11 mei 1981
officiële release - 30
1981 lp-versie
A1. Fine Girl
A2. Easy Meat
A3. For The Young Sophisticate
B1. Love Of My Life
B2. I Ain't Got No Heart
B3. Panty Rap
B4. Tell Me You Love Me
B5. Now You See It - Now You Don't
C1. Dance Contest
C2. The Blue Light
C3. Tinsel Town Rebellion
C4. Pick Me, I'm Clean
D1. Bamboozled By Love
D2. Brown Shoes Don't Make It
D3. Peaches III
2012 cd-versie
1. Fine Girl
2. Easy Meat
3. For The Young Sophisticate
4. Love Of My Life
5. I Ain't Got No Heart
6. Panty Rap
7. Tell Me You Love Me
8. Now You See-It Now You Don't
9. Dance Contest
10. The Blue Light
11. Tinsel Town Rebellion
12. Pick Me, I'm Clean
13. Bamboozled By Love
14. Brown Shoes Don't Make It
15. Peaches III
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar
& vocals
Ike Willis: rhythm
guitar & vocals
Ray White: rhythm guitar
& vocals
Steve Vai: rhythm guitar
& vocals
Warren Cucurullo: rhythm
guitar & vocals
Denny Walley: slide
guitar & vocals
Tommy Mars: keyboards &
vocals
Peter Wolf: keyboards
Bob Harris: keyboards,
trumpet & high vocals
Ed Mann: percussion
Arthur Barrow: bass &
vocals
Vinnie Colaiuta: drums
and also
Patrick O'Hearn: bass on
Dance Contest
David Logeman: drums on
Fine Girl and first half of Easy Meat
Greg Cowan featured in the role of
eccentric well-to-do Oregonian party giver
------------------------------------------------------------
Fine Girls is
a studio recording. All others are live recordings
------------------------------------------------------------
This album is
dedicated to all our friends who have attended our concerts year
after year, all over the world, without whose support these
performances would not have been possible. thanks for coming to the
show, hope you enjoyed it... see you at the next one.
------------------------------------------------------------
Bij de cd-versie uit 1990 is het applaus
na 'For The Young Sophisticate' en 'Pick Me I'm Clean' weggehaald.
Vanaf 1998 is het weer terug. De 2012 cd-versie is in die zin het
meest overeenkomstig de 1981 lp-versie
|
Tinsel Town Rebellion is een gitaardominatrix,
96%-live plaat. Als je de disc afspeelt lijkt het alsof je naar
één-en-hetzelfde concert luistert, maar bestudering van de
bijsluiter levert een heel ander beeld op. Zoals vaker bij Zappa was
de plaat niet bedoeld om er te zijn. Tinsel Town is samengesteld uit
twee andere produkten in de maak: ‘Warts and All’ en ‘Crush All
Boxes'. 'Warts and All' zou – 'n goede traditie ook weer – zelfs een
drie-album-box worden. 'Crush All Boxes', met gezien voorgaande
nogal excentrieke naam, zou vooral vol staan met opnamen uit de net
nieuwe UMRK-studio. Warts and All bleek een moeizame bevalling te
worden en werd geschrapt. Zappa richtte zijn aandacht nu meer op
Crush All Boxes. Maar ook daar ging het niet makkelijk. Het
materiaal dat er nu lag en dat weer aangevuld met nieuw werk kwam
uiteindelijk terecht op Tinsel Town Rebellion, You Are What You Is
en porties op Shut Up 'n Play Yer Guitar en You Can't Do That on
Stage Anymore.
Fine Girl is een studio-opname, met name bedoeld voor de
conservatieve radiostations om een 'gewoon' liedje te spelen, zodat
iedereen weet dat deze plaat er is. De rest van de tracks is live,
maar samengesteld uit verschillende concerten uit verschillende
plaatsen. Een beetje een 'hoe bouw ik mijn ideale liveplaat' dus.
Live-opnamen genoeg bij Zappa en na het succes van Sheik Yerbouti,
waarbij hetzelfde procedé gevolgd werd, blijkt dat ook voor
Tinseltown uitstekend te werken.
Tinseltown/Tinsel Town (gedoeld wordt op Hollywood) is zonder meer
een sterke plaat te noemen. Fine Girl is een gezellige meezinger,
waarna de zaken serieuzer worden met Easy Meat. Vooral het
tussenstuk voor - low budget orchestra - ofwel - kijk wij spelen
klassiek compleet met dirigeerstokje - is een echt Zappawerk. Het is
al een wat ouder werk, 1970, en werd al gezongen door Mark & Howie.
Op Tinseltown staan meer 'oude successen': Love of my Life, I Ain't
Got no Heart, Tell Me you Love Me (in een waanzinnige uitvoering),
Brown Shoes (klinkt zelfs redelijk authentiek door deze band) en
Peaches en Regalia. Tussendoor krijgen we nieuw werk en enkele
gitaarsolo's.
Op dit gefingeerde concert is Zappa als host op dreef, hij spreekt,
legt en nodigt uit, organiseert een bijna uit de hand lopende
audience participation en vraagt om dames-ondergoed, groot of klein,
maakt niet uit en vertelt en passant een voodoo-anecdote. De
verzameling 'panties' is voor kunstenares Emily James die er een
quilt (lappendeken) van zou maken. Ik heb dat verhaal altijd met
enige argwaan gevolgd, maar op een bepaald moment werd duidelijk dat
het hier 'serious business; was, "really- trust me", sprak Zappa
live al. Het resultaat werd in een museum tentoongesteld.
Er wordt op de plaat gestrooid met Italiaanse produkten als pizza's
en de dingen die daar niet op horen en Italiaanse musici in Peaches.
Prachtig gedaan. The Blue Light valt op of uit door het zogenaamde
'sprechgesang', maar op latere platen werd die aanpak verder
uitgewerkt (Man from Utopia), dus dit leek achteraf een soort
oefening.
De band is tijdens alle concerten in vorm, het was dan ook een van
de sterkere bands met Zappa's beste drummer aller tijden: Vinnie
Colaiuta (Zappa's eigen visie). Maar denk ook even aan Tommy Mars,
die met zijn prachtige vocoderwerk (soort zang vervormd door
synthesizers) een duidelijk stempel op het geluid drukt. Tel daarbij
de sterke vocalisten en gitaristen (Steve Vai) en voilà, een
topband.
Nog steeds vind ik het gek om naar een suggestief samenraapsel van
concerten te luisteren, dit album klinkt namelijk echt als een
opname van één avond. Die Zappa toch.
Tinsel Twon Rebellion is een prachtig album, met overigens een
schitterende, typische hoes van Cal Schenkel. Die was eigenlijk
bedoeld voor de nooit verschenen doos "Crush all Boxes". De titel is
bij sommige releases nog zichtbaar, de nieuwe naam is eroverheen
geplaatst.
Waarom Zappa linkshandig werd op de achterzijde weet bijna niemand.
Rebellie in een notendop!
|
