31 oktober
2007
officiële release - 82
2007 / 2017 cd-versie
disc 1
1. Intro Intros
2. The Grand Wazoo (Think it Over)
3. Approximate
4. Big Swifty
disc 2
1. "Ulterior Motive"
2. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement I
3. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement II
4. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement III
5. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement IV—The New Brown
Clouds
6. Penis Dimension
7. Variant I Processional March
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar and white stick with cork
handle
Tony Duran: slide guitar
Ian Underwood: piano and synthesizer
Jerry Kessler: electric cello
Mike Altschul: piccolo, bass clarinet and other
winds
Jay Migliori: flute, tenor sax and other winds
Earle Dumler: oboe, contrabass sarrusophone and
other winds
Ray Reed: clarinet, tenor sax and other winds
Charles Owens: soprano sax, alto sax and other
winds
Joann McNab: bassoon
Malcolm McNab: trumpet in D
Sal Marquez: trumpet in Bb
Tom Malone: trumpet in Bb, also tuba
Glenn Ferris: trombone and euphonium
Kenny Shroyer: trombone and baritone horn
Bruce Fowler: trombone of the upper atmosphere
Tom Raney: vibes and electric percussion
Ruth Underwood: marimba and electric percussion
Dave Parlato: bass
Jim Gordon: electric drums
------------------------------------------------------------
"This concert was recorded live at Boston Music Hall in Boston,
Massachusetts on 24 September 1972. These stereo masters were
digitally transferred from FZ's Ampex ATR 100 deck into Nuendo at
96k 24 bit by Joe Travers using Euphonix AM 713 Converters - in
April 2007. This concert had a slightly different original dynamic
in that Big Swifty followed Greggery Peccary. Due to disc space we
resequenced the program to maintain the integrity of the
performance."
|
In 1972 was er een klein feestje in Den Haag.
Zappa kwam met een soort bigband,
"The Mothers of
Invention/Hot Rats/Grand Wazoo 20-piece big band” naar Nederland en
gaf op nog zeven andere plekken wereldwijd een Hot Rats/Grand
Wazoo-concert. Daarna was het voorbij.
Super bijzonder natuurlijk én speciaal in de zin van eens en
nooit weer. Bij de hardcore fans bleef dit project hangen als een
van de meest op cd/lp gewenste evenementen.
Met deze
Wazoo-cd is dat moment aangebroken.
De registratie op deze 2cd’s is van het laatste concert van
de minitour. De big band was een bijzondere: die groep bestond
voornamelijk uit studiomuzikanten die eigenlijk nooit toeren.
Misschien was het klein aantal concerten, precies acht, de
overweging waard om het dit keer wél te doen, maar misschien was het
de hoogstaande muziek wel. Er zijn bijzondere verhalen over deze
band, maar de essentie was dat deze musici niet het wilde leven van
een rockband on tour bezigden, maar zich na het concert terugtrokken
om te schaken of een boek te lezen. Geen groupies voor deze heren.
Zappa kondigt de band aan als een groep die echte muziek speelt,
geen show opvoert en muziek maakt waarbij je met je voet mee kan
tikken. Dat laatste moet hij met duivels genoegen hebben gezegd,
zijn muziek was immers zelden met de voet mee te tikken.
De opkomst, wereldwijd gezien, was gering. Zappa was het jaar
daarvoor in Londen van het podium gegooid , was zijn toenmalige band
met Mark en Howie kwijt, had geen hit-record (wanneer wel?) en zat
achteraf gezien in een soort overgangsfase. Het resultaat uit deze
periode: Waka/Jawaka en The Grand Wazoo. Later aangevuld met Joe’s
Domage, de oefensessies en daarna weer Imaginairy Diseases, het
vervolg van de tour, maar dan me de ‘petit of pepite Wazoo-band’.
Wazoo biedt veel muziek, nauwelijks zang en ook nauwelijks
ex-Mothers. Weinig mensen hadden dan ook de behoefte deze 'vreemde'
band te horen. Jammer, want het was een bijzonder
gelegenheidsproject en meer dan de moeite waard.
De opzet voor alle acht concerten was identiek:
de te spelen nummers,
de volgorde daarvan en de toegiften. De set die er nu is, is
van het laatste concert door deze band. De groep probeert, zoals
Zappa aankondigt, er een geweldige avond van te maken. Dat lukt ze
aardig. Er wordt uitstekend gespeeld en op sommige plekken kun je
inderdaad met je voet meetikken.
Je hoort dat dit echte professionals zijn, maar je hoort ook dat
sommige overgangen niet even vloeiend zijn. Het plezier lees je niet
van hun gezichten, maar is net zo hoorbaar. De soli zitten knap in
elkaar. Ian Underwood soleert op synthesizer, dat kennen we nog niet
echt van hem. Hij is daarin dwarser dan George Duke die die rol
heeft op de genoemde albums hierboven, want daarop is Underwood
afwezig.
Tony Duran en Zappa zijn 'in a good mood'. Dat geldt voor de
meerderheid van de groep, maar met name voor de houtblazers.
Het geluid is niet heel geweldig, de bas zakt soms wat weg en knalt
er dan weer uit, maar ach. Who Cares Anyway?
Wat ik jammer vind
is dat dit niet het hele concert lijkt te zijn. Waar is For
Calvin? Waar is Low-Budget Dog Meat (de medley)? Ze zouden dit
volgens het stramien gespeeld moeten hebben, maar er staat niets
over de mysterieuze verdwijning in het boekje.
Prima en uitstekend verzorgd is de verpakking. Milieuvriendelijk
papier, een schuifhoes, binnenhoes én boekje. Daarin het hele
verhaal (vijf pagina's op oogsterktetestformaat) van Zappa over deze
band, de teksten van Greggary, aardige foto's en het gescheurde
kaartje van landgenoot Paul Berkholst(!). De voorzijde van de
verpakking is prachtig, Zappa-Dali. Dat zegt genoeg.
Ik geniet voluit van deze levende Wazoo. Of iedereen dat met mij
eens is weet ik niet, misschien kan ik volstaan met de titel van de
recensie in muziekkrant Oor indertijd: Veel handjeklap, weinig
publiek.
|