27 oktober 1992
officiële release - 60
1992 / 2012 cd-versie
disc 1
A Typical Day On The Road, Part 1
1. Here Comes The Gear, Lads
2. The Living Garbage Truck
3. A Typical Soundcheck
4. "This Is Neat"
5. The Motel Lobby
6. Getting Stewed
7. The Motel Room
8. "Don't Take Me Down"
9. The Dressing Room
10. Learning "Penis Dimension"
11. "You There, With The Hard On!"
12. Zanti Serenade
13. Divan
14. Sleeping In A Jar
15. "Don't Eat There"
16. Brixton Still Life
17. Super Grease en op c
18. Wonderful Wino
19. Sharleena
20. Cruisin' For Burgers
21. Diptheria Blues
22. Well
23. Say Please
24. Aaawk
25. Scumbag
26. A Small Eternity With Yoko Ono
disc 2
A Typical Day On The Road, Part 2
1. Beer Shampoo
2. Champagne Lecture
3. Childish Perversions
4. Playground Psychotics
5. The Mudshark Interview
6. "There's No Lust In Jazz"
7. Botulism On The Hoof
8. You Got Your Armies
9. The Spew King
10. I'm Doomed
11. Status Back Baby
12. The London Cab Tape
13. Concentration Moon, Part One
14. The Sanzini Brothers
15. "It's A Good Thing We Get Paid To Do This"
16. Concentration Moon, Part Two
17. Mom & Dad
18. Intro To Music For Low Budget Orchestra
19. Billy The Mountain
20. He's Watching Us
21. If You're Not A Professional Actor
22. He's Right
23. Going For The Money
24. Jeff Quits
25. A Bunch Of Adventures
26. Martin Lickert's Story
27. A Great Guy
28. Bad Acting
29. The Worst Reviews 0:21
30. A Version Of Himself 1:03
31. I Could Be A Star Now
------------------------------------------------------------
Field Recordings: September 1970 - February 1971
Frank Zappa: voice, guitar
Mark Volman: voice
Howard Kaylan: voice
Jeff Simmons: voice, bass
George Duke: voice, keyboards
Ian Underwood: voice, keyboards
Aynsley Dunbar: voice, drums
Martin Lickert: voice
Dick Barber: voice
Roelof Kiers: voice
Fillmore East, NYC, June 5 - 6, 1971
Frank Zappa: lead guitar, vocal
Mark Volman: vocal
Howard Kaylan: vocal
Jim Pons: bass, vocal
Bob Harris: wurlitzer
Ian Underwood: keyboards, alto sax
Aynsley Dunbar: drums
and guests:
Don Preston: keyboards, electronics
John Lennon: guitar, vocal
Yoko Ono: bag, vocal
Pauley Pavilion, UCLA, California, August 7, 1971 and
Rainbow Theatre, London, UK, December 10, 1971
Frank Zappa: lead guitar, vocal
Mark Volman: vocal
Howard Kaylan: vocal
Jim Pons: bass, vocal
Don Preston: keyboards, electronics
Ian Underwood: keyboards, alto sax
Aynsley Dunbar: drums
------------------------------------------------------------
"This album moves beyond mere Rock & Roll into the dangerous realm
of social anthropology. It offers to younger musicians the chance to
participate vicariously in the touring world of the early 1970's
(way back when it was still sort of fun to do). ..."
------------------------------------------------------------
"Some of you might have heard another version of this material on
the John & Yoko album "Some Time In New York". When they sat in with
us that night, we were in the process of recording the Live At The
Fillmore East, June 1971 album, and all of this insanity was
captured on tape. After the show, John and I agreed we would each
put out our own version of the performance, and I gave him a copy of
the 16 track master tape. Here is our version… a substantially
different mix from what they released." |
Playground Psychotics is veel meer dan 200
Motels de ‘soundtrack’ van die film. Het leven ‘on the road’ wordt
op Playground Psychotics tot in detail belicht en als aanvulling
krijgen we een aantal concertstukken te horen van ongeveer dezelfde
band die we ook bij 200 Motels zien. Bijzonder is de aanvulling het
optreden met John Lennon en Yoko Ono, want dat soort
‘toevalligheden’ vinden in het echte concertleven ook ‘gewoon’
plaats.
De hele handel is in drie stukken verdeeld: 1. A Typical Day on the
Road 1 en 2, gevolgd door de ‘True Story of 200 Motels’. Die laatste
komt voor een deel voor rekening van onze eigen Roelof Kiers, die
ook in deze periode bezig was met een documentairefilm over Zappa.
Het echte verhaal over 200 Motels is ooit op videoband verschenen,
maar tot nu (2018) nog niet op dvd of Blu ray.
Playground Psychotics werd in 1992 aangeboden via mailorder op
Barking Pumpkin Records en was niet bij iedereen even bekend. Ryko
bracht deze set in 1995 in de reeks ‘Zappa Approved’ uit, daarmee
ietsje meer bekendheid genererend.
Cal Schenkel tekende (letterlijk) voor de bijna psychedelische
verpakking. De hoes is een bewerking van de concertposter uit deze
periode aangevuld met wat machinaal werk. Niet de sterkste hoes van
Schenkel, wel een van de kleurrijkste.
Mijn eerste reactie was na het horen van de twee cd’s, ‘wat moet ik
hier nu mee?’ Vele overpeinzingen later realiseerde ik me dat hier
sprake is van een uniek tijdsdocument. Het leven van een band 'On
the Road', anno 1971, beter dan ooit geïllustreerd; misschien beter
nog dan zowel film als muziek van 200 Motels. Deze cd's vormen een
waarachtige - wat ze bij MTV ooit zo aardig noemden, maar altijd zo
slecht uitvoerden - Rockumentaire en is in die zin net zo visueel
als auditief.
Wat telt is dat Zappa gedurfd heeft de achtergronden en perikelen
van een rockgroep voor het publiek vast te leggen. Daarmee laat hij
iets horen/beleven wat nog niemand voor hem gedaan heeft en wat een
essentieel onderdeel vormt voor concerten: de sfeer onderweg, het
gedoe, teksten, het gekonkel en ga zo maar door. Juist deze aspecten
worden doorgaans verdrongen, door zowel muziekindustrie als de
meeste fans. Beiden koesteren zich liever in een roze droomwereld
van rockhelden, dan zich te verdiepen in het wel en wee van de
muzikant. Dat muziek echter meer is dan een concert van twee uur
laat Playground Psychotics dus horen.
Dat we toch nog best wat muziek erbij krijgen is daarbij heel mooi
meegenomen: Divan, Sharleena, Winderful Wino (toen al), natuurlijk
Cruisin’ for Burgers en op disc 2 wat ouder werk, zoals Status Back
Baby, Concentration Moon, Mom & Dad en weer een uitstekende versie
van Billy the Mountain met natuurlijk talloze variaties op het
thema. Toch knap om dat steeds weer ter plekke aan te passen.
Op de tweede dag van de Fillmore-concerten kwamen John en Yoko on
stage. Ze deden hun ding, maar er was nogal wat gedoe op dat podium.
Het leven onderweg is niet altijd makkelijk. Ono voelde zich onzeker
en die onzekerheid werd versterkt door de reactie van het publiek en
de opstelling van Volman & Kaylan die behoorlijk van leer kunnen
trekken en dat nu dus ook deden. Waarschijnlijk voelde Lennon zich
uiteindelijk in deze setting ook niet heel happy, maar dat kwam pas
tot uiting op het moment dat hij dit concert in 1972 uitbracht op
een live-album getiteld ‘Some Time in New York City’.
Afgesproken was dat Lennon en Zappa de concert-tapes meenamen en elk
een lp zouden uitbrengen. Bij die van Lennon was er van alles
‘aangepast’ door producer Phil Spector: stukken ingekort, King Kong
is gemangeld, Volman, Kaylan en Preston zijn in zijn mix verdwenen
en de baspartij van Jim Pons is overgedubd door Klaus Voorman. Dat
is niet de eerste de beste, maar toch, het hoort niet. Erger is dat
het ‘main theme’ van King Kong verwijderd is, het liedje een andere
naam gekregen heeft (Jamrag) en dat het geheel op naam van
Lennon/Ono staat. Schande!
Zappa’s/Schenkel’s hoescreatie van Fillmore ‘71 werd met stift
bewerkt en ‘gebruikt’ voor Lennon’s binnenhoezen. Je snapt het al,
Zappa was ‘not amused’ en weigerde vervolgens zijn versie van het
concert met Lennon en Ono uit te brengen. Met Playground is het nu
‘goedgemaakt’ Zappa’s mix is totaal anders. Luister maar eens.
Iedereen is weer op zijn plek en de credits voor King Kong zijn
zoals het hoort.
Playground Psychotics is met alle elementen hierboven beschreven een
documentaire waarvan de waarde misschien pas later duidelijk zal
worden. Voer voor sociaal antropologen en professoren in rockmuziek,
of voor muziek- annex Zappanaten, zoals ik.
|
