13 maart 2014
officiële release - 99
2014 / 2017 cd-versie
1. Carved in the Rock (intro)
2. Inca Roads
3. Penguin in Bondage
4. T'Mershi Duween
5. Dog Breath Variations/Uncle Meat
6. RDNZL
7. Village of the Sun
8. Echidna's Arf (of you)
9. Don't You Ever Wash That Thing?
10. Cheepnis - percussion
11. Cheepnis
12. Dupree's Paradise
13. King Kong/Chunga's Revenge/Mr. Green Genes
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar, vocals
Napoleon Murphy Brock: tenor sax, flute, vocals
George Duke: keyboards, vocals
Bruce Fowler: trombone
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Chester Thompson: drums
Ruth Underwood: percussion
------------------------------------------------------------
Special Thanks to Sherwin Tilton for giving us all the photos he
took of FZ & The Roxy Performances. Unfortunately they are MIA.
Should they be delivered into our hands, we will gratefully accept
them, no questions asked.
|
In Memory Lane: Zappa & the Mothers speelden
drie dagen, 8-9-10 december 1973 in het Roxy Theatre, Los Angeles.
De bedoeling was een film te maken. We kennen allemaal de geduchte
lp/cd Roxy met een stukje Elsewhere uit het hoofd natuurlijk. Valt
er nog iets aan toe te voegen?
Het verhaal van Roxy by Proxy is er een vol onverwachte wendingen.
Er was ooit een mededeling op het net dat wij, de fans, voor duizend
dollar, de rechten konden kopen om het schijfje zelf te distribueren
en om er zo ook nog iets aan over te houden. De feitelijke insteek
was een soort prefinanciering van het project. Dat mislukte,
misschien niet eens door vertrouwen, maar niet iedere fan (het
bleken er na afloop 28) heeft zo duizend dollar ter beschikking.
Daarna was het erg lang stil, totdat er vorig jaar een bericht op de
Zappa-site kwam dat de cd ‘gewoon’ eind september 2013 uitgebracht
zou worden. Daarna werd het weer stil en zagen we de datum wekelijks
verschuiven. Dat is trouwens niet ongebruikelijk in de muziekbizz en
zeker niet bij Zappa. Nu, eind maart 2014, is de Roxy by Proxy cd
echt verschenen.
Bij de eerste blik in het boekje verbaasde ik mij over de geringe
hoeveelheid foto’s. Kijk eens naar de binnenzijde van Roxy &
Elsewhere? Zat foto’s, maar in het huidige boekje is in de kleine
lettertjes te lezen: ‘they are MIA’. MIA betekent ‘missing in
action’, oftewel kwijt. Wat er ook niet in staat is wat er nu op de
cd staat. Ik bedoel van welke van de drie of vier avonden zijn deze
liedjes nu? En zijn ze van één avond of van meerdere? Bij elke
nieuwe release wordt één vraag beantwoord, maar ontstaan er meteen
tien nieuwe...
Wat er gelukkig wel in zit is in het dicht beschreven boekwerkje een
uitleg van Ruth Underwood. Ze haalt herinneringen op aan de tijd in
Roxy en nog wel meer ook en blijkt vol lof over de medebendeleden.
Haar openingstekst is meteen een echte binnenkomer: “I didn’t like
the cd (deze dus) very much and honestly didn’t think it was up to
FZ’s standards.” Ze legt nog uit waarom en daar zitten we dan. De cd
schalt door de kamer en eigenlijk is het dus niet op niveau... Ze
heeft wel een punt, wel twee overigens, zoals Zappa later vertelt
tijdens het concert aan de argeloze luisteraar.
Roxy & Elsewhere is niet voor niets zo gemaakt; ook toen had Mr. Z.
de beschikking over deze liedjes, maar koos daar niet voor. Maar,
als je het boekje goed leest, lezen we dat hij toenmalig topkok met
mixer - Bob Stone - aan het werk zette met het restafval; in 1987!
Misschien destijds al met het vage plan dat alsnog toch uit te
brengen? We kunnen het niet meer vragen, maar die mix is hier nu
gebruikt. Weliswaar opgepoetst in 2011(!) met audio mekaniek, maar
ook dat is een geest van de tijd. De mixer werkte soms niet heel
goed, solo’s verdwijnen in het groepsgeweld en het geluid is
weliswaar helder, maar heeft niet de warmte van Roxy & Elsewhere.
Verder leren we van Ruth dat sommige liedjes nog prematuur zijn, dat
Ralph de drummer is van de moeilijkere maatsoorten, dat Tom een
geweldige bassist is (dát had ik ook al eens opgeworpen), dat
Napoleon en Chester net nieuw waren (drie maanden), dat Napoleon
soms nog wat fouten in de tekst maakte, dat Chester vooral als
ritmebox gebruikt werd, dat ze Bruce eigenlijk nooit hoorde tijdens
de concerten, dat George geweldig was, dat Frank geweldig was, dat
zij zelf kritisch was en af en toe haar partijen maar makkelijk
hield om niet over de kabels en tape te hoeven struikelen en voorts
dat Ralph heel goed was in gym, omdat hij tijdens een passage onder
de marimba moest doorduiken om in de percussiesectie te komen om een
partijtje mee te slaan en via de zelfde weg – op tijd! – moest
terugkeren op zijn drumstoel. Mijn waardering voor heer Humphrey
steeg met deze uitleg tot een hoogtepunt!
Audiotime folks! Zappa begint met een komisch wiebelende preambule,
tevens een mini-sound-check leren we, en vertelt op verzoek waar Ian
uithangt, maar dat slechts na wat hulp, want hij weet het niet echt.
George opent met een duidelijk bezopen theatraal jazzy Inca Roads in
slow motion, maar kan zijn lachen bijna niet inhouden. Na een kleine
muzikale brug van Ruth bedankt George haar “Thank you Honey!” Ruth
raakt daarvan zo opgewonden dat haar tepels rechtop gaan staan. Dat
ontgaat de Kapelmeister met zijn scherpe ogen ook niet en natuurlijk
wil hij daar iedereen van op de hoogte stellen. De stap van tepels
naar pervers en een vastgebonden pinguïnvrouw is niet heel groot.
Vergeleken met de Pinguïn van Roxy & Elsewhere is deze een stuk
tammer.
T’Mershi Duween behoort inmiddels tot Finse bongo-folklore en wordt
snel en strak gespeeld met veel percussie. Dat geldt voor de hele
Roxy by Proxy overigens, iets dat Ruth toch maar mooi voor elkaar
kreeg. Het zullen haar Mammalian Protruberances wel geweest zijn.
Back to the Sixties met wat nostalgische liedjes: Uncle Meat en Dog
Breath. Van Ruth steken we op dat Dog Breath een stuk
gecompliceerder is om te spelen. Allebei prachtig en zonder veel
flauwekul en uitweidingen gespeeld. RDNZL is prachtig, altijd al.
Wat opvalt is dat er weinig gitaarsolo’s zijn. Als ze er zijn, zijn
ze kort en nauwelijks ‘vlammend’. Denk dan eens aan die op Roxy &
Elsewhere, die zetten zelfs de duivel in brand! George Duke neemt
vooral de meeste soloruimte in.
Village of the Sun is Zappa’s verkapte love-song, ditmaal opgedragen
aan John en Nellie Wilson (wie zijn dit eigenlijk?) Maar hij had wel
meer lovesongs, want Zappa was diep in zijn hart een liefhebber van
doowop en dat zijn échte liefdesliedjes hebben we geleerd.
Echidna’s gecompliceerde wasserij wordt uitstekend gespeeld, maar
komt een beetje over als een exercitie en niet zoals de veel
spontanere versie van Roxy & Elsewhere. Het leidt hier wel tot de
meest bijzondere track: Cheepnis – Percussie; alleen de percussie
dus; basics only. Luid gejuich van het publiek aan het eind, maar
dan legt de baas uit ‘You’ve all been fooled’. Het was prachtig zo.
De 'extra saus bij?' had al niet meer gehoeven.
Het Paradijs van Dupree - het langste nummer - opent haar poorten
zodat iedereen even kan soleren. De Duke begint en speelt het halve
nummer solistisch. Napoleon laat horen dat hij zijn Roland Kirk
kent. Dan volgt er iets vreselijks, Adam en Eva spreken er op hun
paradijselijk eiland in hun blootje nog schande van: een bassolo!
Niet iedereen heet Jaco Pastorius immers, die kon een echte bassolo
geven, por dios, daar kreeg je pas rillingen van of het zweet brak
je uit. Helaas grijpt Fowler naar een complex lijkend riedeltje uit
een ander liedje, dat van de minitandenzijdedraad en gooit daarmee
zijn eigen ranch-glazen in. Zappa speelt als goedmakertje zijn
eerste wat langere gitaarsolo, maar die komt nog niet echt van de
grond ondanks driftig trappen op het wahwah-pedaal. De toegift en
tevens afsluiter is een medley van King Kong, Chunga’s Revenge en
Mr. Green Genes. Prachtig! Let it flow! Ruth moet opschieten om
achter haar set te geraken, maar dan bereiken we wel het absolute
hoogtepunt van deze cd. De vaart gaat erin en meteen begrijp ik wat
Roxy & Elsewhere zo sterk maakte en deze minder: bij de toegift zit
het erop, maar dan gaat de band eindelijk helemaal los en dat merk
je, dat voel je, dit vibreert, trilt en bezorgde mij ook opstaande
tepels van opwinding. Blijkbaar was er na dit concert nog wel het
een en ander te schaven dacht heer Z.
Conclusie: een goed gespeelde set (?), maar wat minder coherent en
omverwerpend dan Roxy & Elsewhere. Ondanks dat ben ik toch blij met
het plaatje en draai ik het graag, je kunt nooit genoeg Zappa in
huis hebben bij onverwachte gasten tenslotte. Dank Ruth en dank
Ralph!
|
