21 november
1984
officiële release - 41
1984 lp-versie
A1. Prologue
A2. The Mammy Nuns
A3. Harry & Rhonda
A4. Galoot Up-Date
B1. The 'Torchum' Never Stops
B2. That Evil Prince
B3. You Are What You Is
C1. Mudd Club
C2. The Meek Shall Inherit Nothing
C3. Clowns On Velvet
C4. Harry-As-A-Boy
C5. He's So Gay
D1. The Massive Improve'lence
D2. Artificial Rhonda
D3. The Crab-Grass Baby
D4. The White Boy Troubles
E1. No Not Now
E2. Briefcase Boogie
E3. Brown Moses
F1. Wistful With A Fist-Full
F2. Drop Dead
F3. Won Ton On
2012 cd-versie
disc 1
1. Prologue
2. The Mammy Nuns
3. Harry & Rhonda
4. Galoot Up-Date
5. The 'Torchum' Never Stops
6. That Evil Prince
7. You Are What You Is
8. Mudd Club
9. The Meek Shall Inherit Nothing
10. Clowns On Velvet
11. Harry-As-A-Boy
12. He's So Gay
13. The Massive Improve'lence
14. Artificial Rhonda
disc 2
1. The Crab-Grass Baby
2. The White Boy Troubles
3. No Not Now
4. Briefcase Boogie
5. Brown Moses
6. Wistful With A Fist-Full
7. Drop Dead
8. Won Ton On
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar, synclavier, vocals
Steve Vai: guitar
Ray White: rhythm guitar, vocals
Ike Willis: rhythm guitar, vocals
Tommy Mars: keyboards
Chuck Wild: broadway piano
Arthur Barrow: bass
Scott Thunes: bass
Jay Anderson: string bass
Ed Mann: percussion
Chad Wackerman: drums
and
Steve De Furia & David Ocker: synclavier programmer
Bob Harris: keyboards, trumpet & high vocals (1-4, 2-3, 2-8)
Motorhead Sherwood: tenor sax (1-8)
Bobby Martin: keyboards, sax (1-10)
Denny Walley: slide guitar (1-9)
Roy Estrada: background vocal (1-14, 2-3, 2-8)
Donnie Vliet: harmonica (1-14)
Ruth Underwood: synth (1-14)
------------------------------------------------------------
The Cast:
Ike Willis: Thing-Fish
Terry Bozzio: Harry
Dale Bozzio: Rhonda
Napoleon Murphy Brock: Evil Prince
Bob Harris: Harry-as-a-Boy
Johnny 'Guitar' Watson: Brown Moses
Ray White: Owl-Gonkwin-Jane-Cowhoon
------------------------------------------------------------
De originel lp-versie is alleen in 1987 op cd verschenen (EMI). Alle
versies daarna zijn 'aangepast'. de meest opvallend is de spraak van
Johnny Guitar Watson in He's So Gay.
|
1984 was een druk Zappa-jaar en daarom een
slecht jaar voor mijn geld. Zo stond daar plotseling de
Thing-Fish-doos met drie lp's en een boek. De prijs was akelig hoog,
rond de negentig gulden. Oeps, dat had ik niet en na het luisteren
ervan in de winkel wist ik het al helemaal niet meer; alle liedjes
had ik al op andere platen. Dit was een soort recycling met andere
teksten. Maar goed, je bent fan of niet, dus na maandenlang aarzelen
toch Ding-vis, zo spraken mijn vrienden, gekocht. Thuis gedraaid en
gelezen. Ik snapte er helemaal niets van. Het was een vaag verhaal
dat zich afspeelde in een theater, maar daarna ontspoorde zo
ongeveer alles, inclusief de logische lijn van het verhaal. Zappa
was altijd al goed in het schrijven van waanzinnige verhalen. Lees
bijvoorbeeld die van Uncle Meat nog maar eens of het vreemde verhaal
bij de eigenlijke versie van Lumpy Gravy, of die bij the Grand
Wazoo, Joe's Garage, 200 Motels, etc. Nee, de man zat niet om een
verhaal verlegen. Al deed hij er soms wat minzaam over als zou het
een goedkoop-middelbare-school-theater-stuk zijn. Thing-Fish spande
in ieder geval de kroon. Vele jaren later is me het verhaal in grote
lijnen wel duidelijk geworden. Het is, net als vele andere werken
van Zappa, een commentaar op de maatschappij en het zogenaamd
'wegwerken' van deviante personages daarin. Gemuteerde figuren
(hoera B-monsterfilms) als de "Mammy Nuns' nemen de rol over van de
mensen en dat alles in de context van een Broadway show. Die
gemuteerde figuren zijn dan wel gevangen die aan allerlei testen
blootstaan. Zo wordt het AIDs-virus op hun losgelaten. Het geheel
wordt belicht in een Broadway-achtige show. Harry en Rhonda, fans
van shows, komen terecht in dit hele spektakel en worden gevraagd
mee te doen, maar later aldus hun zielenroerselen bloot te geven en
partij te kiezen. Dat geeft een hoop ophef. Rhonda blijkt niet de
argeloze vrouw te zijn waarvan Harry aannam dat ze dat was, maar een
seks-pop. Harry blijkt, als jongere, in feite ook een homoseksueel
te zijn.
De ondertoon in het verhaal is er een van het slechte (The Evil
Prince) versus het goede (de ongewenste figuren). Regelmatig raak je
de draad kwijt en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Zappa
dat niets kan schelen, als je maar een 'good time' hebt.
Speciaal voor deze uitvoering heeft Zappa diverse personen hun
medewerking gevraagd, zoals oudgediende Napoleon Murphy Brock voor
de Evil Prince en Johnny Watson voor Brown Moses. Dale, toen Terry's
vrouw, kreeg een eigen prachtrol als Rhonda.
Frank Zappa: "The simple thought behind Thing-Fish is that somebody
manufactured a disease called AIDS and they tested it. They were
developing it as a weapon and they tested it on convicts, the same
way as they used to do experiments on black inmates, using syphilis.
That's documented. They used to do these experiments with syphilis
on black inmates in US prisons. That's fact. So we take it one step
further and they're concocting the special disease which is
genetically specific to get rid of 'all highly rhythmic individuals
and sissy boys.' So I postulate that they do this test in a prison
and part of the test backfires and these mutants are created."
De muziek is zoals gezegd behoorlijk gerecycled, maar ook aangevuld
met Synclavierstukken en bewerkingen van bestaande nummers. De
Synclavier duikt hier voor het eerst op in een grote rol en geeft de
plaat een wat surrealistische setting. Gezien het thema kan dat goed
kloppen. Een en ander wordt versterkt door het slang-taalgebruik van
Ike Willis, die een soort Amos 'n Andy-taal (populaire radio komedie
begin vorige eeuw) hanteert. In ieder geval is dat niet goed voor je
Engelse spelling.
Van de plaat bestaat in het illegale circuit een set met demo's.
Daarop is een heel andere versie te horen met andere stukken en
bijvoorbeeld ook de medewerking van Thana Harris op vocalen.
Opmerkelijk is een stuk als Amnerika dat met Napoleon en een
zangpartij, vervolgens weer zonder die zangpartij en uiteindelijk
helemaal niet de eindversie haalde. Amnerika kwam pas weer
tevoorschijn bij de Yellow Shark. Zappa bleef vaak lang sleutelen
aan een release voordat hij tevreden was en soms zelfs daarna nog
zoals we maar al te goed weten. De Amnerika mét Napoleon kwam
terecht op Frank Zappa for President (2016), maar die viel mij wat
tegen.
Won Ton On, een omgedraaide No Not Now haalde het zelfs op 12"
single in een poging van EMI - de toenmalige platenmaatschappij, om
Them or Us en Thing-Fish goed te verkopen. Vermoedelijk zonder enig
succes.
De eerste cd-versie op Ryko maakte Thing-Fish wel aantrekkelijker
qua prijs. De meest recente versie, 2012, voegt daar nauwelijks iets
aan toe. De toegevoegde rap van Watson in He's so Gay hadden we al
in de vorige versie (die stond weer niet op de vinyl-platen).
Thing-Fish kreeg nog een 'erotische' toevoeging, die was er al wel
auditief, maar werd nu gevisualiseerd. Het blad 'Hustler' drukte een
fotoserie af met het verhaal in de grote lijn. Nu kon Dale zich
helemaal uitleven, al dan niet met haar koffertje.
Zappa kreeg niet voldoende financiële middelen binnen om het hele
spektakel ook werkelijk on stage te brengen; zoals wel vaker werd
het project in de koele kast bijgezet.
Het werk wint aan kracht door de jaren heen, maar blijft moeilijk te
verteren, misschien niet te veel over denken en gewoon genieten.
Soms dan...
|
