7 november
2006
officiële release - 79
2006 / 2017 cd-versie
1. Chunga's Revenge
2. Bowling On Charen
3. Good Lobna
4. A Cold Dark Matter
5. Butter Or Cannons
6. Ask Dr. Stupid
7. Scratch & Sniff
8. Trance-Fusion
9. Gorgo
10. Diplodocus
11. Soul Polka
12. For Giuseppe Franco
13. After Dinner Smoker
14. Light Is All That Matters
15. Finding Higgs' Boson
16. Bavarian Sunset
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar
Tracks 1,4,7,8,9,11,13,15,16
Mike Keneally: rhythm
guitar, keyboards
Bobby Martin: keyboards
Ed Mann: vibes, marimba,
electronic percussion
Walt Fowler: trumpet,
flugelhorn, keyboards
Bruce Fowler: trombone
Paul Carmen: alot,
soprano, bariton saxophones
Albert Wing: tenor
saxophone
Kurt McGettrick:
baritone, bass saxophones, contrabass clarinet
Scott Thunes: bass,
mini-moog
Chad Wackerman: drums,
electronic percussion
Track 2
Adrian Belew: rhythm
guitar
Tommy Mars: keyboards
Peter Wolf: keyboards
Ed Mann: percussion
Patrick O'Hearn: bass
Terry Bozzio: drums
Tracks 3,5,10,12,14
Ray White: rhythm guitar
Ike Willis: rhythm
guitar
Bobby Martin: keyboards
Allan Zavod: keyboards
Scott Thunes: bass
Chad Wackerman: drums
Track 6
Warren Cuccurullo:
rhythm guitar
Denny Walley: slide
guitar
Ike Willis: rhythm
guitar
Tommy Mars: keyboards
Peter Wolf: keyboards
Ed Mann: percussion
Arthur Barrow: bass
Vinnie Colaiuta: drums
with
Dweezil Zappa: guitar
(1, 16)
------------------------------------------------------------
1. Wembley Arena, London, UK April 19,
1988
2. The Palladium, NYC October 28, 1977
(early show)
3. Orpheum Theater, Memphis, Tennessee
December 4, 1984
4. Memorial Hall, Allentown,
Pennsylvania March 19, 1988
5. The Pier, NYC August 25, 1984
6. Rhein-Neckarhalle, Eppelheim,
Germany March 21, 1979
6. Brighton Centre, Brighton, UK April
16, 1988
8. Liederhalle, Stuttgart, Germany May
24, 1988
9. Johanneshovs Isstadion, Stockholm
May 1, 1988
10. Civic Center, Providence, Rhode
Island October 26, 1984
11. Memorial Hall, Allentown,
Pennsylvania March 19, 1988
12. Paramount Theatre, Seattle, Dec 17,
1984 (late show)
13. Palasport, Genoa, Italy June 9, 1988
14. Paramount Theatre, Seattle, December
17, 1984 (late show)
15. Stadthalle, Vienna, Austria May 8,
1988
16. Rudi-Sedlmeyer Sporthalle, Munich,
Germany May 9, 1988
|
Trance-fusion is de derde set in de reeks:
‘Shut Up n’ Play Yer Guitar’ en ‘Guitar’: albums met alleen
gitaarsolo’s. Die laatste zijn uit de live-opnamen geknipt en achter
elkaar geplaatst.
Trance-fusion was al menigmaal aangekondigd, maar steeds weer
uitgesteld. Na dertien jaar(!) ‘wachten’ viel afgelopen maandag
(13.11.06) de cd Trance-fusion op mijn deurmat.
Eerste beeld: veel dolfijnen of natuurzaken, weinig Zappa naar
verhouding. De Moustache-symboliek draaft wat door, liever had ik
‘gewoon’ een foto van mijn ‘held’ op de voorzijde.
De solo's van FZ zijn min of meer te verdelen in twee stijlen. De
een is meeslepend met ondersteunend drumwerk; bijvoorbeeld zoals op
Imaginairy Disaeses. Bozzio en Colaiuta waren daar erg goed in en
konden goed weerwerk leveren. De ander is een hakkerige stijl
(Hoketus-stijl voor de klassiek liefhebbers onder ons) met
tegenwerkend drumwerk; snellere solo, langzaam drumwerk en vice
versa. Dat is meer de stijl van Wackerman; intelligenter misschien,
maar minder meeslepend. Deze stijl is voor de luisteraars wat
moeilijker te volgen, ontstaat meer à la improviste en is voor FZ
hemzelf vermoedelijk interessanter. Van deze laatste variant krijgen
we op Trance-Fusion de meeste te horen.
Alle stukken komen uit de jaren tachtig; het meest uit 1988. In de
opbouw van de cd zit niet echt een lijn, solo's volgen elkaar niet
logisch op, er zitten onderbrekingen in, storingen,
tempowisselingen, enzovoorts. Het maakt de muziek er niet
toegankelijker op.
De cd bestaat zoals verwacht uit solo's uit het nummer waarin de
solo ooit gespeeld werd. Of de aanwezigheid van context heel veel
uitmaakt weet ik eerlijk gezegd niet, immers op de meeste latere
albums is de gitaarsolo vaak in een afwijkende stijl. In een
blues/rock-achtige setting is de gitaarsolo bijvoorbeeld in
reggaevorm. Dat gezegd hebbende mag ik concluderen dat dit op deze
cd ook voor een groot deel plaats heeft gevonden.
Makkelijk te beluisteren zijn Chunga’s Revenge (met zoon Dweezil),
Diplodocus, Soul Polka en Bavarian Sunset (ook met Dweezil). Dweezil
laat horen aardig gitaar te kunnen spelen, maar hij blijft echter in
een heel ander idioom (beetje metal-achtig) en heeft duidelijk nog
niet de solistische rijkdom die zijn pa heeft. De andere solo's zijn
boeiend, soms spannend of inventief te noemen.
Dat FZ gitaar kon spelen wisten wij en de rest van de wereld
eigenlijk inmiddels al wel. Als het daarom zou moeten gaan vind ik
Imaginairy Disaeses als luisteraar een stuk aantrekkelijker; daarvan
kan ik zelfs in trance raken. Bij deze moet ik opletten en dat lukt
niet altijd even goed.
Trance-fusion is een mooie aanvulling op de set gitaarsolo-albums.
Niet de gemakkelijkste, maar er valt genoeg te genieten.
|