28 maart 1983
officiële release - 36
1983 lp-versie
A1. Cocaine Decisions
A2. The Dangerous Kitchen
A3. Tink Walks Amok
A4. The Radio Is Broken
A5. Mōggio
B1. The Man From Utopia Meets Mary Lou
(Medley)
B2. Stick Together
B3. Sex
B4. The Jazz Discharge Party Hats
B5. We Are Not Alone
2012 cd-versie
1. Cocaine Decisions
2. Sex
3. Tink Walks Amok
4. The Radio Is Broken
5. We Are Not Alone
6. The Dangerous Kitchen
7. The Man From Utopia Meets Mary Lou
(Medley)
8. Stick Together
9. The Jazz Discharge Party Hats
10. Luigi & The Wise Guys
11. Mōggio
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar,
vocals, ARP 2600, Linn Drum Machine
Steve Vai: impossible
guitar parts (Strat & acoustic)
Ray White: rhythm
guitar, vocals
Tommy Mars: keyboards
Bobby Martin: keyboards,
sax, vocals
Ed Mann: percussion
Scott Thunes: bass
Arthur 'Tink' Barrow:
bass, micro-bass, keyboards, guitar
Chad Wackerman: drums
Vinnie Colaiuta: drums
(6 & 9)
Roy Estrada: pachuco
falsettos etc.
Ike Willis: bionic
baritone
Bob Harris: boy soprano
Craig "Twister" Steward:
harmonica
Dick Fegy: mandolin
Marty Krystall:
saxophones
------------------------------------------------------------
Vergeleken met de lp hebben alle cd's een
andere volgorde, één axtra track: Luigi & the Wise Guys én overdubs
voor Mōggio door Chad Wackerman.
|
The Man from Utopia is de titel van een liedje
uit 1955, geschreven door Donald Woods & The Vel-Aires. De medley
waar hij Mary Lou als vrouw heeft is van Young Jessie. Zij geeft hem
alles, maar hij is nog steeds niet tevreden. Vervolgens laat ze hem
in de steek voor een rijke vent, maar dat is ook niet alles en
uiteindelijk keert ze weer terug. Zo gaan die dingen.
De hoes is beter dan de inhoud. De door Tanino Liberatore verzorgde
tekening is in feite het hele verhaal van Zappa in Sicilië,
inclusief rellen. Dat wordt prachtig verteld op de Blu Ray: ‘Summer
’82, When Zappa Came to Sicily’. Het is me het verhaal wel, dit is
het plaatje erbij.
Of ik net als Mary Lou terugkeer bij deze plaat is dan weer een
andere vraag. Net als voorganger Ship Arriving Too Late is The Man
from Utopia een wisselende en wederom niet erg toegankelijke plaat.
De opbouw is vergelijkbaar; niet alles komt uit dezelfde periode, de
oude en de meest recente bands worden 'gemengd'. Qua thematiek biedt
Utopia weinig nieuws: drugs, seks en nostalgie. Anno 1983 is het
niet echt schokkend meer een liedje Sex te noemen en daar wat over
te zingen. Misschien in Amerika wel, maar hier?
Tink (de bijnaam van Arthur Barrow) maakt amok? Ik vind het een
behoorlijk saai, langdradig nummer met voorspelbare en weinig
originele baspatronen. Wel interessant zijn de dingen die op de
achtergrond gebeuren in de percussie-sectie. ’Voor mensen die niets
van het nummer begrijpen is er altijd nog de bas’, zo sprak onze
voorman over No Not Now. De titel past perfect bij dit nummer; nee
liever niet of niet nu.
De radio is echt stuk, de vocalen klinken saai en uitgerekt,
verveeld is misschien een beter woord. Het zogenaamde
sprechgesang-achtig zingen was bij Zappa begin jaren tachtig
behoorlijk populair, met magere resultaten. Dat hij de gitaarpartij
later door Steve Vai liet meespelen met de tekst is dan wel weer
knap. Muzikaal is The Radio daarom aantrekkelijker. Gelukkig bleven
experimenten als deze beperkt.
We zijn niet alleen met Marty Krystall. Geinig opvullertje, maar
weinig om het lijf, we kennen Zappa's structuren inmiddels. Ska
hoort daar nu ook bij.
The Dangerous Kitchen keuken (de UMRK?) is gelukkig vreselijk leuk
zowel muzikaal als tekstueel. Dan is het weer tijd voor een
nostalgische liedje en heuse meezinger. Afwisselend is het allemaal
wel. Nu gaan we weer eens naar de vakbond. Herinner je nog even
Chunga's Revenge en het commentaar daar op de vakbond in Would You
Go All the Way?De nieuwe versie komt uit de Broken Radio, want
klinkt ook enigszins verveeld, zo van moet ik dat nu weer zingen?
The Jazz Discharge Party Hats was eigenlijk bedoeld voor ‘Chalk
Pie’; een dubbelplaat met stukken uit de verdronken heks. De party
heeft opnieuw spraakzang met opnieuw uitstekende begeleiding van
Steve Vai. Aardig als experiment, maar om vaak naar te luisteren?
Nee!
Luigi – doo-wop folks - lag nog op de plank en mocht pas bij de
cd-versie meedoen. Waarom is dan weer onduidelijk. De track wordt
a-capella (zonder instrumenten) uitgevoerd. Goed, maar nog niet af.
De afsluiter is Mōggio (ook voor Chalk Pie bedoeld) en dat is
eindelijk het hoogtepunt van de plaat. Vroeger op kant A, nu als
eind van de cd. Het is (eindelijk) een prima muziekstuk en goed
uitgevoerd. Mōggio (met een streepje op de eerste o) blijft meteen
hangen en is na alle omzwervingen van de liedjes hiervoor een echte
verademing. De man van Utopia bleek toch gewoon best aards te zijn.
Het is, aarde of niet, niet een van de sterkste Zappa-platen.
|
