
het uiteindelijke product een heel andere samenstelling. Waar Burnt
Weenie Sandwich nog goed in het gehoor ligt, verkennen de wezels je
gehoor én muzikaal gevoel. Zappa waagde zich live veelvuldig aan
experimenten en laat dat op dit album goed horen. Het is werk uit de
jaren 1967-1969. Soms studiomateriaal, soms live-materiaal.
Net als Burnt Weenie Sandwich staat er weinig informatie op Weasels'
hoes. De prachtige cover van Neon Park bleek voor enkele drukkerijen
in Amerika en de Duitse platenmaatschappij iets teveel. De laatste
maakte zelfs een heel eigen versie. Dat was de versie die ik ook in
sommige winkels zag liggen, mijn eigen winkel toen, Satisfaction in
Heerlen, had gelukkig de originele hoes. Weasels is, mijns inziens,
een van de sterkste platen uit de beginperiode. Lang niet begrepen
door iedereen; het is, zoals al gezegd, geen gemakkelijke plaat.
Meezingers aan de ene kant, maar volop experimenten, vooral in
maatwisselingen en geluid aan de andere kant. Als je daar eenmaal
doorheen bent biedt juist deze plaat een uitstekend beeld van waar
Zappa met zijn Mothers in de beginperiode mee bezig was. Opvallend
is overigens de grote hoeveelheid aan akoestische gitaarstukken,
iets waarvan Zappa in die tijd beweerde er niet mee bezig te zijn.
Zappa is vermoedelijke de enige artiest die wegkomt met een
oorverdovende orgie aan geluid in de slottrack, maar het werkt wel!
De plaat begint met ‘Didya Get Any Onya’. Een deel van dit nummer
komt terug als ‘The Blimp’ op Trout Mask Replica van Captain
Beefheart. Hetzelfde geldt voor ‘Charles Ives’ op ‘You Can’t do That
on Stage Anymore, vol. 5’.
Als je kijkt naar de tijdlijn zie je dat ‘Ahead of Their Time’
tussen Burnt Weenie Sandwich en Weasels Ripped my Flesh’ zit. Er
staan dan ook stukjes van Ahead of their Time op Weasels Ripped my
Flesh. Wisten wij toen veel. Zappa zegt in de bijsluiter van Ahead
etc.: “A few bits of the show eventually found their way into
Weasels Ripped My Flesh ("Prelude to the Afternoon of a Sexually
Aroused Gas Mask" and part of "The Orange County Lumber Track"
included here in its complete original form) “. Maar welk stuk waar
en hoe is een puzzel, want Zappa was – zoals we wel weten- erg goed
met mes en tape. In zekere zin maakt het ook weinig uit, want de
release van beide albums ligt zover uit elkaar en hebben elk een zo
eigen karakter dat de verschillen en/of overeenkomsten in het niet
vallen.
Direct van mijn hart naar het jouwe is een prachtige blues en mooi
gespeeld door Don Sugercane Harris. Het was het eerste liedje dat ik
kon spelen op gitaar. Prelude en Toads zijn de Mothers in al hun
glorie, inclusief deviante ritmes. Get A Litte is de meest
ondergewaardeerde gitaarsolo die ik ken. Eén van mijn favorieten,
misschien wel omdat Zappa zo ingehouden speelt.
Oude lp-kant twee wordt in feite in tweeën gedeeld. Een
experimenteel begin met een ode aan Eric Dolphy en dwerg Nebula.
Daarna een grappige protestsong, want mijn haar is te lang voor jouw
dochter. Vervolgens start er, na een prachtig gezongen Oh No, een
hypnotiserend muziekstuk dat je al gauw meeneemt naar verre oorden.
Het wordt ruwweg afgebroken door een luid gelach, waarna je oren
geteisterd worden door… een scheerapparaat? Het is maar dat je het
weet, geluid is kunst en daar moet je maar tegen kunnen. Goodnight!
|
