Muziek Verhaal Zappa.com LemonTree Contact




Wazoo
31 oktober 2007
officiële release - 82


2007 / 2017 cd-versie
disc 1
1. Intro Intros
2. The Grand Wazoo (Think it Over)
3. Approximate
4. Big Swifty

disc 2
1. "Ulterior Motive"
2. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement I
3. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement II
4. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement III
5. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement IV—The New Brown Clouds
6. Penis Dimension
7. Variant I Processional March

------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar and white stick with cork handle
Tony Duran: slide guitar
Ian Underwood: piano and synthesizer
Jerry Kessler: electric cello
Mike Altschul: piccolo, bass clarinet and other winds
Jay Migliori: flute, tenor sax and other winds
Earle Dumler: oboe, contrabass sarrusophone and other winds
Ray Reed: clarinet, tenor sax and other winds
Charles Owens: soprano sax, alto sax and other winds
Joann McNab: bassoon
Malcolm McNab: trumpet in D
Sal Marquez: trumpet in Bb
Tom Malone: trumpet in Bb, also tuba
Glenn Ferris: trombone and euphonium
Kenny Shroyer: trombone and baritone horn
Bruce Fowler: trombone of the upper atmosphere
Tom Raney: vibes and electric percussion
Ruth Underwood: marimba and electric percussion
Dave Parlato: bass
Jim Gordon: electric drums

------------------------------------------------------------
"This concert was recorded live at Boston Music Hall in Boston, Massachusetts on 24 September 1972. These stereo masters were digitally transferred from FZ's Ampex ATR 100 deck into Nuendo at 96k 24 bit by Joe Travers using Euphonix AM 713 Converters - in April 2007. This concert had a slightly different original dynamic in that Big Swifty followed Greggery Peccary. Due to disc space we resequenced the program to maintain the integrity of the performance."

In 1972 was er een klein feestje in Den Haag. Zappa kwam met een soort bigband, "The Mothers of Invention/Hot Rats/Grand Wazoo 20-piece big band” naar Nederland en gaf op nog zeven andere plekken wereldwijd een Hot Rats/Grand Wazoo-concert. Daarna was het voorbij.  Super bijzonder natuurlijk én speciaal in de zin van eens en nooit weer. Bij de hardcore fans bleef dit project hangen als een van de meest op cd/lp gewenste evenementen. Met deze Wazoo-cd is dat moment aangebroken.

De registratie op deze 2cd’s is van het laatste concert van de minitour. De big band was een bijzondere: die groep bestond voornamelijk uit studiomuzikanten die eigenlijk nooit toeren. Misschien was het klein aantal concerten, precies acht, de overweging waard om het dit keer wél te doen, maar misschien was het de hoogstaande muziek wel. Er zijn bijzondere verhalen over deze band, maar de essentie was dat deze musici niet het wilde leven van een rockband on tour bezigden, maar zich na het concert terugtrokken om te schaken of een boek te lezen. Geen groupies voor deze heren.

Zappa kondigt de band aan als een groep die echte muziek speelt, geen show opvoert en muziek maakt waarbij je met je voet mee kan tikken. Dat laatste moet hij met duivels genoegen hebben gezegd, zijn muziek was immers zelden met de voet mee te tikken.
De opkomst, wereldwijd gezien, was gering. Zappa was het jaar daarvoor in Londen van het podium gegooid , was zijn toenmalige band met Mark en Howie kwijt, had geen hit-record (wanneer wel?) en zat achteraf gezien in een soort overgangsfase. Het resultaat uit deze periode: Waka/Jawaka en The Grand Wazoo. Later aangevuld met Joe’s Domage, de oefensessies en daarna weer Imaginairy Diseases, het vervolg van de tour, maar dan me de ‘petit of pepite Wazoo-band’.

Wazoo biedt veel muziek, nauwelijks zang en ook nauwelijks ex-Mothers. Weinig mensen hadden dan ook de behoefte deze 'vreemde' band te horen. Jammer, want het was een bijzonder gelegenheidsproject en meer dan de moeite waard.
De opzet voor alle acht concerten was identiek:  de te spelen nummers,  de volgorde daarvan en de toegiften. De set die er nu is, is van het laatste concert door deze band. De groep probeert, zoals Zappa aankondigt, er een geweldige avond van te maken. Dat lukt ze aardig. Er wordt uitstekend gespeeld en op sommige plekken kun je inderdaad met je voet meetikken.

Je hoort dat dit echte professionals zijn, maar je hoort ook dat sommige overgangen niet even vloeiend zijn. Het plezier lees je niet van hun gezichten, maar is net zo hoorbaar. De soli zitten knap in elkaar. Ian Underwood soleert op synthesizer, dat kennen we nog niet echt van hem. Hij is daarin dwarser dan George Duke die die rol heeft op de genoemde albums hierboven, want daarop is Underwood afwezig.  Tony Duran en Zappa zijn 'in a good mood'. Dat geldt voor de meerderheid van de groep, maar met name voor de houtblazers.

Het geluid is niet heel geweldig, de bas zakt soms wat weg en knalt er dan weer uit, maar ach. Who Cares Anyway?

Wat ik jammer vind  is dat dit niet het hele concert lijkt te zijn. Waar is For Calvin? Waar is Low-Budget Dog Meat (de medley)? Ze zouden dit volgens het stramien gespeeld moeten hebben, maar er staat niets over de mysterieuze verdwijning in het boekje.
Prima en uitstekend verzorgd is de verpakking. Milieuvriendelijk papier, een schuifhoes, binnenhoes én boekje. Daarin het hele verhaal (vijf pagina's op oogsterktetestformaat) van Zappa over deze band, de teksten van Greggary, aardige foto's en het gescheurde kaartje van landgenoot Paul Berkholst(!). De voorzijde van de verpakking is prachtig, Zappa-Dali. Dat zegt genoeg.

Ik geniet voluit van deze levende Wazoo. Of iedereen dat met mij eens is weet ik niet, misschien kan ik volstaan met de titel van de recensie in muziekkrant Oor indertijd: Veel handjeklap, weinig publiek.


    dutch text 2007/2018 Paul Lemmens © pics etc. ZFT/UMe