25 juni 1975
officiële release - 20
1974 lp-versie
A1. Inca Roads
A2. Can't Afford No Shoes
A3. Sofa No. 1
A4. Po-Jama People
B1. Florentine Pogen
B2. Evelyn, A Modified Dog
B3. San Ber'dino
B4. Andy
B5. Sofa No. 2
2012 cd-versie
1. Inca Roads
2. Can't Afford No Shoes
3. Sofa No. 1
4. Po-Jama People
5. Florentine Pogen
6. Evelyn, A Modified Dog
7. San Ber'dino
8. Andy
9. Sofa No. 2
------------------------------------------------------------
Those who plays this:
Frank Zappa:
lead guitar, vocals 4, 5, 9, bg vocals
George Duke: all
keyboards & synthesizers, lead vocals on 1-8-9, background vocals
Napoleon Murphy Brock:
flute, sax, lead vocals on 5, 8, background vocals
Chester Thompson: drums,
gorilla victim
Tom Fowler: bass (when
left hand is not broken)
James "Bird Legs" Youman:
bass on 2
Ruth Underwood: vibes,
marimba, all percussion
Johnny "Guitar" Watson:
flambe vocals on 7, 8
Bloodshot Rollin' Red (Captain
Beefheart): harmonica when present
------------------------------------------------------------
The basic tracks for Inca Roads and
Florentine Pogen were recorded live at KCET TV, L.A. during the
production of our TV-special. The guitar solo in Inca Roads was
recorded live during our 1974 concert in Helsinki, Finland.
This album was produced between December
1974 en April 1975, simultaneously with our next album, coming soon. |
One Size Fits All, een kreet uit de
mode-industrie; voor sommigen te klein, voor anderen te groot en
voor een klein deel precies passend. Je zult maar geluk hebben. Ik
had indertijd (1975) grote moeite met dit album. De redenen: het
geluid was, vergeleken met de vorige drie albums (Over-nite
Sensation, Apostrophe(‘) en Roxy & Elsewhere) te clean, te zakelijk.
Bovendien vond ik het album commercieel... Welk is dat eigenlijk
niet, maar goed ik was jong enzo. Het ontbrak mij aan de bekende
diepgang en het klonk allemaal iets te gemakkelijk voor de verwende
oren. Dit lag wel heel ver af van Freak Out bijvoorbeeld.
Inca Roads was eigenlijk meteen het hoogtepunt, Florentine Pogen wel
oké en dat gold voor beide Sofa’s ook. Evelyn a Modified Dog vond ik
dan wel weer grappig en op een of andere wijze weer apart genoeg om
interessant te zijn, Daarna paste het kleedje niet meer. Hoe ik ook
trok aan de stof, de rest kreeg ik niet aan. "Populaire meezingers,
gemaakt om populair te blijven", zo griefde ik. Nee, dit was
allemaal ietsje te ver van het toch al grillige Zappapad.
Tot mijn verbazing, eerlijk gezegd eigenlijk ook weer helemaal niet,
werd nu juist deze plaat populair in mijn vrienden- en
kennissenkring. Dit plaatje was volgbaar, stretchtbaar dus, niet zo
complex. Ik hield juist van complex en riep dan ook. "Deze is niet
echt hoor", maar zonder enig resultaat.
Knap vond ik dat FZ een solo uit een concert pakte en plakte op een
ander nummer. Later bleek dat Xenochrony te worden genoemd. Nog weer
later was dat ongeveer de standaard in Zappa's werk en nog weer
vele, vele jaren later konden we de solo horen zoals die ooit in het
echt was voorgekomen (You Can't Do That On Stage, vol. 2 - The
Helsinki Concert).
Inca Roads is anno 2018 (nu ik deze pagina weer eens opnieuw maak en
de tekst aanpas) nog steeds prachtig en neemt een hoge vlucht door
George Duke's spel en zang. Vernuftig nummertje. Dat je ook in 2012
(nieuwe cd-versie) nog steeds geen bruine schoenen kan kopen, ach...
Het blijft een niemendalletje. Ondanks de indrukwekkende
verschijning op de voorzijde van de hoes is Sofa, het liedje, wat
verloren geraakt. Live echter werd het een tijdlang een populaire
song die vaak King Kong-achtige lengtes kreeg. Grappig in dit kader
was dat Zappa dat nummer jaren eerder onder de naam ‘Divan’ in
allerlei plaatsen van passende, lokaal gebonden (de folklore zeg
maar), teksten voorzag. In Rotterdam werd dat in 1971 (!) "Geef mij
wat vloerbedekking onder deze vieze vette, zwevende sofa", gezongen
in het Nederlands, jawel!
Een flanellen pyjama is zelfs in de winter te warm en net als het
liedje erover nogal saai en ook de maat te groot.
Florentine Pogen werd bij vele toekomstige bands een terugkerend
nummer. Nog steeds komt het wat 'vermoeid' op mij over. Misschien
een zekere moeheid in het voortgaan? Dan Evelien, de gemodificeerde
hond; Ik vond het meteen prachtig en heb de tekst proberen te
vertalen. Dat lukt natuurlijk nooit, wat wil je met zo'n hond. Maar
schik had ik er wel mee. San Ber’dino en Andy waren (zijn?) de twee
tracks die van mij meteen van de plaat af mochten. Ze worden
gezongen door Zappa’s oude gitaarheld Johnny Watson. Fijn hoor, maar
wat bedoelde Zappa hier nu mee? Meezingen. leuk doen, soulvolle of
bluesy liedjes maken? Dat kon hij, dat wist ik al van de
nachtsensatie. En het verhaal over zijn gevangenisverleden had wel
wat meer inhoud kunnen krijgen vind ik.
Overigens de hoes is prachtig, urenlang sterrenkijkplezier. Op de cd
werd de sterrenhemel uitgebreid met de Zappa Frank-ster.
p.s. Iedereen wist gewoon toch wel dat Bloodshot Rollin' Red Zappa's
oude jeugdvriend Don Vliet – Captain Beefheart - was, toch? Het ging
niet heel goed met jeugdvriend Donnie toen, dus Zappa hielp hem wat.
Vliet draafde ook op voor de parallele-plaat Bongu Fury
(aangekondigd in de hoes) en toen was de vriendschap weer over. Maar
die Donny was dan ook absoluut geen gemakkelijke.
Na alle jaren is dit album ook geen makkelijke. ik heb er nog steeds
moeite mee. Het zal wel de ingesleten negatieve nostalgie zijn, maar
ondanks goede pogingen blijkt dat ik in praktijk One Size Fits All
bijna nooit draai.
|
