Muziek Verhaal Zappa.com LemonTree Contact




Trance-Fusion
7 november 2006
officiële release - 79


2006 / 2017 cd-versie
  1. Chunga's Revenge
  2. Bowling On Charen
  3. Good Lobna
  4. A Cold Dark Matter
  5. Butter Or Cannons
  6. Ask Dr. Stupid
  7. Scratch & Sniff
  8. Trance-Fusion
  9. Gorgo
10. Diplodocus
11. Soul Polka
12. For Giuseppe Franco
13. After Dinner Smoker
14. Light Is All That Matters
15. Finding Higgs' Boson
16. Bavarian Sunset

------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar

Tracks 1,4,7,8,9,11,13,15,16
Mike Keneally: rhythm guitar, keyboards
Bobby Martin: keyboards
Ed Mann: vibes, marimba, electronic percussion
Walt Fowler: trumpet, flugelhorn, keyboards
Bruce Fowler: trombone
Paul Carmen: alot, soprano, bariton saxophones
Albert Wing: tenor saxophone
Kurt McGettrick: baritone, bass saxophones, contrabass clarinet
Scott Thunes: bass, mini-moog
Chad Wackerman: drums, electronic percussion

Track 2
Adrian Belew: rhythm guitar
Tommy Mars: keyboards
Peter Wolf: keyboards
Ed Mann: percussion
Patrick O'Hearn: bass
Terry Bozzio: drums

Tracks 3,5,10,12,14
Ray White: rhythm guitar
Ike Willis: rhythm guitar
Bobby Martin: keyboards
Allan Zavod: keyboards
Scott Thunes: bass
Chad Wackerman: drums

Track 6
Warren Cuccurullo: rhythm guitar
Denny Walley: slide guitar
Ike Willis: rhythm guitar
Tommy Mars: keyboards
Peter Wolf: keyboards
Ed Mann: percussion
Arthur Barrow: bass
Vinnie Colaiuta: drums

with
Dweezil Zappa: guitar (1, 16)

------------------------------------------------------------
  1. Wembley Arena, London, UK April 19, 1988
  2. The Palladium, NYC October 28, 1977 (early show)
  3. Orpheum Theater, Memphis, Tennessee December 4, 1984
  4. Memorial Hall, Allentown, Pennsylvania March 19, 1988
  5. The Pier, NYC August 25, 1984
  6. Rhein-Neckarhalle, Eppelheim, Germany March 21, 1979
  6. Brighton Centre, Brighton, UK April 16, 1988
  8. Liederhalle, Stuttgart, Germany May 24, 1988
  9. Johanneshovs Isstadion, Stockholm May 1, 1988
10. Civic Center, Providence, Rhode Island October 26, 1984
11. Memorial Hall, Allentown, Pennsylvania March 19, 1988
12. Paramount Theatre, Seattle, Dec 17, 1984 (late show)
13. Palasport, Genoa, Italy June 9, 1988
14. Paramount Theatre, Seattle, December 17, 1984 (late show)
15. Stadthalle, Vienna, Austria May 8, 1988
16. Rudi-Sedlmeyer Sporthalle, Munich, Germany May 9, 1988

Trance-fusion is de derde set in de reeks: ‘Shut Up n’ Play Yer Guitar’ en ‘Guitar’: albums met alleen gitaarsolo’s. Die laatste zijn uit de live-opnamen geknipt en achter elkaar geplaatst.
Trance-fusion was al menigmaal aangekondigd, maar steeds weer uitgesteld. Na dertien jaar(!) ‘wachten’ viel afgelopen maandag (13.11.06) de cd Trance-fusion op mijn deurmat.
Eerste beeld: veel dolfijnen of natuurzaken, weinig Zappa naar verhouding. De Moustache-symboliek draaft wat door, liever had ik ‘gewoon’ een foto van mijn ‘held’ op de voorzijde.

De solo's van FZ zijn min of meer te verdelen in twee stijlen. De een is meeslepend met ondersteunend drumwerk; bijvoorbeeld zoals op Imaginairy Disaeses. Bozzio en Colaiuta waren daar erg goed in en konden goed weerwerk leveren. De ander is een hakkerige stijl (Hoketus-stijl voor de klassiek liefhebbers onder ons) met tegenwerkend drumwerk; snellere solo, langzaam drumwerk en vice versa. Dat is meer de stijl van Wackerman; intelligenter misschien, maar minder meeslepend. Deze stijl is voor de luisteraars wat moeilijker te volgen, ontstaat meer à la improviste en is voor FZ hemzelf vermoedelijk interessanter. Van deze laatste variant krijgen we op Trance-Fusion de meeste te horen.

Alle stukken komen uit de jaren tachtig; het meest uit 1988. In de opbouw van de cd zit niet echt een lijn, solo's volgen elkaar niet logisch op, er zitten onderbrekingen in, storingen, tempowisselingen, enzovoorts. Het maakt de muziek er niet toegankelijker op.

De cd bestaat zoals verwacht uit solo's uit het nummer waarin de solo ooit gespeeld werd. Of de aanwezigheid van context heel veel uitmaakt weet ik eerlijk gezegd niet, immers op de meeste latere albums is de gitaarsolo vaak in een afwijkende stijl. In een blues/rock-achtige setting is de gitaarsolo bijvoorbeeld in reggaevorm. Dat gezegd hebbende mag ik concluderen dat dit op deze cd ook voor een groot deel plaats heeft gevonden.
Makkelijk te beluisteren zijn Chunga’s Revenge (met zoon Dweezil), Diplodocus, Soul Polka en Bavarian Sunset (ook met Dweezil). Dweezil laat horen aardig gitaar te kunnen spelen, maar hij blijft echter in een heel ander idioom (beetje metal-achtig) en heeft duidelijk nog niet de solistische rijkdom die zijn pa heeft. De andere solo's zijn boeiend, soms spannend of inventief te noemen.

Dat FZ gitaar kon spelen wisten wij en de rest van de wereld eigenlijk inmiddels al wel. Als het daarom zou moeten gaan vind ik Imaginairy Disaeses als luisteraar een stuk aantrekkelijker; daarvan kan ik zelfs in trance raken. Bij deze moet ik opletten en dat lukt niet altijd even goed.
Trance-fusion is een mooie aanvulling op de set gitaarsolo-albums. Niet de gemakkelijkste, maar er valt genoeg te genieten.


    dutch text 2006/2018 Paul Lemmens © pics etc. ZFT/UMe