Muziek Verhaal Zappa.com LemonTree Contact








The Best Band You Never Heard in Your Life
16 april 1991
officiële release - 55


1991 / 1995 / 2012 cd-versie
disc 1
  1. Heavy Duty Judy
  2. Ring Of Fire
  3. Cosmik Debris
  4. Find Her Finer
  5. Who Needs The Peace Corps?
  6. I Left My Heart In San Francisco
  7. Zomby Woof
  8. Bolero *
  9. Zoot Allures
10. Mr. Green Genes
11. Florentine Pogen
12. Andy
13. Inca Roads
14. Sofa # 1

disc 2
  1. Purple Haze
  2. Sunshine Of Your Love
  3. Let's Move To Cleveland
  4. When Irish Eyes Are Smiling
  5. "God Father Part II" Theme
  6. A Few Moments With Brother A.West
  7. The Torture Never Stops Part One
  8. Theme From "Bonanza"
  9. Lonesome Cowboy Burt (Swaggart Version)
10. The Torture Never Stops Part Two
11. More Trouble Everyday (Swaggart Version)
12. Penguin In Bondage (Swaggart Version)
13. The Eric Dolphy Memorial Barbeque
14. Stairway To Heaven

------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar, synth, vocal
Ike Willis: rhythm guitar, synth, vocal
Mike Keneally: rhythm guitar, synth, vocal
Bobby Martin: keyboards, vocal
Ed Mann: vibes, marimba, electronic percussion
Walt Fowler: trumpet, flugel horn, synth
Bruce Fowler: trombone
Paul Carman: alto sax, soprano sax, baritone sax
Albert Wing: tenor sax
Kurt McGettrick: baritone sax, contrabass clarinet
Scott Thunes: electric bass, Minimoog
Chad Wackerman: drums, electronic percussion

------------------------------------------------------------
* na de eerste release was er in Europa een auteursrechtenprobleem met de erven Ravel over het gebruik van de 'Bolero'. Gevolg was dat het nummer in Europa niet meer op deze set mocht staan. De snelle kopers hadden geluk. De kwestie speelde alleen in Europa, in Amerika mocht de Bolero wel. Bij de 2012 releases lijkt het geen probleem meer te zijn.
------------------------------------------------------------
Zappa had nog een ander geschil, want er was geen toestemming  gevraagd aan de fotograaf van de bandfoto voor het gebruik van diens foto op de voorzijde. Gevolg was Zappa's radicale aanpak: een hoes zonder die foto; een zwart vlak op die plek.
In Japan had de platenmaatschappij aan Cal Schenkel gevraagd een nieuwe hoes te maken. Die verscheen met Zappa's goedkeuring ook bij de 1995 cd-versie op Ryko.
De voorkant van de 2012-versie heeft het lege vlak terug ten koste van de  Schenkel-versie.

De beste band die je nooit gehoord hebt. Dat geldt gelukkig niet voor iedereen, want ikzelf was erbij in Rotterdam toen deze fantastische band daar speelde. We hadden geluk, er werd waanzinnig veel en waanzinnig goed gespeeld. Er was vooral een grote rol voor het instrumentaal werk, omdat Zappa meende dat wij Europeanen toch niets van zijn teksten begrepen. Soms denk ik wel eens dat hij daarin gelijk had, want de driedubbele bodems en valkuilen in zijn teksten zijn voor ons inderdaad nauwelijks te bevatten.

Zappa was trots op deze band, ze konden alles, ja alles, spelen en dat liet hij horen ook. In de 1988-concertreeks kwamen the Beatles, Led Zeppelin, Bartok, the Cream, film-thema's, Jimi Hendrix, Ravel en vele anderen langs. Allemaal invloeden op de muziek van Zappa en in die zin een eerbetoon aan iedereen. Daarbij kregen we ook nog eens aan retrospectief van eigen werk. Van Freak Out tot en met Broadway, uit alle periodes kwam wat langs. Wij waren in onze noppen, FZ was in zijn nopjes, zijn beste band echter niet; de blazers mopperde over het te vele blaaswerk, de muzikanten mopperde over het regiem van bandleider Scott Thunes. Het gevolg: muiterij en daarmee het einde van de band en van alle bands. Zappa kondigde meteen aan nooit meer op tournee te willen gaan met een rockband. Van de 'self-destruct'-toer kwamen, na Broadway the Hard Way, nog eens twee cd's uit, deze en Make a Jazz Noise Here. Daar bleef het niet bij, want op de You Can't Do That on Stage Anymore-serie staan maar liefst nog eens acht tracks van deze groep. Zoekt en gij zult vinden.

De Best Band-cd verscheen eerst op Zappa-records met een band-foto op de voorkant. Blijkbaar had niemand toestemming aan de fotograaf gevraagd. De oplossing van het ‘probleem’ was de hele foto verwijderen. Beetje symbolisch ook, want je had de band toch al niet gehoord en dus ook niet kunnen zien. Die symboliek is, denk ik, ook de reden dat die voorkant weer retour komt bij de 2012-versie. Dat is dan jammer voor de geinige hoes van Cal Schenkel. Bij Ryko's re-releases werd de ‘oude’ voorkant vervangen door de eerder in Japan gebruikte hoes, gemaakt door Cal Schenkel. Op die hoes staan talloze verborgen clues naar hoezen van oudere cd's/lp's. Zo is er de kip uit de Uncle Meat film, de plant van Waka/Jawaka, Uncle Meat - de man - van the Grand Wazoo, de Sofa van One Size fits All en nog veel meer. Ook grappig: deze hoes heeft dezelfde vorm/opbouw als die van de broer-cd: Make a Jazz Noise Here. Kijk maar goed!

De muziek is twee discs lang genieten, Johnny Cash was helaas ziek, anders hadden we die ook nog gehoord bij de uitvoering van ‘Ring of Fire’. We krijgen prachtige uitvoeringen van alle nummers met een hoogtepunt voor de Rotterdamse (!) uitvoering van de Bolero. In de zaal zittend dacht ik toen al: zo moet deze muziek eigenlijk gespeeld! Vooral de mystieke, zwoele sfeer, neergezet door het marimbaspel van Ed Mann, maakte deze verrassing al tot een avond die niet meer stuk kon en juist deze versie stond op de cd! Trouwens niet lang, want de erven Ravel lagen dwars. Niet zozeer vanwege Zappa’s versie van de Bolero, maar de setting waarin dat stuk gespeeld werd, want veel teksten bevatten nog al wat schunnige woorden. Dat diezelfde Bolero gebruikt werd om Bo Derek naar een hoogtepunt te krijgen in de film ‘Ten’ mocht blijkbaar wel. Sterk was Ryko's zet om juist de Bolero, gekoppeld aan Stairway to Heaven op een cd-single uit te brengen.
Led Zeppelin’s ‘Stairway to Heaven’ daarom nog even: Jimmy Page's solo wordt noot voor noot nagespeeld door de blazers. Wat een nummer! Je vergeet het bijna afgesleten origineel onmiddellijk.
Minder vind ik Brother West's geblaat, maar aan de andere kant, Zappa haalde vaker mensen het podium op, dus het hoort er gewoon bij. Het is eigenlijk niets dan genieten. En dan heb ik het nog niet gehad over alle klassiekers die langskomen beginnend bij ‘More Trouble Everyday van Freak Out met een weliswaar aangepaste tekst tot en met de meest ‘recent’ bekende track ‘Let’s Move to Cleveland’. In deze setting is zelfs ‘Andy’ te pruimen. Zappa’s gitaarspel is open, helder en vernieuwend.
Ik kan me voorstellen dat je spijt krijgt als je deze band inderdaad nooit gehoord hebt. Dan is er gelukkig deze cd, maar, bij concerten hangt toch wel een eigen sfeer, die mis je dan. Ben je er wel geweest is het dubbel genieten. Gelukkig hoorde ik de beste band van mijn leven wel in my life.

    dutch text 2010/2018 Paul Lemmens © pics etc. ZFT/UMe