4 juni 1991
officiële release - 57
1991 / 2012 cd-versie
disc 11
1. Stinkfoot
2. When Yuppies Go To Hell
3. Fire And Chains
4. Let's Make The Water Turn Black
5. Harry, You're A Beast
6. The Orange County Lumber Truck
7. Oh No
8. Theme From "Lumpy Gravy"
9. Eat That Question
10. Black Napkins
11. Big Swifty
12. King Kong
13. Star Wars Don't Work
disc 2
1. The Black Page (New Age Version)
2. T'Mershi Duweeen
3. Dupree's Paradise
4. City Of Tiny Lights
5. Royal March From "L'Histoire Du Soldat" *
6. Theme From The Bartok Piano Concerto #3 *
7. Sinister Footwear (2nd Mvt.)
8. Stevie's Spanking
9. Alien Orifice
10. Cruisin' For Burgers
11. Advance Romance
12. Strictly Genteel
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar, synth, vocal
Ike Willis: rhythm guitar, synth, vocal
Mike Keneally: rhythm guitar, synth, vocal
Bobby Martin: keyboards, vocal
Ed Mann: vibes, marimba, electronic percussion
Walt Fowler: trumpet, flugel horn, synth
Bruce Fowler: trombone
Paul Carman: alto sax, soprano sax, baritone sax
Albert Wing: tenor sax
Kurt McGettrick: baritone sax, contrabass clarinet
Scott Thunes: electric bass, Minimoog
Chad Wackerman: drums, electronic percussion
------------------------------------------------------------
All material herein is 100% live and there are no overdubs of any
kind
------------------------------------------------------------
Op sommige versies van de Europese release van deze set staan 'Royal
March from L'Histoire du Soldat' en 'Theme from the Bartok Piano
Concerto #3' niet. De erven waren in eerste instantie niet blij met
de uitvoeringen, Later is er blijkbaar geschikt, want beide werken
staan daarna op alle versies.
|
Volgens mij schiep Zappa er een duivels
genoegen in om iedereen op het verkeerde, te korte, been te zetten
en er dan cynisch achteraan zeggen dat dat dan je eigen
interpretatie is. Op Freak Out in de Grote Lijst komen we
jazz-musici tegen als: Eric Dolphy, Bill Evans, Roland Kirk, Charles
Mingus, Cecil Taylor. Allemaal invloeden op Zappa's muziek. Op ‘Roxy
& Elsewhere’ leert hij ons dat jazz weliswaar niet dood is, maar
toch vreemd ruikt. Hij doelde daarmee op de cocktail- aka
loungejazz; de muziek als achtergrondgeluid en niet de vernieuwing
die jazz ooit in zich had. Grappig is dan dat hij juist bij zijn
laatste bandtour een cd uitbrengt met de titel ‘Make a Jazz Noise
Here’ en dan bedoelde hij vast niet de voorgeprogrammeerde geluiden
uit de Synclavier. De 88-band had een enorm potentieel aan blazers
in huis én een drummer die gek was/is op jazzmuziek. De
samenstelling vroeg in feite om jazz. En dat leverde hij ons dan
ook.
Na de warming-up met stinkvoeten, yuppies (goed verdienende
jongeren) die naar de verdoemenis gaan, vuur en ketenen (de hel)
komen we aan bij het eerste, meervoudige blazerswerk. Daarvoor
grijpt Zappa terug naar de muziek van zijn beginjaren: We’re Only in
it For the Money, Lumpy Gravy, Weasels Ripped my Flesh. Inderdaad
zijn ‘vernieuwende’, al dan niet jazzy, tijd.
Eat that Question had van mij veel langer mogen duren, net als Big
Swifty. Beide zijn afkomstig van de bigbandplaat The Grand Wazoo.
King Kong dan. Ik vond en vind dat een prachtig nummer, maar wat ik
minder vind is dat het steeds ‘verknipt’ wordt en er allerlei
‘vervuilende elementen’ doorheen gestrooid worden. Inmiddels weten
we echt wel hoe het werkt, laat dan dat nummer maar gewoon horen
zoals bijvoorbeeld op Uncle Meat met een hele rij solo’s. Zappa riep
indertijd al dat hij het werk te lang vond en daarom in stukken had
gehakt. Toen een statement, nu achterhaald.
Star Wars, de film, is zonder meer voor iedereen aan te raden. Het
rakettenprogramma van de regering in de USA toen was voor menigeen
een planeet te ver. Zappa dacht ook dat het niet werkte, maar
inmiddels draaien al die satellieten al wel om de aarde en is er een
vergelijkend program zowel in oost als west. Time flies…
Cd twee begint dan wel new-age-achtig, maar is duidelijk de wat
‘moeilijkere’ van de twee. De ingewikkelde structuren lenen zich
niet voor een ‘blowin’ session’, wel voor uitstekende gitaarsolo’s.
Net als bij The Best Band You Never Heard in Your Life waren er –
alleen – in Europa wat conflicten met de erven in de klassieke
sector. Zowel die van Stravinksy als die van Bartok waren niet heel
blij met Zappa’s uitvoeringen. Je kunt natuurlijk blijven kniezen in
concertzalen, maar je kunt je ook openstellen voor een jonger
publiek dat zo kennis kan maken met iets anders dan rock of jazz.
Hoe dan ook, blijkbaar is er geschikt, geld geschoven of iets
anders, want daarna mochten de werken wel.
Aan het eind van de set op cd2 krijgen we nog een overzicht uit de
voorbije jaren. Advance Romance is dan plotseling een luchtig
liedje.
De finale is dit keer de finale weer.
Make a jazz Noise Here is het sluitstuk van drie sets met de
88-band. Het was de meest fantastische band die Zappa ooit on stage
had, dat vond hij zelf, maar met terugwerkende kracht ook de mensen
die op dat moment op het podium stonden maar met ruzie uiteen
gingen. Ook wij mogen ons afvragen of dit niet een van de beste
bands was en de warme gevoelens voor de Roxy-club even een de kant
schuiven. De 88-band speelde alles: rock, pop, jazz, country,
reggae, klassiek en ze speelden het ook nog eens goed en met verve.
De You Can’t Do That on Stage Anymore serie kreeg daarom wellicht
nog eens acht! tracks van deze band toebedeeld. Meestal tot groot
genoegen. De 88band was in feite Zappa’s Paradise en wij mochten er
even in toeven. Thank god!
|
