16 april 1991
officiële release - 55
1991 / 1995 / 2012 cd-versie
disc 1
1. Heavy Duty Judy
2. Ring Of Fire
3. Cosmik Debris
4. Find Her Finer
5. Who Needs The Peace Corps?
6. I Left My Heart In San Francisco
7. Zomby Woof
8. Bolero *
9. Zoot Allures
10. Mr. Green Genes
11. Florentine Pogen
12. Andy
13. Inca Roads
14. Sofa # 1
disc 2
1. Purple Haze
2. Sunshine Of Your Love
3. Let's Move To Cleveland
4. When Irish Eyes Are Smiling
5. "God Father Part II" Theme
6. A Few Moments With Brother A.West
7. The Torture Never Stops Part One
8. Theme From "Bonanza"
9. Lonesome Cowboy Burt (Swaggart Version)
10. The Torture Never Stops Part Two
11. More Trouble Everyday (Swaggart Version)
12. Penguin In Bondage (Swaggart Version)
13. The Eric Dolphy Memorial Barbeque
14. Stairway To Heaven
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar, synth, vocal
Ike Willis: rhythm guitar, synth, vocal
Mike Keneally: rhythm guitar, synth, vocal
Bobby Martin: keyboards, vocal
Ed Mann: vibes, marimba, electronic percussion
Walt Fowler: trumpet, flugel horn, synth
Bruce Fowler: trombone
Paul Carman: alto sax, soprano sax, baritone sax
Albert Wing: tenor sax
Kurt McGettrick: baritone sax, contrabass clarinet
Scott Thunes: electric bass, Minimoog
Chad Wackerman: drums, electronic percussion
------------------------------------------------------------
* na de eerste release was er in Europa een auteursrechtenprobleem
met de erven Ravel over het gebruik van de 'Bolero'. Gevolg was dat
het nummer in Europa niet meer op deze set mocht staan. De snelle
kopers hadden geluk. De kwestie speelde alleen in Europa, in Amerika
mocht de Bolero wel. Bij de 2012 releases lijkt het geen probleem
meer te zijn.
------------------------------------------------------------
Zappa had nog een ander geschil, want er was geen toestemming
gevraagd aan de fotograaf van de bandfoto voor het gebruik van diens
foto op de voorzijde. Gevolg was Zappa's radicale aanpak: een hoes
zonder die foto; een zwart vlak op die plek.
In Japan had de platenmaatschappij aan Cal Schenkel gevraagd een
nieuwe hoes te maken. Die verscheen met Zappa's goedkeuring ook bij
de 1995 cd-versie op Ryko.
De voorkant van de 2012-versie heeft het lege vlak terug ten koste
van de Schenkel-versie.
|
De beste band die je nooit gehoord hebt. Dat
geldt gelukkig niet voor iedereen, want ikzelf was erbij in
Rotterdam toen deze fantastische band daar speelde. We hadden geluk,
er werd waanzinnig veel en waanzinnig goed gespeeld. Er was vooral
een grote rol voor het instrumentaal werk, omdat Zappa meende dat
wij Europeanen toch niets van zijn teksten begrepen. Soms denk ik
wel eens dat hij daarin gelijk had, want de driedubbele bodems en
valkuilen in zijn teksten zijn voor ons inderdaad nauwelijks te
bevatten.
Zappa was trots op deze band, ze konden alles,
ja alles, spelen en dat liet hij horen ook. In de 1988-concertreeks
kwamen the Beatles, Led Zeppelin, Bartok, the Cream, film-thema's,
Jimi Hendrix, Ravel en vele anderen langs. Allemaal invloeden op de
muziek van Zappa en in die zin een eerbetoon aan iedereen. Daarbij
kregen we ook nog eens aan retrospectief van eigen werk. Van Freak
Out tot en met Broadway, uit alle periodes kwam wat langs. Wij waren
in onze noppen, FZ was in zijn nopjes, zijn beste band echter niet;
de blazers mopperde over het te vele blaaswerk, de muzikanten
mopperde over het regiem van bandleider Scott Thunes. Het gevolg:
muiterij en daarmee het einde van de band en van alle bands. Zappa
kondigde meteen aan nooit meer op tournee te willen gaan met een
rockband. Van de 'self-destruct'-toer kwamen, na Broadway the Hard
Way, nog eens twee cd's uit, deze en Make a Jazz Noise Here. Daar
bleef het niet bij, want op de You Can't Do That on Stage
Anymore-serie staan maar liefst nog eens acht tracks van deze groep.
Zoekt en gij zult vinden.
De Best Band-cd verscheen eerst op
Zappa-records met een band-foto op de voorkant. Blijkbaar had
niemand toestemming aan de fotograaf gevraagd. De oplossing van het
‘probleem’ was de hele foto verwijderen. Beetje symbolisch ook, want
je had de band toch al niet gehoord en dus ook niet kunnen zien. Die
symboliek is, denk ik, ook de reden dat die voorkant weer retour
komt bij de 2012-versie. Dat is dan jammer voor de geinige hoes van
Cal Schenkel. Bij Ryko's re-releases werd de ‘oude’ voorkant
vervangen door de eerder in Japan gebruikte hoes, gemaakt door Cal
Schenkel. Op die hoes staan talloze verborgen clues naar hoezen van
oudere cd's/lp's. Zo is er de kip uit de Uncle Meat film, de plant
van Waka/Jawaka, Uncle Meat - de man - van the Grand Wazoo, de Sofa
van One Size fits All en nog veel meer. Ook grappig: deze hoes heeft
dezelfde vorm/opbouw als die van de broer-cd: Make a Jazz Noise
Here. Kijk maar goed!
De muziek is twee discs lang genieten, Johnny
Cash was helaas ziek, anders hadden we die ook nog gehoord bij de
uitvoering van ‘Ring of Fire’. We krijgen prachtige uitvoeringen van
alle nummers met een hoogtepunt voor de Rotterdamse (!) uitvoering
van de Bolero. In de zaal zittend dacht ik toen al: zo moet deze
muziek eigenlijk gespeeld! Vooral de mystieke, zwoele sfeer,
neergezet door het marimbaspel van Ed Mann, maakte deze verrassing
al tot een avond die niet meer stuk kon en juist deze versie stond
op de cd! Trouwens niet lang, want de erven Ravel lagen dwars. Niet
zozeer vanwege Zappa’s versie van de Bolero, maar de setting waarin
dat stuk gespeeld werd, want veel teksten bevatten nog al wat
schunnige woorden. Dat diezelfde Bolero gebruikt werd om Bo Derek
naar een hoogtepunt te krijgen in de film ‘Ten’ mocht blijkbaar wel.
Sterk was Ryko's zet om juist de Bolero, gekoppeld aan Stairway to
Heaven op een cd-single uit te brengen.
Led Zeppelin’s ‘Stairway to Heaven’ daarom nog
even: Jimmy Page's solo wordt noot voor noot nagespeeld door de
blazers. Wat een nummer! Je vergeet het bijna afgesleten origineel
onmiddellijk.
Minder vind ik Brother West's geblaat, maar
aan de andere kant, Zappa haalde vaker mensen het podium op, dus het
hoort er gewoon bij. Het is eigenlijk niets dan genieten. En dan heb
ik het nog niet gehad over alle klassiekers die langskomen beginnend
bij ‘More Trouble Everyday van Freak Out met een weliswaar
aangepaste tekst tot en met de meest ‘recent’ bekende track ‘Let’s
Move to Cleveland’. In deze setting is zelfs ‘Andy’ te pruimen.
Zappa’s gitaarspel is open, helder en vernieuwend.
Ik kan me voorstellen dat je spijt krijgt als
je deze band inderdaad nooit gehoord hebt. Dan is er gelukkig deze
cd, maar, bij concerten hangt toch wel een eigen sfeer, die mis je
dan. Ben je er wel geweest is het dubbel genieten. Gelukkig hoorde
ik de beste band van mijn leven wel in my life.
|