21 april 1969
officiële release - 6
1969 lp-versie
A1 Uncle Meat: Main Title Theme
A2 The Voice Of Cheese
A3 400 Days Of The Year *1
A4 Zolar Czakl
A5 Dog Breath, In The Year Of The Plague
A6 The Legend Of The Golden Arches
A7 The Mothers Play Louie Louie At The Royal Albert Hall In London
*2
A8 The Dog Breath Variations
B1 Sleeping In A Jar
B2 Our Bizarre Relationship
B3 The Uncle Meat Variations
B4 Electric Aunt Jemima
B5 Prelude To King Kong 3:24
B6 God Bless America (Live At The Whisky A Go Go)
B7 A Pound For A Brown On The Bus
B8 Ian Underwood Whips It Out (Live On Stage In Copenhagen)
C1 Mr. Green Genes
C2 We Can Shoot You 1:48
C3 "If We'd All Been Living In California . . . "
C4 The Air
C5 Project X
C6 Cruising For Burgers
D1 King Kong Itself (As Played By The Mothers In A Studio)
D2 King Kong (Its Magnificence As Interpreted By Dom DeWild)
D3 King Kong (As Motorhead Explains It)
D4 King Kong (The Gardner Varieties)
D5 King Kong (As Played By 3 Deranged Good Humor Trucks)
D6 King Kong (Live On A Flat Bed Diesel In The Middle Of A Race
Track At A Miami Pop Festival . . . The Underwood Ramifications) *3
*1 track A3: de eerste releases hadden in plaats van "Nine Types of
Industrial Pollution" "400 Days of the Year" als titel
*2 track A7: de langere titel werd later vervangen door: "Louie
Louie (at the Albert Hall)"
*3 track D6: op het label (niet op de hoes) staat: "the
Underwood/Zappa Ramifications"
Ook bij de eerste releases: lp-kant 1 was gekoppeld aan lp-kant 4 en
lp-kant 2 aan lp-kant 3.
2012 cd-versie
disc 1
1.Uncle Meat: Main Title Theme
2.The Voice Of Cheese
3.Nine Types Of Industrial Pollution
4.Zolar Czakl
5.Dog Breath, In The Year Of The Plague
6.The Legend Of The Golden Arches
7.Louie Louie (At the Royal Albert Hall in London)
8.The Dog Breath Variations
9.Sleeping In A Jar
10.Our Bizarre Relationship
11.The Uncle Meat Variations
12.Electric Aunt Jemima
13.Prelude To King Kong
14.God Bless America (Live at the Whisky A Go Go)
15.A Pound For A Brown On The Bus
16.Ian Underwood Whips It Out (Live on stage in Copenhagen)
17.Mr. Green Genes
18.We Can Shoot You
19."If We'd All Been Living In California . . . "
20.The Air
21.Project X
22.Cruising For Burgers
disc 2
1.Uncle Meat Film Excerpt Part I
2.Tengo Na Minchia Tanta
3.Uncle Meat Film Excerpt Part II
4.King Kong Itself (as played by the Mothers in a studio)
5.King Kong (its magnificence as interpreted by Dom DeWild)
6.King Kong (as Motorhead explains it)
7.King Kong (the Gardner Varieties)
8.King Kong (as played by 3 deranged Good Humor Trucks)
9.King Kong (live on a flat bed diesel in the middle of a race track
at a Miami Pop Festival . . . the Underwood ramifications)
'bonus'-tracks zijn tracks 1-3 op disc 2. Dat zijn uittreksels van
de Uncle Meat film. Daarmee wordt de originele volgorde doorbroken
en de plaat en klankkleur uit 1969 ont/gesierd met tracks uit 1986.
De juiste klank en volgorde komt pas terug op Meat Light (2016)
------------------------------------------------------------
THE MOTHERS
at the time of this recording were:
FZ: guitar, low grade vocals, percussion
Ray Collins: swell vocals
Jimmy Carl Black: drums, droll humor, poverty
Roy Estrada: electric bass, chesseburgers, Pachuco
falsetto
Don (Dom De Wild) Preston: electric piano, tarot
cards, brown rice
Billy (The Oozer) Mundi: drums on some pieces
before he quit to join RHINOCEROS
Bunk (Sweetpants) Gardner: piccolo, flute,
clarinet, bass clarinet, soprano sax, alto sax, tenor sax, bassoon
(all of these electric and/or non-electric depending)
Ian Underwood: electric organ, piano, harpsichord,
celeste, flute, clarinet, alto sax, baritone sax, special
assistance, copyist, industrial relations & teen appeal
Artie (With the Green Mustache) Tripp: drums,
timpani, vibes, marimba, xylophone, wood blocks, bells, small
chimes, cheerful outlook & specific enquiries
Euclid James (Motorhead/Motorishi) Sherwood: pop
star, frenetic tenor sax stylings, tambourine, choreography,
obstinance & equipment setter-upper when he's not hustling local
groupies
Special thanks to:
Ruth Komanoff who plays marimba and vibes with
Artie on many of the tracks, and
Nelcy Walker the soprano voice with Ray & Roy on Dog Breath
& The Uncle Meat Variations
en ook (maar niet genoemd)
Pamela Zarubica as Suzy Creamcheese
* Ruth Komanoff zou later mevrouw Underwood, Ruth Underwood, worden
------------------------------------------------------------
“Most of the music from The Mother’s movie of the same name which we
haven’t got enough money to finish yet”.
------------------------------------------------------------
De titel van de plaat is de bijnaam van
Sandy Hurvitz die in het Garrick Theatre de rol van Suzy Creamcheese
had. Sandy was de vriendin van Cal Schenkel en stelde hem voor aan
Zappa.
------------------------------------------------------------
"The words to the songs on this album
were scientifically prepared from a random series of syllables,
dreams, neuroses & private jokes that nobody except members of the
band ever laugh at, and other irrelevant material. They are all
'very serious' & loaded with secret underground candy-rock
psychedelic profundities. (Basically, this is an instrumental
album.)"
------------------------------------------------------------
"The music on this album was recorded
over a period of about 5 months, from October 1967 to February 1968.
Things that sound like a full orchestra were carefully assembled,
track by track, through a procedure known as overdubbing.
The weird middle section of "Dog Breath" (after the line, "Ready to
attack") has forty tracks built into it. Things that sound like
trumpets are actually clarinets played through an electric device
made by 'Maestro' with a setting labeled 'Oboe D'Amore' and sped up
a minor third with a 'V.S.O.' [variable speed oscillator]. Other
peculiar sounds were made on a 'Kalamazoo' electric organ.
------------------------------------------------------------
The only equipment at our disposal for
the modification of these primary sounds was a pair of 'Pultec
Filters', two 'Lang Equalizers', and three 'Melchor Compressors'
built into the board at Apostolic Studios in New York. The board
itself is exceptionally quiet and efficient (the only thing that
allowed us to pile up so many tracks) and is the product of Mr. Lou
Lindauer's imagination & workmanship.
------------------------------------------------------------
The material was recorded on a prototype
'Scully 12-track' machine at 30ips. The whole project was engineered
by Richard Kunc, or Dynamite Dick, as he is known in the trade.
Special engineering credits go to Jerry Hansen for the percussion
effects added later at Sunset Sound in L.A., and to our friend
'Mike' in Copenhagen for the tapes he sent us."
|
Een van de meest belangrijke werken van Frank
Zappa is, volgens mij, Uncle Meat. Een dubbel-lp/cd waar conceptual
continuity-elementen uit de beginfase, aangevuld met nieuwe, een
blauwdruk blijken te vormen voor Zappa's hele latere werk en aldus
het basiswerk is voor zijn Big Note-theorie.
"Uncle Meat is sort of the missing link between the early albums
which were basically songtype things, intowhat we're doing now which
is a lot more like serious music, if you want to use that
expression, and a verly little of it is vocal music, you see."
(FZ-1969)
Eind 1967 was New York en met name het Garrick Theatre de basis voor
Zappa en zijn toenmalige Mothers. Het was een periode waarin Zappa
met onuitputtelijke energie werkte aan talrijke projekten. De
belangrijkste zijn de gelijktijdige opnamen en oefensessies in
Apostolic Studios van zowel Ruben & The Jets als Uncle Meat;
namelijk van oktober 1967 tot februari 1968. Het werk aan Ruben
raakte rond december '67 in een versnelling door de komst van de
nieuwe Mothers-drummer Art Tripp; afkomstig uit het Boston Symphony
Orchestra en zeer bekwaam bespeler van slagwerk en percussie, met
name marimba en vibrafoon. Alle tracks voor Ruben & Jets en de
basistracks voor Uncle Meat waren gereed in februari 1968. Ruben
werd in de zomer van 1968 op de markt gebracht, maar Zappa werkte
nog tot na april 1968 door aan Uncle Meat; hij voegde middels
overdubs meer en meer elementen toe:
"Here's an interesting thing about this album: A lot of it was
written in the studio. While they were recording one section of a
song I'd be in the control room writing the next score and then copy
the parts. The album was put together basically by me, Bunk, Ian and
Art Tripp. Because we did most of the overdubbing, 'cause they're
the ones that read best in the group." (FZ-1969)
Als al het overdub-werk gereed is heeft Zappa enorm veel materiaal,
genoeg voor de release van een triple-lp, die uitgebracht zou gaan
worden onder de naam 'No Commercial Potential', daarmee refererend
aan de reacties op Freak Out en wellicht ook al verwijzend naar de
te verwachten reacties op Zappa's 'nieuwe muziekstijl'.
Het zo zorgvuldig samengestelde materiaal verschijnt pas een jaar
later, in april 1969, echter als dubbel-lp onder de naam 'Uncle
Meat'. De reacties van zowel publiek als muziekpers zijn over het
algemeen lovend, maar er wordt naar talrijke bronnen en verwijzingen
gezocht om deze 'anders' klinkende muziek te kunnen verklaren.
Genoemd worden o.a.: Igor Stravinsky, Edgard Varèse, Ornette
Coleman, Albert Ayler, Conlon Nancarrow, John Coltrane, The
Penguins, Duane Eddy, Frankie Lymon & the Teenagers, William Walton,
Charles Mingus, Arnold Schonberg, Anton Webern.
Een illustratief voorbeeld:
This is a group of 8 musicians who can play all kinds of music
(Varèse, Stockhausen, Coleman, Beatles, Fanfare- and Barbershop,
traditional jazz) and still succeed in establishing their own
musical identity, using all kinds of jokes, gimmicks and skills at
their disposal in the studio. Popularity, synthesis, the power both
to charm and shock. (Jazz Magazine-1969)
Als je de al namen hierboven achter elkaar ziet is het een
mengelmoes van modern klassiek, (free) jazz en doowop; inderdaad de
drie sterkst klinkende pijlers onder Uncle Meat. In Amerika staat de
lp drie maanden in de lp-Hot-100 lijst, met als hoogste notering 43.
In Europa is het werk merkwaardig genoeg niet zo'n succes. Zappa was
namelijk al wel populair en de Europeanen (Nederlanders en Duitsers
vooral) hielden doorgaans wel van een experimentele Zappa. Het
achterblijven in goede verkopen ligt in de weigering van de
eigenlijke distributeur, Pye Records, de plaat uit te brengen, omdat
men het woord 'fuck' hoorde. Uiteindelijk verscheen Uncle Meat op
Transatlantic Records, een klein folk-label (!) zonder enig budget
voor de zo noodzakelijke promotie.
Dat is jammer, want Zappa heeft met Uncle Meat ook andere belangen,
de lp verschijnt namelijk, net als Ruben & the Jets, op diens nieuwe
label: Bizarre Records. Dat is, samen met Straight Records, door FZ
en diens toenmalige zakenpartner Herbie Cohen opgezet voor de
release van alternatieve muzieksoorten én voor Zappa's eigen lp's.
Het is voor Zappa dus zowel muzikaal als zakelijk gezien een
belangrijke release:
"A lot depends on how well Uncle Meat sells as to whether or not
we're going to be able to even survive continuing in that direction.
Because if you stop singing, the audience stops listening. You have
to either talk to them or sing to them but they are not prepared to
listen to music at all, they just want sit through it. They have a
bad interest span for instrumental music unless it happens to be
glandular music, you now those loud blues. They can dig it because
they can tap their feet to it. But you whip a bunch of atonal 5/8 en
7/8 on 'em and THAT they can't uh... groove with and that they have
to think about. Then you're in dangerous territory when you consider
that next week you're going to have to pay your rent." (FZ-1969)
Uncle Meat heeft, vergeleken met de albums ervoor, een volwassener
klank. Doordat de songs sterk in de minderheid zijn valt op dat de
muziek een rijkdom aan stijlen herbergt: van jaren '20 filmmuziek
tot free-jazz en van atonaal tot rock. Een hoeveelheid stijlen die,
zoals boven te lezen is, critici tot veel vergelijkingen brengt,
maar zelden tot de enige juiste: het is namelijk gewoon Zappa, met
zijn heel specifieke geluid, die we horen.
Wat maakt Uncle Meat nu eigenlijk zo bijzonder en tot een van
Zappa's sleutelwerken? Daar zijn een aantal redenen voor:
1. Een van de belangrijkste punten is de sterke, collage-achtige
opbouw. Op zich is dat niet zo bijzonder, omdat we dat min of meer
al kennen van We're Only In It For The Money, maar op Uncle Meat is
Zappa daarin verder gegaan door gesprekken met een documentair
karakter toe te voegen. Dat is iets dat hij later veelvuldig zou
gaan doen, zelfs tot en met Civilization Phase III. Daarnaast is er
sterker dan voorheen de mengeling van allerlei muziekstijlen en als
meest essentiële punt, ook onderdeel van de documentaire-achtige
opbouw: live-opnamen.
2. Live-opnamen geven Uncle Meat het 'rommelige', maar zeer
authentieke karakter dat de meeste volgende lp's van Zappa zal
kenmerken. Worden op Uncle Meat live-stukken nog afgewisseld met
studio-tracks, later zal Zappa live-opnamen steeds vaker gebruiken
als basis of onderdeel voor studio-opnamen en/of overdubs. Als je
Zappa's werk bekijkt blijkt dat het grootste deel van zijn oeuvre
live-werk is.
3. Een ander belangrijk item is de voor het eerst duidelijk hoorbare
nadruk op het slagwerk, niet alleen bestaande uit drums, soms zelfs
een dubbele set, maar ook percussie in de vorm van voornamelijk
marimba en vibrafoon. Dat wordt op Uncle Meat vooral bespeeld door
slagwerker Art Tripp, daarin bijgestaan door Ruth Komanoff. Dat is
de toenmalige vriendin van Ian Underwood die later populair en
bekend zou worden onder haar huwelijksnaam Ruth Underwood. De nadruk
op percussie komt op twee manieren in Zappa's werk tot uiting, zelfs
tot tot aan de Yellow Shark toe. Enerzijds door zijn preoccupatie
met het instrument als ex-drummer en als serieuze componist (met de
belangrijke invloed van Varèse) met een voorkeur voor het geluid van
slagwerk als kenmerk van de 20e eeuw
(machines/industrie/lawaai/enz), anderzijds als ondersteunend en/of
begeleidend medium bij zijn gitaarsolo's.
4. Dubben; iets wat Zappa altijd al graag deed, maar dat op Uncle
Meat wel heel erg ver doorvoert, zo ver dat hij het zelfs trots -
gezien de primitieve opname-apparatuur uit de jaren '60 - op de hoes
vermeld:
Things that sound like a full orchestra ware carefully assembled,
track by track, through a procedure known as over-dubbing. The weird
middle section of Dog Breath has forty tracks built into it. Het
fenomeen komt na Uncle Meat steeds vaker voor en op een bepaald
moment zo vaak dat hij zelfs op zijn hoezen laat zetten: 'contains
no overdubs'. Onder dit punt valt ook het elektronisch
versnellen/vertragen van instrumenten, o.a. door het gebruik van de
voorloper van de Moog Synthesizer, met als reden het aanpassen van
de klankkleur van de instrumenten.
5. Het al zo vaak genoemde item: de 'sound' van Uncle Meat; heel
anders dan de vorige lp's en daarna ook niet meer voorkomend op een
jongere release. Uncle Meat staat wat dat betreft op zichzelf en
vindt, op een andere manier weliswaar aansluiting bij het geluid van
Burnt Weenie Sandwich. Dat laatste album echter wordt voornamelijk
gekenschetst door overheersend klassieke klanken, terwijl je Uncle
Meat, ondanks de aanwezigheid van klassieke klanken eerder plaatst
in een jazzy-stramien, niet in het minst door de vele sax-solo's.
Overigens is Hot Rats een direct gevolg van Uncle Meat, niet alleen
door het kiezen van de partner die 'alles kan' (Ian Underwood), maar
ook het verder uitgewerkte jazzy-geluid. Opmerkelijk is dat primaire
jazz of jazzy-geluid(en) vanaf Uncle Meat een belangrijk aspect
blijven vormen van Zappa's werk en soms zelfs de boventoon voeren,
bv. in The Grand Wazoo of in het door blazers gedomineerde geluid
van de '88 Broadway-band.
6. Tot slot: de vele 'hits' die Uncle Meat rijk is. Nummers als
Pound For A Brown, Uncle Meat-theme, Dog Breath-theme, Cruisin' For
Burgers en natuurlijk King Kong. De track die rondom de release van
Uncle Meat al live-uitvoeringen beleefde van rond de zeventig
minuten(!). Al deze nummers zijn gaan behoren tot de meest populaire
en uitgevoerde werken. Kijk je naar de lijst van alle officieel
gereleaste tracks, dan komen alle voornoemde nummers voor in de top
10 van meest uitgebrachte Zappa-werken. Maar liefst drie van de
negentien tracks op de The Yellow Shark zijn afkomstig van Uncle
Meat.
Alles samenvattend is Uncle Meat feitelijk het eerste werk waarbij
Zappa zijn theorie van The Big Note voor het eerst volledig
ontplooit. De theorie simpel uitgelegd: alles in het heelal is
ontstaan uit één enkele trilling en in die zin feitelijk Een Grote
Noot (immers geluid ontstaat door trilling); alles - in ieder geval
alles wat Zappa doet - is te herleiden tot die Ene Grote Noot; aldus
de basisgedachte achter Zappa's meesterplan voor zijn conceptuele
continuïteit. Met name het documentair gehalte op Uncle Meat maakt
die lp in de zin van The Big Note een nog sterker geheel dan Lumpy
Gravy, waar, op het essentiële live-aspect na, het merendeel van de
genoemde onderdelen ook al aanwezig is.
Na de release van Uncle Meat volgde een korte tour door Canada,
Europa en de USA, werd er met name door Frank gewerkt aan Permanent
Damage van de G.T.O.'s en Hot Rats (release 10 oktober 1969) en
werden in oktober 1969 The Mothers ontbonden...
"I like to play, but just got tired of beating my head against the
wall. I got tired of playing for people who clap for all the wrong
reasons."
... ging FZ op vakantie in Europa, speelde in Amougis met o.a Pink
Floyd en werkte van november 1969 tot februari 1970 aan de Uncle
Meat-film. Tussendoor werd Burnt Weenie Sandwich (dec '69) en King
Kong van Jean-Luc Ponty (jan '70) uitgebracht en werd verder gewerkt
aan de film tot mei 1970, onderbroken door een Hot Rats tour en werk
aan de muziek van een nieuw projekt: 200 Motels.
De film bij de lp zou voornamelijk een documentaire zijn rondom het
leven en de muziek van The Mothers en bestaan uit een collage van
concerten, interviews met Mothers en een deel dat zou handelen over
'de mythologie een geldigheid van The Mothers'. Er was ook een
geldschieter gevonden om het hele projekt te financieren, maar...
"We had a business meeting with the Mothers, just prior to the week
of shooting, and there was a whole bunch of arguments and bullshit
and hysteria. Four of the guys decided they wanted to have nothing
whatsoever to do with any of the movie-projects."
en dat was nog niet alles...
"We had money to finish that picture, and all of a sudden, the
people who gave us the money took the money back. I couldn't do
anything more with it. I had 40 minutes of it cut at the time the
money ran out." (FZ 1971)
Een deel van het materiaal werd gebruikt voor een achttien minuten
durende filmpje om Burnt Weenie Sandwich te promoten, de rest bleef
liggen. De film met de gelijknamige naam verscheen pas in 1989 via
Zappa's eigen video-uitgeverij Honker. Dat was niet de film die FZ
in 1968/69 voor ogen had, maar naast leuk authentiek materiaal
over/rondom The Mothers een hoop veel recentere flauwekul over het
meten van dingen m.b.v. een rubber kip.
De soundtrack van de film, in feite de cd-versie van Uncle Meat, is
dan ook heel anders dan de originele lp. Cd-versies komen voor een
groot deel overeen met de originele lp, maar er is een
'soundtrack-deel' aan toegevoegd. Dit deel is zonder de film-beelden
ronduit saai; het enige leuke is het muzieknummer Tengo Na Minchia
Tanta, maar dat past qua stijl en qua klankkleur totaal niet bij
originele muziek van de lp. 'Filler material', meer niet.
Ondanks de belangrijkheid van Uncle Meat en de aandacht die Zappa er
aan heeft besteed, is het merkwaardig dat de lp/cd niet in Zappa's
eigen favoriete lijstje - Freak Out, Joe's Garage, Thingfish,
Broadway The Hard Way, Roxy & Elsewhere en FZ in New York -
voorkomt. Door dit hele verhaal over/rondom Uncle Meat wordt
wellicht duidelijk dat het een van mijn favoriete lp/cd's is; ik heb
er ooit kennis mee gemaakt in de warme zomer van '69 en heb hem toen
al 'grijs' gedraaid en eigenlijk is dat nooit meer overgegaan. Wat
wil je ook als je een zwak hebt voor modern klassiek, filmmuziek,
marimba's en ander slagwerk en pulserende saxsolo's, kortom Zappa.
Tot slot, om een traditie in ere te houden, Frank Zappa met het
laatste woord:
"I get kind of a laugh out of the fact that other people are going
to try and interpret that stuff and come up with some grotesque, I
mean really grotesque, interpretations of it (Uncle Meat). It gives
me a certain amount of satisfaction. You can imagine how insane that
must get on a song 'Electric Aunt Jemima', which was writen about an
amplifier. Yes, it's a Standall, about this big, that I used on a
couple of sessions." (FZ 1969)
|