5 juli
1972
officiële release - 15
1972 lp-versie
A1. Big Swifty
B1. Your Mouth
B2. It Just Might Be A One-Shot Deal
B3. Waka/Jawaka
2012 cd-versie
1. Big Swifty
2. Your Mouth
3. It Just Might Be A One-Shot Deal
4. Waka/Jawaka
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar,
percussion, electric bed springs
Tony Duran: slide guitar, vocals
George Duke: ring-modulated &
echoplexed electric piano, tack piano
Sal Marquez: trumpet, vocals,
flugelhorn, chimes
Erroneous (Alex Dmochowski): electric
bass, vocals, fuzz bass
Aynsley Dunbar: drums, washboard,
tambourine
Chris Peterson: vocals
Joel Peskin: tenor sax
Mike Atschul: baritone sax,
piccolo, bass flute, bass clarinet, tenor sax
Jeff Simmons: Hawaiian guitar,
vocals
Peter 'Sneaky Pete' Kleinow: pedal
steel guitar
Janet Ferguson: vocals
Don Preston: piano, Mini-moog
Bill Byers: trombone, baritone
horn
Ken Shroyer: trombone, baritone
horn
Gerry Sack: muted maracas
|
Nadat Zappa in Londen
van het podium geduwd was, moest hij zijn Vaudevilleband
met Mark en Howie nogal abrupt en noodgedwongen
beëindigen. De verwondingen waren dusdanig dat hij lange
tijd nodig voor het herstel. Zappa kon zijn bandleden
daarom niet meer bekostigen en vertelde ze dat ze hun
eigen weg maar moesten gaan. Met de rust en het herstel
kwam wellicht ook het inzicht dat de volgende groep weer
anders moest zijn. Ik was in de platenzaak dan ook blij
verrast dat de nieuwe Zappaplaat het opschrift ‘Hot’ en
‘Rats’ droeg en bovendien een behoorlijk uitgebreide band
leek te bevatten.
Thuis was de verrassing nog groter, want in feite gingen
we met het onuitsprekelijke Waka/Jawaka terug naar de
tijden van, inderdaad, Hot Rats. Waka/Jawaka is duidelijk
meer (rock-)jazz-georiënteerd dan de albums van de jaren
ervoor. Albums waar vooral vocalen en al dan niet platte
humor de boventoon voerde.
Kant 1 (oude lp) had maar één track: Big Swifty. Met
zeventien minuten niet heel lang, maar het nummer is
prachtig. Na een bigband-intro mag George Duke zich hullen
in echo’s om daarna een mooie elektrische pianosolo te
geven. Sal Marquez neemt over met trompet en Zappa op zijn
hielen. Het thema keert terug, waarna het nummer
uitgeklepperd wordt.
Na Big Swifty is ‘Your Mouth’ (lp-kant 2 toen) altijd even
wennen. De gitaar op de achtergrond is spannender dan het
gezang op de voorgrond. Nog vreemder is ‘It Just Might Be
a One Shot Deal’ met zowaar Sneaky Pete Kleinow op
pedal-steel-gitaar. Peter Kleinow kennen we vooral van The
Flying Burrito Brothers, een country-folk-rock-groep die
nu niet bepaald gelieerd was aan de experimentele muziek
uit huize Zappa. Minstens net zo bijzonder is de terugkeer
van Jeff Simmons, die zoals we allemaal weten, net voor
200 Motels opgestapt was om zijn eigen muzikale weg te
gaan en daarmee Zappa en zijn moeders in de steek liet. De
elektronische bedspiralen klinken trouwens prachtig.
Ondanks, of juist door al dit soort gekkigheid is deze
één-kans-track een passende op deze plaat. Die
glijdt-gitaar blijft echter toch een vreemde eend in de
bijt.
Hoogtepunt voor mij was/is het titelnummer. Vergelijkbaar
in opzet met Big Swifty, bigband-achtig met veel ruimte
voor solo’s. Oudgediende Don Preston, die voor de
verandering weer eens terug was, mag het spits afbijten
met een tegendraadse Minimoog-solo. Zappa neemt de
volgende solo, waarna een percussie-aanval volgt. Het
thema wordt opgepakt, Aynsley verdubbelt de snelheid, de
blazers grommen en een Hollywood-movie-aandoende
klankenreeks sluit af. 'Waka/Jawaka' wordt uitgeleid door
de prachtige klanken van de Tubular Bells, oftewel de
buisklokken. Mike Oldfield zou er, net als ik, kippenvel
bij krijgen. Prachtig.
'Waka/Jawaka', het album, blijft in mijn optiek overeind
door de twee lange stukken, de wat kortere tracks met
vocalen zijn een leuk pauzeprogramma. Overigens was deze
plaat heel populair in Finland.
Maar wat zou nou toch die naam betekenen?
|
