Muziek Verhaal Zappa.com LemonTree Contact






Over-nite Sensation 50th Anniversary
17 november 2023
officiële release - 127

4cd/1 blu-ray

disc 1
   1. Camarillo Brillo
   2. I'm The Slime
   3. Dirty Love
   4. Fifty-Fifty
   5. Zomby Woof
   6. Dinah-Moe Humm
   7. Montana
Bonus Session Masters
  8. Wonderful Wino (Complete Edit)*
  9. Inca Roads (1973 Version, 2023 Mix)*
10. RDNZL (1973 Mix)*
11. For The Young Sophisticate (Dolby EQ Copy)
12. I’m The Slime (Single Version)
13. Montana (Single Edit with Intro)
Bonus Vault Sensations
14. Inca Roads (Bolic Take-Home Mix)*
15. RDNZL (Take 2)*
16. X-Forts (Echidna’s Arf (of You))*

CD 2:
Bonus Vault Sensations Continued
  1. Camarillo Brillo (Alternate Mix)*
  2. Face Down (I’m The Slime - Demo)*
  3. I’m The Slime (Basic Track Outtake)*
  4. Dirty Love (Session Rehearsal)*
  5. Dirty Love (with Quad Guitar)*
  6. Fifty-Fifty – Pipe Organ Intro Improvisations*
  7. Fifty-Fifty (Basic Tracks, Take 7)*
  8. Dinah-Moe Humm (Session Rehearsal)*
  9. Dinah-Moe Humm (Bolic Take-Home Mix)*
10. Montana (Bolic Take-Home Mix)*
Live in Hollywood, California, Hollywood Palladium – March 23, 1973
11. Montana*
12. Dupree’s Paradise (Intro)*
13. Dupree’s Paradise*

CD 3:
Live in Hollywood, California, Hollywood Palladium – March 23, 1973
Continued
1. Cosmik Debris*
2. “The Dynamic Sal Marquez!”*
3. Big Swifty*
4. “…The Successor to Willie The Pimp”*
5. The Curse Of The Zomboids (I’m The Slime)*
6. Don’t You Ever Wash That Thing?*
7. FZ & The Percussion Section*
8. Palladium Jam - Part 1*
9. Palladium Jam - Part 2*

CD 4:
Live in Detroit, Michigan, Cobo Hall – May 12, 1973
  1. Cobo Hall ’73 Band Intros and Sound Check*
  2. Exercise #4*
  3. Dog Breath*
  4. The Dog Breath Variations*
  5. Uncle Meat*
  6. Fifty-Fifty*
  7. Inca Roads*
  8. FZ Introduces the Don’t Eat The Yellow Snow Medley*
  9. Don’t Eat The Yellow Snow*
10. Nanook Rubs It*
11. St. Alfonzo’s Pancake Breakfast*
12. Father O’Blivion*
13. St. Alfonzo’s Pancake Breakfast (Reprise)*
14. Join The March*
15. Cosmik Debris*
16. Medley: King Kong/Chunga’s Revenge/Son Of Mr. Green Genes*

BLU-RAY AUDIO:
Over-Nite Sensation - The Album
Dolby Atmos* / Dolby TrueHD 5.1* / Dolby TrueHD 1973 Quadraphonic / 192K24B Stereo / 96K24B Stereo
1. Camarillo Brillo
2. I’m The Slime
3. Dirty Love
4. Fifty-Fifty
5. Zomby Woof
6. Dinah-Moe Humm
7. Montana

------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Ian Underwood: flute, clarinet, alto & tenor sax
Ruth Underwood: percussion
George Duke: keyboards, synthesizer
Bruce Fowler: trombone
Sal Marquez: trumpet, vocals
Jean-Luc Ponty: electric violin, electric baritone violin
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Ricky Lancelotti: vocals on Fifty-Fifty & Zomby Woof
Kin Vassy: announcer on I'm the Slime; vocals in Dinah-Moe Humm
Tina Turner: backing vocals
Debbie Wilson: backing vocals *
Linda 'Lynn' Sims: backing vocals *

Tina Turner's Ikettes

De 50e verjaardag van Over-Nite Sensation wordt terecht gevierd met een mooi doosje en dito inhoud. Het begint meteen met de verpakking, want het interieur van de hoes is ook die van de doos. Het zijn kleine details, maar daar hou ik van. De cd-mapjes zijn uitgevoerd in de stijl van magnetic tape dozen, behalve de Blu-ray die een groepsfoto toont. Violist Ponty is afgeleid door een activiteit elders. Dat er gelachen mag worden in deze band laat de foto in het boekje zien. Het boekje is goed uitgevoerd, aardige foto’s, leesbare teksten, maar ook helaas de tegenwoordig steeds vaker optredende typefouten. Ik zal maar niet te kritisch zijn op de live-foto’s, die zijn er toch al weinig. Het was wel zo attent geweest als smaakmaaksters, Tina Turner, Debbie Wilson en Linda 'Lynn' Sims, ook afgebeeld waren en zeker vermeld met wat meer credits. Nu kan dat toch gewoon?

Omdat er in de online commercial geschermd wordt met de geweldige geluidskwaliteit van Dolby Atmos én het feit dat Over-Nite Sensation quadrafonische mix terug is begin ik dit keer met de Blu-ray. Ik kan het samenvatten in één opmerking: geweldig! Grappig is dat de hoes van David B. McMacken geanimeerd is. Soms gaat er een klein stukje hoes bewegen. In eerste instantie leidt dat af van het luisteren. Ik was zo geboeid aan het kijken dat ik niet meer oplette. Helaas of gelukkig bleek de animatie al snel herhaald te worden. Het album in Dolby Atmos klinkt als grootmoeders klok, maar… de quadrafonische mix is overrompelender. Wat een ruimte in de muziek! Alsof je er middenin zit. Dat was natuurlijk ook de bedoeling, maar het is toch leuk om bijvoorbeeld in Dinah-Moe Humm in het verbale vraag-en-antwoordspel te zitten met Tina of Debbie of Lynn die in je oor zingt.

Cd1 biedt ons zes nieuwelingen. Over-Nite’s 2012-standaard versie is ook bijgeleverd, maar ik ben maar meteen naar nummer acht gegaan, de Wondeful Wino. De Wino was ooit een werkje voor Jeff Simmons solo-album. Medecomponist Zappa voerde het echter vaker zelf uit. Onze eerste kennismaking ermee was op Zoot Allures. De nieuwe versie is meteen favoriet. Meer funky en prettigere vocalen. De onderkoelde en dichtgetimmerde versie van Zoot Allures is een stuk afstandelijker.
Over-Nite Sensation kwam negen maanden na The Grand Wazoo uit. Deze verjaardagsbox vormt de link tussen beide albums. Gek is dat Inca Roads niet op een van beide albums terecht kwam, maar pas op One Size Fits All. Zappa bewaarde wel vaker iets voor later. De jazzy versie van Inca Roads hier had zo op The Grand Wazoo kunnen staan, zowel qua klankkleur als solowerk. Mooie trombonesolo van Fowler, maar verrassender is de dwarsfluitsolo van Underwood. Met de funky wervelwind keyboards van Duke is Underwood ‘terugverwezen’ naar blaasinstrumenten. Maar hij doet dat met Verve. RDNZL: Ponty mooi vooraan in de mix en een fijne solo van Zappa.
Dan een kleine surprise: For The Young Sophisticate. Bekend vooral van Tinsel Town Rebellion (1981). Wat daar saai is, de zang, komt hier meer gemeend over en wordt nog eens ondersteund met een venijnige gitaar ook. I’m The Slime, de single-versie, is meer ‘spatial’.
Wat een prachtig intro voor Montana. Dat zet wel een sfeertje neer. Jammer dat die op Over-Nite Sensation weggesneden is. En dan hebben we nog een Inca Roads, de meenaarhuisneemmix. Opvallende baspartij van Fowler. Deze Inca’s neigen naar Uncle Meat die op bezoek is bij The Grand Wazoo. En verdorie, weer zo’n mooie fluitsolo. Te kort, dat wel. Ook bij dezelfde Wazoo zit RDNZL, vooral het deel na Zappa’s gitaarsolo.
X-Forts is een wat vreemd werkje. Er is weinig info in het boekje. Ja, het lijkt op Echidna’s Arf (of You), dat hadden we al door natuurlijk. Maar de keyboard- en gitaarklank doet mij vooral denken aan Studio Tan of Sleep Dirt. Prachtige baspartij trouwens weer.

De Camarillo Brillo op cd2 is rustiger. Beetje richting Joe’s Garage of moet ik zeggen Dire Straits?  En wat klinkt dat werk goed! Face Down aka I’m The Slime is lekker plakkerige, funky stuff. Zappa’s vocalen vliegen wat uit de bocht. Dat had hij blijkbaar zelf al bedacht en dus niet uitgebracht toen. Mooie baspartij! Ik ben groot Tom Fowler-fan geworden na deze set. De ‘echte’ I’m The Slime klinkt plotseling wat gedempter. Prachtige zangpartij. Beetje als een veel jeugdiger Zappa. Ik denk een beetje aan cd1 van You Can’t Do That On Stage Anymore, Vol. 5. Fijn voor Duke dat hij lekker z’n clavinet mag spelen. Zappa’s gitaarsolo is een complexe en/of samengestelde en gaat opnieuw richting Studio Dirt. Die stemklank gaat ook op voor Dirty Love. Mooie gitaarsolo wederom. Dirty Love (Quad mix) klinkt voller, donkerder. Prachtig gedaan. Dan mag Duke los op het (pijp-)orgel. De dienst begint met Shaft. Ik bedoel Fifty-Fifty. Ponty mag de waanzinnige vocalen van Ricky Lancelotti (één l in het midden) vervangen. De Fender Rhodes-solo daarna maakt het niet funky, maar ook een nummer in de stijl die ze in de jazzwereld “The New Groove” noemen. Denk daarbij aan Donald Byrd en The Mizell Brothers. Dan, plotseling, valt Dinah-Moe binnen. Meer vioolwerk hier, maar niet die hitsige sfeer. Die krijgen we met de meenaarhuisneemmix. Net zo lekker als op Have I Offended Someone? Dat komt vooral door het langere tussenstuk. Let even op het baswerk ook. Ik mis hier wel Mm. Turner en haar Ikettes. Ook Montana mocht meer naar huis. Wat een heerlijk relaxte mix. Op de veranda beetje mijmeren over je ranch bij zonsondergang. Kopje koffie erbij. Dat gevoel. Mooie aanwinst.
Het is even omschakelen voor het live-concert. Dat had van mij aan het begin van een cd gemogen. Daarin sta ik niet alleen. Het geluid verandert drastisch. De stem wat naar achter, minder dan de vorige in deze setting. Wel een aangename gitaarsolo. Het duurt even (intro) voordat de groep Dupree’s Paradise’s juiste ingang heeft gevonden. Het is een beetje richtingloos zoeken voordat het paradijs zich openbaart. Maar dan heb je ook wat. Een paradijs in Grote (Wazoo) stijl. Ponty weer op de voorgrond. Hij komt hier beter uit de verf dan op andere albums waar hij aanwezig is. Dat werd wel eens tijd.

Het concert gaat verder op cd3 met “soort van een blues”,  aldus de gastheer: Cosmik Debris. Zappa’s stem, maar ook de band, klinkt beter. De mensen in de zaal kenden het liedje niet, dat stond pas op Apostrophe (‘) die in maart 1974 in de bak stond. Fijne versie. Zappa legt uit dat hij In Los Angeles voor de buren speelt en dat hij prettige buren heeft zoals trompettist Sal Marquez. Met Waka/Jawaka’s Big Swifty in het achterhoofd mag Marquez een “excquisite version” spelen. Het geluid knalt plotseling nog iets harder uit de speakers. Dank Sal. Heerlijke jazzy versie, mooie solo’s van Marquez, Duke en Zappa hemzelf. Nu een raadsel met de oplossing in het midden: The Curse Of the Zomboids. “This might be the successor to Willie The Pimp” zegt Zappa nog. Hoebedoelu? Ik zie het verband niet. We gaan op weg naar een van de hoogtepunten met Don’t You Ever Wash That Thing. Oh ja, had ik al gemeld dat drummer Ralph Humphrey een sterk onderschat drummer is? Ponty begint een korte solo, maar dan trapt Underwood zijn wahwah-pedaal in en laat weten zijn Paul Gonsalves (zoek maar op: Duke Ellington live at Newport, 7 juli 1956) te kennen. Fantastische solo! Even de rust terug met een waterige trombonesolo. Via een korte bassolo mag Ponty weer. De zoon van Ionisation nu: “Drums are too noisy, 'n you've got no corners to hide in!” aldus Larry op Lumpy Gravy. Dat slaan op drums is leuk om te zien waarschijnlijk. Zonder beelden erbij komt dit minder spannend over. Daarna volgt een “jam”, maar ik kan er weinig marmelade van maken. Jams gaan altijd alle kanten op, zijn door gebrek aan structuur vaak wat rommelig of door het gekozen stramien saai. In deel twee mag buurman Lancelotti opdraven. Maar Lancelotti is geen Damo Suzuki (Can). En dan wordt het concert zomaar weggedraaid. Tsja.

Van maart naar mei 1973 is een kleine stap, maar tegelijkertijd is het een flinke stap verder weg van The Grand Wazoo richting de toendra, maar wel  met een fikse omweg via Uncle Meat. Van Over-Nite Sensation staat slechts één compositie op de playlist. Na het voorstelrondje presenteert Zappa ons een bijna klassieke Exercise #4. Dog Breath, de variaties ervan en Uncle Meat worden uitstekend gespeeld. De vraag is of ze ooit live zo goed geklonken hebben? Dan Fifty Fifty van Over-Nite Sensation. Geen zang en daarmee is het werk de lijm tussen de diverse hierboven genoemde albums. Inca Roads wordt in het jazzcafé geïntroduceerd. Late night jazz. Zingt Marquez hier? Marquez en Ponty soleren. Jazz is not dead. Extravaganza-tijd met het Gele Sneeuw verhaal. Zappa zingt en vertelt op zijn typische en toen nog aangename wijze. Het verhaal is inmiddels in achtvoud aanwezig. Dit is een fijne versie. In Cosmik Debris krijgen we een lekker pittige gitaarsolo. In de toegift een medley van “old stuff”: King Kong, Chunga’s Revenge en Son of Mr. Green Genes. Uitstekend gespeeld, geen vervelende interrupties, een goede solo van Ponty en een lange van prachtige van Zappa. What a treat.

Ik weet zeker dat, nadat de vlaggetjes en ballonnen opgeborgen zijn, dit dooske vaker uit de kast van welzijn en geluk komt. De 50e verjaardag van Over-Nite Sensation is met interessante zijsporen en een tweetal fijne concerten op gepaste wijze gevierd. Wat een sensatie! En dat gewoon overdag.

    dutch text 2023 Paul Lemmens © pics etc. ZFT/UMe