7 september
1973
officiële release - 17
1973 lp-versie
A1. Camarillo Brillo
A2. I'm The Slime
A3. Dirty Love
A4. Fifty-Fifty
B1. Zomby Woof
B2. Dinah-Moe Humm
B3. Montana
2012 cd-versie
1. Camarillo Brillo
2. I'm The Slime
3. Dirty Love
4. Fifty-Fifty
5. Zomby Woof
6. Dinah-Moe Humm
7. Montana
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Ian Underwood: flute, clarinet, alto & tenor sax
Ruth Underwood: percussion
George Duke: keyboards, synthesizer
Bruce Fowler: trombone
Sal Marquez: trumpet, vocals
Jean-Luc Ponty: electric violin, electric baritone
violin
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Ricky Lancelotti: vocals on Fifty-Fifty & Zomby
Woof
Kin Vassy: announcer on I'm the Slime; vocals in
Dinah-Moe Humm
Tina Turner: backing vocals
Debbie Wilson: backing vocals *
Linda 'Lynn' Sims: backing vocals *
Tina Turner's Ikettes
|
Over-nite Sensation was in 1973 een tweeledige
sensatie: enerzijds was het na Waka/Jawaka en The Grand Wazoo een
sterk vocale plaat en anderzijds was er dat geluid. Meest opvallend
– toen - was het rijk, vol geluid dat voorheen onbekend was. Dat
kwam door een plotselinge vooruitgang in geluidstechniek. Anno nu
nauwelijks voorstelbaar, maar in 1973 een enorme stap voorwaarts.
Het hele geluidsspectrum was verbreed, de bassen, bijvoorbeeld,
waren veel duidelijker te horen.
Net zoals meerdere Zappa-platen was de hoes er
een waar je lang na kon kijken. Het Escher-achtige surrealistische
beeld van David McMacken gaf de ogen genoeg voer. De man onder de
brandslang op de voorzijde is overigens Marty Perellis, Zappa's
toenmalige roadmanager. De manager, Herb Cohen, stijgt als het ware
op uit de vloer. Verder veel Americana in beeld en een sluikreclame
voor Shell en McDonalds. De lijst is een verhaal op zich. Zijn het
onschuldige tierlantijnen of wordt hier een loopje genomen met de
kijker en krijgen we een anatomie-les met in de hoofdrol een
maiskolf? In Spanje wisten ze er wel raad mee, de maiskolf werd
sterk gedecimeerd. Trouwens, daar werd wel meer gedecimeerd: Dinah
Moe Humm was voer voor Spaanse censuur. Het liedje werd vervangen
door ‘Eat That Question’!?
Er wordt veel gezongen op Overnite. Vooral
door Zappa zelf en dan ook nog of hij dicht bij je oor zit. Dat was
nieuw, maar niet verkeerd. Veel teksten gaan over seks en dirrrty
love. Bijzondere Zappa-humor is te horen als hij op zijn mini-pony
langs zijn ranch rijdend dental-floss oogst. De wat ‘zwoel’
aangezette stem van Zappa steekt behoorlijk af tegen de waanzinnige
uithalen van Ricky Lancelotti. Die brak na de plaat zijn arm, kon
niet mee op tournee en overleed later op 32 jarige leeftijd aan een
overdosis.
Een andere sensatie zit 'm in de funky stijl;
voor Zappa's begrippen is dit een enorm melodieuze plaat, ook al
herken je overal zijn signatuur. En wie waren die dames op de
achtergrond? Nooit geweten, maar jaren later werd bekend dat dat
Tina Turner in eigen persoon was, bijgestaan door twee Ikettes: Lynn
en Debbie. De opnames vonden plaats in Ike Turner’s net nieuwe Bolic
Studio. De dames liepen daar toch rond en vonden het geen enkel
probleem wat bijdragen te leveren. Er schijnt veel gelachen te zijn,
alleen Ike zag er de humor niet van in, maar die man had het wel
vaker moeilijk, vooral met zichzelf.
Aangenaam is dat oudgediende Ian Underwood weer present is. Wellicht
omdat George Duke aanwezig is blijft zijn rol beperkt tot de
blaasinstrumenten. Dit is ook de plaat waar Ruth als Underwood
opduikt, eerder was het Komanoff (Uncle Meat). Haar rol zou
behoorlijk uitgroeien, maar voor nu staat ze braaf naast Ian op de
hoes. Nieuw zijn de Fowler-bros, respectievelijk op bas en trombone.
Ook zij zouden behoorlijk lang deel uit gaan maken van Zappa’s
entourage. Voor het eerst sinds Chunga’s Revenge moest drummer
Aynsley Dunbar het veld ruimen. In zijn plek zit Ralph Humphrey op
de drumkruk. Ik had op deze plaat nog niet in de gaten wat voor een
fenomenale drummer Humphrey is. Zappa wel natuurlijk, anders zat hij
hier niet. Sal Marquez is eigenlijk de enige die nog over is van The
Grand Wazoo-band, maar lijkt hier meer een bijrol te hebben.
Opvallend opduikend in het gezelschap is Jean-Luc Ponty. Na het Hot
Rats avontuur was hij even op eigen houtje, maar nu in een grotere
rol gestrikt voor The Mothers.
En dan dit: is er nu wel of niet ene Nigey
Lennon present. Niemand wist van haar bestaan totdat ze haar eigen
boekje schreef: ‘Being Frank, my time with Frank Zappa’. Volgens
haar woorden was ze Zappa's 'geheime' liefde en daarom nooit
genoemd. Ze sliep soms onder de studiotafel. En Gail wist er niets
van. Geheime liefde of gewoon...dirty love? Hoe dan ook, er gaan
geruchten - dat schrijft ze zelf ook - dat ze meespeelt op Over-nite
Sensation. Ze speelt ritmegitaar en wat keyboards (?) op Camarillo
Brillo en Dirty Love. Het kan, maar misschien zijn haar bijdragen
net als zoveel verstopt in de mix.
Nog twee feiten: dit was Zappa's eerste plaat
op zijn nieuwe eigen label: Discreet! Het in mijn ogen oerlelijke
logo ontsierde de voorzijde jarenlang op irritante wijze, met de
laatste cd-versie is het gelukkig verwijderd. Het komt de hoes ten
goede.
De lp bleek zo populair dat het Zappa's eerste
gouden plaat opleverde. Of dat nu komt door de funky liedjes of de
plastische teksten is niet bekend. Wel bekend is dat Over-nite
Sensation voor mij nog steeds een album is die ook overdag de nodige
sensatie biedt.
|