30 oktober
2015
officiële release - 102 *
2015 cd-versie
1. Something Terrible Has Happend
2. Cosmik Debris
3. Penguin In Bondage
4. T'Mershi Duween
5. Dog/Meat (The Dog Breath Variations/Uncle Meat)
6. RDNZL
7. Echidna's Arf (Of You)
8. Don't You Ever Wash That Thing?
9. Cheepnis—Percussion
10. Cheepnis
11. Be-Bop Tango (Of The Old Jazzmen's Church)
2015 DVD/BluRay-versie
1. Something Terrible Has Just Happened
2. Cosmik Debris
3. Penguin In Bondage
4. T'Mershi Duween
5. The Dog Breath Variations
6. Uncle Meat
7. RDNZL
8. Inca Roads *
9. Echidna's Arf (Of You)
10. Don't You Ever Wash That Thing?
11. Cheepnis-Percussion
12. Cheepnis
13. I'm the Slime *
14. Big Swifty *
15. Be-Bop Tango (Of The Old Jazzmen's Church)
16. End Credits: Don't Eat The Yellow Snow/Father O'Blivion *
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Napoleon Murphy Brock: tenor sax, flute, vocals
George Duke: keyboards, vocals
Bruce Fowler: trombone, "dancing!"
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Chester Thompson: drums
Ruth Underwood: percussion
------------------------------------------------------------
* Tracks wél op de dvd/blu ray niet op de cd.
------------------------------------------------------------
Frank Zappa, op de eerste avond bij de eerste show in de Roxy, 1973:
"We're making a movie here tonight and we want to make sure that the
cameras will get the music in synchronization with the picture. And
something terrible has happened . . ."
------------------------------------------------------------
John Albarian (uit het boekje) "I don't know if Frank actually knew
what happened when he said that, but he couldn't have been more
right . . . Something terrible did happen and something critical to
the production was catastrophically fucked up. Frank's four separate
performances at The Roxy were essentially unwatchable: certainly not
because of the performances, but because the equipment used to
capture the sound for the concerts had malfunctioned."
------------------------------------------------------------
* gecorrigeerd nummer - zappa.com
|
Roxy the Movie en de daarbij behorende
soundtrack (exclusieve editie) komt als derde na Roxy & Elsewhere en
Roxy by Proxy. Zo langzamerhand krijgen we zo de Roxy performances
bij elkaar. The Movie verschijnt op ‘Pompoendag’, Halloween 2015.
Dit keer is gekozen voor een andere voorzijde en belettering.
Natuurlijk is het schaars geklede meisje gevallen omdat ze haar
enkel verstuikt heeft. Verder zijn we allen gevangenen geworden en
is elke gitaar zijn slaafje. Ogenopeners en rolbevestigers alom dus.
"Een synchronisatiefoutje…" was de verontschuldiging voor het lange
wachten. Eigenlijk meer, want nadat geluid en beeld steeds meer uit
de pas gingen lopen – Steve Reich zou er blij mee geweest zijn – was
het schier onmogelijk die weer in de pas te krijgen. Althans niet
met analoge technieken en zelfs niet met digitale, daarvoor was de
een-en-twintigste eeuw nodig. Het lijken The Thunderbirds wel.
Meticuleus is een en ander nu op het goede spoor gezet en de beelden
bewerkt met allesreiniger, waardoor wij eindelijk haarscherp konden
kijken naar de even zo vaak aan- als afgekondigde film. En ja, het
bevalt. Het leuke is dat we nog wat extra’s ‘movie’ krijgen,
vergeleken met de inmiddels bekende cd’s en ook nog wat bonusmaterie
en ook nog wat verstopte aardigheidjes, maar dat moet je dan wel
weten te vinden in de stralende cirkels en het bekende
'moustache-logo'.
Nadat we gestart zijn zien we een serieus ogende band -er wordt
gefilmd tenslotte - die gedreven speelt. Zappa is de host van de
avond en moet soms zijn kruk afstaan aan Tom Fowler die zijn enorme
sigaar probeert weg te smoken. Soms draaft er iemand door het beeld
die de bezwete hoofden afneemt en poedert; tegen glim natuurlijk. De
gordijnen glimmen al genoeg. De drummers drummen hun ding en - zoals
Ruth beschreef in het boekje van Proxy - duikt Ralph Humphrey af en
toe op in de percussiesectie. Dat ziet er gemoedelijk uit eigenlijk,
ik had daar na haar versie een heel ander beeld bij. Zelfs mister Z.
hemzelf is te vinden in die sectie en beroert na een semi-serieus
stokkengevecht en-passant even het achterste van Mrs. Underwood,
oeps een ander soort ‘trommel’-vel. Ruth lacht meewarig en denkt aan
Ian die thuiszit en die denkt aan Pauline. Life on the road…
Nappy en Walt stappen van voor naar achter en opzij en toeteren er
gezellig op los al dan niet ondersteund met hun eigen vocalen. De
mensen in de zaal mogen op de voorgangers signalen meedoen, dus niks
lui achterover zitten en genieten. Zo ver, zo goed. Echt ouderwets
genieten dus. Wat ik zo her en der op het wereldwijde web lees is
dat de meesten zaten te wachten op de filmische versie van The
Be-Bop Tango. Dan blijkt maar weer eens temeer dat de huidige
generatie visueel ingesteld is en niet auditief. Voor mij hoefde dat
niet per sé, ik had er mijn eigen goedkope fantasietjes allang op
losgelaten natuurlijk, maar het is best geinig om een aantal
volwassenen een beetje gek dansje zien te doen op commando’s van
Frank & George. Niet iedereen blijkt geschikt als
dance-me-this-figuur. Pas bij een tweede ronde en bij het opdraven
van ‘professionals’ wordt de zaak, evenals de kledij, wat losser.
Carl Franzoni, de man die vroeger al de danstroep van de
Whiskey-a-go-go (ver)leidde probeert dat nu weer, maar het komt wat
klunzig over, zeker als hij steeds zich steeds weer in vaarwater van
de dames begeeft. ‘The professional ‘horlet’ doet haar ding in een
minibikini en beweegt ondertussen suggestief haar onderlichaam zodat
de rapen gaar raken en de tent oververhit. Dat is hét moment voor
een gezellig bluesje zodat iedereen, bevrijd van alledaagse
knellingen, kan opstaan en meedoen. Altijd in voor de humor die
Frank.
In de bonus treffen we nog veel meer aan, het werd zeker te duur om
dat allemaal in het hoofdgerecht te krijgen. Zo draaft in de
reservetijd Pamela des Barres nog op, voormalig G.T.O. en bij tijd
en wijle huisgenoot in huize Zappa, bij Gail aan tafel om weer eens
uit te huilen over een zoveelste relatie of te melden dat Led
Zeppelin in town was en dat Jimmy en Robby op haar komst rekenden.
Tsja, die Pamela Miller. Ze begeeft zich wulps over langs en door.
En Frank? Die lacht!
De muziekkeus van de bijbehorende audio-cd; tenminste als je de
versie mét hebt gekocht, dat doen wij natuurlijk allemaal, is er een
‘to lure the innocent young person in our camp’, want er zit her en
der wat overlap-dance met bestaande setjes. Dat maakt allemaal niets
uit natuurlijk, elke stap is er één in de goede richting. Zaak
gesloten of compleet? Nee, ik denk het niet, maar voor nu ben ik er
dik tevreden mee. *
*Dit schreef ik in 2015, toen kon ik nog niet weten dat in 2017 de
complete Roxy Performances in een doosje op de markt zou komen…
|
