30 augustus
2019
officiële release - 113
2019 cd-versie
disc 1
Original album (40th remaster)
1. Strictly Genteel
2. Pedro’s Dowry
3. Naval Aviation in Art?
4. Duke of Prunes
5. Bogus Pomp
Bonus track:
6. Strictly Genteel (Keyboard OD Version)
disc 2
bonus tracks:
1. Show Start/Bogus Pomp Explained
2. Bogus Pomp
3. Revised Music for Low-Budget Symphony
Orchestra
4. The Story of Pedro’s Dowry
5. Pedro’s Dowry
6. The Story of Rollo
7. Rollo
disc 3
bonus tracks:
1. Black Napkins Instructions
2. Black Napkins
3. Dog/Meat
4. The Players
5. Naval Aviation in Art?
6. “Another Weirdo Number”
7. Lumpy Gravy (Extract)/Improvisation
8. Evening at the Hermitage
9. “A Special Guest Artist”
10. Duke of Prunes
11. “Absolutely Disgusting”
12. The Adventures of Greggery Peccary
13. Strictly Genteel
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar,
conductor, composer
Abnuceals Emuukha Electric
Symphony Orchestra:
Michael Zearott: conductor
Terry Bozzio: drums
Dave Parlato: bass
Alan Estes: percussion
John Bergamo: percussion
Emil Richards:
percussion
Tom Raney: percussion
Mike Lang: keyboards
Ralph Grierson:
keyboards
Ian Underwood: keyboards
Bill Mays: clavinet
Bobby Dubow: violin
John Wittenberg: violin
Pamela Goldsmith: viola
Jerry Kessler: cello
Lou Anne Neill: harp
Gene Goe: trumpet
Malcolm McNab: trumpet
Roy Poper: trumpet
Bruce Fowler: trombone
Jock Ellis: trombone
Kenny Shroyer: trombone
Dana Hughes: bass
trombone
Don Waldrop: tuba,
contrabass trombone
Arthur Briegleb: French
horn
David Duke: French horn
Todd Miller: French horn
Bob Henderson: French
horn
David Shostac: flute,
tenor sax
Gary Foster: 2nd flute,
sax (and doubles)
Ray Reed: flute, alto
sax
Victor Morosco:
clarinet, alto sax
Jay Migliori: clarinet,
tenor sax
Mike Altschul: bass
clarinet, baritone sax
Earle Dumler: oboe,
English horn, bass oboe
John Winter: oboe,
English horn
David Sherr: 2nd oboe,
tenor sax
Joann Caldwell: bassoon
Bobby Tricarico:
bassoon, contra bassoon
Tommy Morgan: harmonica
and not on record:
Don Van Vliet: soprano
sax (on "Strictly Genteel-outro")
------------------------------------------------------------
Opgenomen: Royce Hall, UCLA, September
18-19, 1975
------------------------------------------------------------
Orchestral Favorites maakt deel uit van
de oorspronkelijk geplande Läther 4lp-box. Voor meer info hierover
kijk bij Läther.
|
Verrassing, zomaar een 3cd set van de
orkestrale favorieten mét nieuwe foto's. Geremasterd ook maar weer
eens. Heel veel extra tracks, het complete concert van één dag, waar
ik best nieuwsgierig naar was. Vooral om te ontdekken waarom die
nooit de oude lp gehaald hebben. En ook om te ontdekken hoe de
werken in het echt geklonken hebben, want heer Z. heeft behoorlijk
zitten snijden en plakken. In ieder geval bevalt de voorkant me al
goed.
Muziek die in je hoofd zit willen horen. Wie
wil dat nu niet. Zappa had er erg veel geld en moeite voor over om
zijn muziek te kunnen horen. Met de verdienste van zijn ‘hit’ ‘Don’t
Eat the Yellow Snow’ huurde hij een groep musici, een ruimte en
regelde alles wat nodig was om de muziek uit zijn hoofd te krijgen.
Die musici waren oude getrouwen en/of uitstekende studiomusici. Over
het slagwerkgedeelte vertelt Terry Bozzio wat aardige anekdotes in
zijn tekstuele bijdrage.
17-18-19 september 1975 is het zover. Het
orkest, voor de gelegenheid omgedoopt tot: ‘The Abnuceals Emuukha
Electric Symphony Orchestra’ staat of zit gereed om te beginnen. Er
is echter geen geld of tijd meer voor een programmaboekje, waardoor
tot op heden niet (meer) duidelijk is wie er nu op dat podium zitten
of staan. Veldonderzoeker en naslagwerkschrijver Charles Ulrich
heeft zijn best gedaan daar achter te komen en wordt daarvoor in het
boekje bedankt. Zijn lijst is bijna in zijn geheel overgenomen. Er
is een enkele wijziging. Vergelijk de lijst op deze pagina maar eens
met die van de eerste versie van Orchestral Favorites.
Op het programma in ieder geval: Strictly
Genteel, Pedro’s Dowry, Navan Aviation in Art?, Duke of Prunes en
Bogus Pomp. Daarnaast nog wat surprises, zoals Revised Music for
Low-budget Symphony Orchestra, Rollo, Black Napkins, Dog/Meat, Lumpy
Gravy en The Adventures of Greggery Peccary. Een vol programma dus.
Zoals vaker bij heer Zappa werden sommige stukken voor de
gelegenheid bewerkt, andere special geschreven en weer anderen waren
niet af en/of werden ter plekke geïmproviseerd uitgevoerd. Allemaal
goed.
Vroeger kregen we de plaat als een soort
crisisplaat tot ons. Later de met equalizers bewerkte, gespiegelde
audioversie van Zappa zelf en nu de halve familieversie. Die laatste
laat horen hoe het echt geweest was toen in september. Het is een
ooropener!
De eerste cd kennen we tot liedje zes. Mooi
opgepoetst en glimmend en nu volgens de norm. Dat hadden we wel
eerder willen hebben. Maar iets met tijd en geld en rechten. De
bonus op deze schijf is ‘Strictly Genteel’, de keyboardoverdubversie
van Tommy Mars uit 1978. Mars was er drie jaar eerder niet bij, maar
sleutelaar Zappa leek het een aardig plan de track te bewerken.
Nabewerking zorgt er bijna altijd voor dat het anders dan authentiek
klinkt. Dat is hier ook zo. Mars’ partijen staan wel erg op de
voorgrond, net als de wat bombastische uitspattingen. Het
synthesizergeluid matcht niet echt. Leuk, aardig gedaan en bedankt.
Voor het meer interessante werk moeten we zijn
op cd 2 en 3. Zappa begint met een welkomstwoord waarin hij meteen
maar vertelt dat de show van vanavond anders is dan die van gisteren
en dat je nooit weet wat er gebeurt. Dat had hij niet hoeven
vertellen, want dat is zo ongeveer de norm bij hem, toch? Vanavond
wordt er in ieder geval opgenomen en Zappa legt uit waar Bogus Pomp
over gaat en doet dat met geluidsillustraties van zijn stem. ‘Fun’
is hét woord van de avond. Na een lang verhaal vertelt hij dat hij
naar de mixing console gaat om het geluid in de hand te houden.
Bogus Pomp is inmiddels bekend; een mooi werk, typisch Zappa. Maar
wel een werk nog in de groei.
Revised Music etc. kennen we in allereerste
instantie van de lp van Jean-Luc Ponty ‘King Kong’ uit 1970 (zie
elders op deze site). Mooie versie dit keer.
Pedro’s Dowry wordt gedirigeerd door Zappa.
Een ballet, maar met te weinig geld om het uit te voeren. Jaja.
Zappa verklaart het liedje aan de zaal, met veel humor natuurlijk.
Dat is dan in tegenstelling met de muziek die toch wel heel serieus
klinkt.
Nog meer fun op de derde disc. De host, Zappa,
kondigt nu de beloofde deviantie ten opzichte van de show van
gisteren aan. Dat wordt ‘Black Napkins’. Een stuk dat zo simpel is
dat hij het nog niet eens heeft opgeschreven en het orkest nog niet
heeft uitgevoerd. Dan volgen enkele vocale instructies – lalalala –
en barst de big-band, pardon, orkest, los. Hoe dan ook uitgevoerd,
het is en blijft een geweldig nummer. Zappa speelt gitaar, dat
verhoogt de stemming alleen maar. Geweldige solo, opgefokt door de
avond natuurlijk.
Terug naar het verleden met Dog
(Breath)/(Uncle) Meat. Alweer zo’n mooie versie. Zappa besluit nog
de spelers zich te laten voorstellen, maar dat idee strand in de
hectiek. Dan maar ‘Naval Aviation in Art’. Weinig applaus, want men
kent het nog niet. Een kort, stil, stuk. Gezien de volgorde van de
show meent Zappa dat het publiek wel een ‘weirdo’ nummer aankan en
geeft ze een stukje ‘Lumpy Gravy’. Hij had maar tijd om 50 maten uit
te werken, de rest wordt geïmproviseerd. Uiteindelijk past dat
allemaal heel goed onder de paraplu van sju (jus). Lumpy Gravy is
natuurlijk de som der gedeelten en die vlieger gaat hier ook op.
‘Evening at the Hermitage’ is een
percussierijk stuk met synthesizers en publiekparticipatie. Altijd
leuk. Luid applaus natuurlijk, want je mag zelf meedoen.
‘Duke of Prunes’ wordt uitgevoerd met een
speciale gast, Tommy Morgan. Morgan speelt mondharmonica. Morgen
komt echter niet boven het geweld van het orkest uit en zakt daarom
weg, zelfs in de eindmix. Jammer voor Morgan.
Voor het laatst komt gastheer Zappa aan het
woord. Er is nog wel wat muziek, maar nog niet goed genoeg geoefend,
de mix niet optimaal. Het publiek mag stemmen of ze wel of niet iets
‘absolutely disgusting’ willen horen. Bij Zappa: graag natuurlijk.
Je bent wel gek als je ‘nee’ zegt. Daarmee verdienen ze de avonturen
van Greggery Peccary, de ‘stenopool section’. Er wordt nog wat in
gereedheid gebracht en dan begint het spul. En dat walgelijke stuk
klinkt me toch goed! Halverwege is er een kleine ingreep of
correctie, maar dan pakt iedereen het thema weer op. Het is niet
allemaal perfect, maar “what the hey”.
De afsluiter is terecht de afsluiter: Strictly
Genteel. Alleen is de tape op, of niet op tijd gewisseld of
aangezet. Daardoor missen we de saxvariaties van Don van Vliet die
inmiddels als gast was komen opdraven. Dat zien we niet op de cd,
maar horen het helaas nu ook niet. Het stuk loopt dan ook gewoon
plotseling af. Einde cd. Het is een keus zullen we maar zeggen. Er
zijn genoeg bootlegs in omloop met het complete eind. Dat stukje
hadden ze kunnen inlassen en wat opkalefateren. Mij had het niet
uitgemaakt dat het niet helemaal perfect is of was. We zaten immers
toch al in de absoluut stuitende sectie.
Daarmee zijn we aan het eind van het programma
en aan het eind van dit stuk tekst. De verjaardagseditie van
Orchestral Favorites heeft veel glans, wat kersen op de taart en
behoeft de nodige felicitaties, maar dan wel van ons; de
luisteraars. Als Zappa niet zo akelig Pietje Secuur was hadden we
dit misschien wel eerder gehad, nu lezen we zelfs dat hij dit nooit
had willen uitbrengen omdat het niet aan zijn torenhoge standaard
voldeed. Eisen stellen is prima, maar soms, regelmatig zelfs,
overschatte hij de fan. Die wil soms best wel wat minder voor meer.
Hoe dan ook, hartelijk dank maar weer dat we mogen meegenieten van
een onvergetelijke reeks concerten in een verdiende uitvoering en
dito verpakking. Deze favorieten zijn nu ook de mijne.
|
