17
november 2023
officiële release - 127
4cd/1 blu-ray
disc 1
1. Camarillo Brillo
2. I'm The Slime
3. Dirty Love
4. Fifty-Fifty
5. Zomby Woof
6. Dinah-Moe Humm
7. Montana
Bonus Session Masters
8. Wonderful Wino (Complete Edit)*
9. Inca Roads (1973 Version, 2023 Mix)*
10. RDNZL (1973 Mix)*
11. For The Young Sophisticate (Dolby EQ Copy)
12. I’m The Slime (Single Version)
13. Montana (Single Edit with Intro)
Bonus Vault Sensations
14. Inca Roads (Bolic Take-Home Mix)*
15. RDNZL (Take 2)*
16. X-Forts (Echidna’s Arf (of You))*
CD 2:
Bonus Vault Sensations Continued
1. Camarillo Brillo (Alternate Mix)*
2. Face Down (I’m The Slime - Demo)*
3. I’m The Slime (Basic Track Outtake)*
4. Dirty Love (Session Rehearsal)*
5. Dirty Love (with Quad Guitar)*
6. Fifty-Fifty – Pipe Organ Intro Improvisations*
7. Fifty-Fifty (Basic Tracks, Take 7)*
8. Dinah-Moe Humm (Session Rehearsal)*
9. Dinah-Moe Humm (Bolic Take-Home Mix)*
10. Montana (Bolic Take-Home Mix)*
Live in Hollywood, California, Hollywood Palladium –
March 23, 1973
11. Montana*
12. Dupree’s Paradise (Intro)*
13. Dupree’s Paradise*
CD 3:
Live in Hollywood, California, Hollywood Palladium –
March 23, 1973
Continued
1. Cosmik Debris*
2. “The Dynamic Sal Marquez!”*
3. Big Swifty*
4. “…The Successor to Willie The Pimp”*
5. The Curse Of The Zomboids (I’m The Slime)*
6. Don’t You Ever Wash That Thing?*
7. FZ & The Percussion Section*
8. Palladium Jam - Part 1*
9. Palladium Jam - Part 2*
CD 4:
Live in Detroit, Michigan, Cobo Hall – May 12, 1973
1. Cobo Hall ’73 Band Intros and Sound Check*
2. Exercise #4*
3. Dog Breath*
4. The Dog Breath Variations*
5. Uncle Meat*
6. Fifty-Fifty*
7. Inca Roads*
8. FZ Introduces the Don’t Eat The Yellow Snow
Medley*
9. Don’t Eat The Yellow Snow*
10. Nanook Rubs It*
11. St. Alfonzo’s Pancake Breakfast*
12. Father O’Blivion*
13. St. Alfonzo’s Pancake Breakfast (Reprise)*
14. Join The March*
15. Cosmik Debris*
16. Medley: King Kong/Chunga’s Revenge/Son Of Mr.
Green Genes*
BLU-RAY AUDIO:
Over-Nite Sensation - The Album
Dolby Atmos* / Dolby TrueHD 5.1* / Dolby TrueHD 1973
Quadraphonic / 192K24B Stereo / 96K24B Stereo
1. Camarillo Brillo
2. I’m The Slime
3. Dirty Love
4. Fifty-Fifty
5. Zomby Woof
6. Dinah-Moe Humm
7. Montana
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar,
vocals
Ian Underwood: flute, clarinet,
alto & tenor sax
Ruth Underwood: percussion
George Duke: keyboards, synthesizer
Bruce Fowler: trombone
Sal Marquez: trumpet, vocals
Jean-Luc Ponty: electric violin,
electric baritone violin
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Ricky Lancelotti: vocals on
Fifty-Fifty & Zomby Woof
Kin Vassy: announcer on I'm the
Slime; vocals in Dinah-Moe Humm
Tina Turner: backing vocals
Debbie Wilson: backing vocals *
Linda 'Lynn' Sims: backing vocals *
Tina Turner's Ikettes
|
De 50e verjaardag van
Over-Nite Sensation wordt terecht gevierd met een mooi
doosje en dito inhoud. Het begint meteen met de
verpakking, want het interieur van de hoes is ook die van
de doos. Het zijn kleine details, maar daar hou ik van. De
cd-mapjes zijn uitgevoerd in de stijl van magnetic tape
dozen, behalve de Blu-ray die een groepsfoto toont.
Violist Ponty is afgeleid door een activiteit elders. Dat
er gelachen mag worden in deze band laat de foto in het
boekje zien. Het boekje is goed uitgevoerd, aardige
foto’s, leesbare teksten, maar ook helaas de tegenwoordig
steeds vaker optredende typefouten. Ik zal maar niet te
kritisch zijn op de live-foto’s, die zijn er toch al
weinig. Het was wel zo attent geweest als smaakmaaksters,
Tina Turner, Debbie Wilson en Linda 'Lynn' Sims, ook
afgebeeld waren en zeker vermeld met wat meer credits. Nu
kan dat toch gewoon?
Omdat er in de online commercial geschermd wordt met de
geweldige geluidskwaliteit van Dolby Atmos én het feit dat
Over-Nite Sensation quadrafonische mix terug is begin ik
dit keer met de Blu-ray. Ik kan het samenvatten in één
opmerking: geweldig! Grappig is dat de hoes van David B.
McMacken geanimeerd is. Soms gaat er een klein stukje hoes
bewegen. In eerste instantie leidt dat af van het
luisteren. Ik was zo geboeid aan het kijken dat ik niet
meer oplette. Helaas of gelukkig bleek de animatie al snel
herhaald te worden. Het album in Dolby Atmos klinkt als
grootmoeders klok, maar… de quadrafonische mix is
overrompelender. Wat een ruimte in de muziek! Alsof je er
middenin zit. Dat was natuurlijk ook de bedoeling, maar
het is toch leuk om bijvoorbeeld in Dinah-Moe Humm in het
verbale vraag-en-antwoordspel te zitten met Tina of Debbie
of Lynn die in je oor zingt.
Cd1 biedt ons zes nieuwelingen. Over-Nite’s 2012-standaard
versie is ook bijgeleverd, maar ik ben maar meteen naar
nummer acht gegaan, de Wondeful Wino. De Wino was ooit een
werkje voor Jeff Simmons solo-album. Medecomponist Zappa
voerde het echter vaker zelf uit. Onze eerste kennismaking
ermee was op Zoot Allures. De nieuwe versie is meteen
favoriet. Meer funky en prettigere vocalen. De onderkoelde
en dichtgetimmerde versie van Zoot Allures is een stuk
afstandelijker.
Over-Nite Sensation kwam negen maanden na The Grand Wazoo
uit. Deze verjaardagsbox vormt de link tussen beide
albums. Gek is dat Inca Roads niet op een van beide albums
terecht kwam, maar pas op One Size Fits All. Zappa
bewaarde wel vaker iets voor later. De jazzy versie van
Inca Roads hier had zo op The Grand Wazoo kunnen staan,
zowel qua klankkleur als solowerk. Mooie trombonesolo van
Fowler, maar verrassender is de dwarsfluitsolo van
Underwood. Met de funky wervelwind keyboards van Duke is
Underwood ‘terugverwezen’ naar blaasinstrumenten. Maar hij
doet dat met Verve. RDNZL: Ponty mooi vooraan in de mix en
een fijne solo van Zappa.
Dan een kleine surprise: For The Young Sophisticate.
Bekend vooral van Tinsel Town Rebellion (1981). Wat daar
saai is, de zang, komt hier meer gemeend over en wordt nog
eens ondersteund met een venijnige gitaar ook. I’m The
Slime, de single-versie, is meer ‘spatial’.
Wat een prachtig intro voor Montana. Dat zet wel een
sfeertje neer. Jammer dat die op Over-Nite Sensation
weggesneden is. En dan hebben we nog een Inca Roads, de
meenaarhuisneemmix. Opvallende baspartij van Fowler. Deze
Inca’s neigen naar Uncle Meat die op bezoek is bij The
Grand Wazoo. En verdorie, weer zo’n mooie fluitsolo. Te
kort, dat wel. Ook bij dezelfde Wazoo zit RDNZL, vooral
het deel na Zappa’s gitaarsolo.
X-Forts is een wat vreemd werkje. Er is weinig info in het
boekje. Ja, het lijkt op Echidna’s Arf (of You), dat
hadden we al door natuurlijk. Maar de keyboard- en
gitaarklank doet mij vooral denken aan Studio Tan of Sleep
Dirt. Prachtige baspartij trouwens weer.
De Camarillo Brillo op cd2 is rustiger. Beetje richting
Joe’s Garage of moet ik zeggen Dire Straits? En wat
klinkt dat werk goed! Face Down aka I’m The Slime is
lekker plakkerige, funky stuff. Zappa’s vocalen vliegen
wat uit de bocht. Dat had hij blijkbaar zelf al bedacht en
dus niet uitgebracht toen. Mooie baspartij! Ik ben groot
Tom Fowler-fan geworden na deze set. De ‘echte’ I’m The
Slime klinkt plotseling wat gedempter. Prachtige
zangpartij. Beetje als een veel jeugdiger Zappa. Ik denk
een beetje aan cd1 van You Can’t Do That On Stage Anymore,
Vol. 5. Fijn voor Duke dat hij lekker z’n clavinet mag
spelen. Zappa’s gitaarsolo is een complexe en/of
samengestelde en gaat opnieuw richting Studio Dirt. Die
stemklank gaat ook op voor Dirty Love. Mooie gitaarsolo
wederom. Dirty Love (Quad mix) klinkt voller, donkerder.
Prachtig gedaan. Dan mag Duke los op het (pijp-)orgel. De
dienst begint met Shaft. Ik bedoel Fifty-Fifty. Ponty mag
de waanzinnige vocalen van Ricky Lancelotti (één l in het
midden) vervangen. De Fender Rhodes-solo daarna maakt het
niet funky, maar ook een nummer in de stijl die ze in de
jazzwereld “The New Groove” noemen. Denk daarbij aan
Donald Byrd en The Mizell Brothers. Dan, plotseling, valt
Dinah-Moe binnen. Meer vioolwerk hier, maar niet die
hitsige sfeer. Die krijgen we met de meenaarhuisneemmix.
Net zo lekker als op Have I Offended Someone? Dat komt
vooral door het langere tussenstuk. Let even op het
baswerk ook. Ik mis hier wel Mm. Turner en haar Ikettes.
Ook Montana mocht meer naar huis. Wat een heerlijk relaxte
mix. Op de veranda beetje mijmeren over je ranch bij
zonsondergang. Kopje koffie erbij. Dat gevoel. Mooie
aanwinst.
Het is even omschakelen voor het live-concert. Dat had van
mij aan het begin van een cd gemogen. Daarin sta ik niet
alleen. Het geluid verandert drastisch. De stem wat naar
achter, minder dan de vorige in deze setting. Wel een
aangename gitaarsolo. Het duurt even (intro) voordat de
groep Dupree’s Paradise’s juiste ingang heeft gevonden.
Het is een beetje richtingloos zoeken voordat het paradijs
zich openbaart. Maar dan heb je ook wat. Een paradijs in
Grote (Wazoo) stijl. Ponty weer op de voorgrond. Hij komt
hier beter uit de verf dan op andere albums waar hij
aanwezig is. Dat werd wel eens tijd.
Het concert gaat verder op cd3 met “soort van een blues”,
aldus de gastheer: Cosmik Debris. Zappa’s stem, maar ook
de band, klinkt beter. De mensen in de zaal kenden het
liedje niet, dat stond pas op Apostrophe (‘) die in maart
1974 in de bak stond. Fijne versie. Zappa legt uit dat hij
In Los Angeles voor de buren speelt en dat hij prettige
buren heeft zoals trompettist Sal Marquez. Met
Waka/Jawaka’s Big Swifty in het achterhoofd mag Marquez
een “excquisite version” spelen. Het geluid knalt
plotseling nog iets harder uit de speakers. Dank Sal.
Heerlijke jazzy versie, mooie solo’s van Marquez, Duke en
Zappa hemzelf. Nu een raadsel met de oplossing in het
midden: The Curse Of the Zomboids. “This might be the
successor to Willie The Pimp” zegt Zappa nog. Hoebedoelu?
Ik zie het verband niet. We gaan op weg naar een van de
hoogtepunten met Don’t You Ever Wash That Thing. Oh ja,
had ik al gemeld dat drummer Ralph Humphrey een sterk
onderschat drummer is? Ponty begint een korte solo, maar
dan trapt Underwood zijn wahwah-pedaal in en laat weten
zijn Paul Gonsalves (zoek maar op: Duke Ellington live at
Newport, 7 juli 1956) te kennen. Fantastische solo! Even
de rust terug met een waterige trombonesolo. Via een korte
bassolo mag Ponty weer. De zoon van Ionisation nu: “Drums
are too noisy, 'n you've got no corners to hide in!” aldus
Larry op Lumpy Gravy. Dat slaan op drums is leuk om te
zien waarschijnlijk. Zonder beelden erbij komt dit minder
spannend over. Daarna volgt een “jam”, maar ik kan er
weinig marmelade van maken. Jams gaan altijd alle kanten
op, zijn door gebrek aan structuur vaak wat rommelig of
door het gekozen stramien saai. In deel twee mag buurman
Lancelotti opdraven. Maar Lancelotti is geen Damo Suzuki
(Can). En dan wordt het concert zomaar weggedraaid. Tsja.
Van maart naar mei 1973 is een kleine stap, maar
tegelijkertijd is het een flinke stap verder weg van The
Grand Wazoo richting de toendra, maar wel met een fikse
omweg via Uncle Meat. Van Over-Nite Sensation staat
slechts één compositie op de playlist. Na het
voorstelrondje presenteert Zappa ons een bijna klassieke
Exercise #4. Dog Breath, de variaties ervan en Uncle Meat
worden uitstekend gespeeld. De vraag is of ze ooit live zo
goed geklonken hebben? Dan Fifty Fifty van Over-Nite
Sensation. Geen zang en daarmee is het werk de lijm tussen
de diverse hierboven genoemde albums. Inca Roads wordt in
het jazzcafé geïntroduceerd. Late night jazz. Zingt
Marquez hier? Marquez en Ponty soleren. Jazz is not dead.
Extravaganza-tijd met het Gele Sneeuw verhaal. Zappa zingt
en vertelt op zijn typische en toen nog aangename wijze.
Het verhaal is inmiddels in achtvoud aanwezig. Dit is een
fijne versie. In Cosmik Debris krijgen we een lekker
pittige gitaarsolo. In de toegift een medley van “old
stuff”: King Kong, Chunga’s Revenge en Son of Mr. Green
Genes. Uitstekend gespeeld, geen vervelende interrupties,
een goede solo van Ponty en een lange van prachtige van
Zappa. What a treat.
Ik weet zeker dat, nadat de vlaggetjes en ballonnen
opgeborgen zijn, dit dooske vaker uit de kast van welzijn
en geluk komt. De 50e verjaardag van Over-Nite Sensation
is met interessante zijsporen en een tweetal fijne
concerten op gepaste wijze gevierd. Wat een sensatie! En
dat gewoon overdag.
|
