1 oktober 2008
officiële release - 84
2008 / 2017 cd-versie
1. Honey, Don't You Want a Man Like Me?
2. The Illinois Enema Bandit
3. Carolina Hard-Core Ecstacy
4. Lonely Little Girl
5. Take Your Clothes Off When You Dance
6. What's The Ugliest Part of Your Body?
7. Chunga's Revenge
8. Zoot Allures
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar and vocals
Norma Jean Bell: alto saxophone and vocals
Napoleon Murphy Brock: tenor saxophone and sings
Andre Lewis: keyboards and sings
Roy Estrada: bass and vocals
Terry Bozzio: drums
------------------------------------------------------------
Joe's Menage was recorded in concert at the College of William and
Mary in Williamsburg, VA on November 1, 1975. This is all previously
unreleased material.
------------------------------------------------------------
The album first germinated when Frank Zappa gave friendly fan Ole
Lysgaard several cassette tapes, including this one, in 1978. In
2004, Lysgaard sent the tapes to Gail Zappa and she decided to
release the 1975 music, which was restored and mastered by John
Polito.
------------------------------------------------------------
Joe's Menage continues the Corsaga series, with prior releases Joe's
Corsage, Joe's Domage, and Joe's Xmasage currently available. "While
it is the Zappa Family Trust's mission to celebrate and protect the
legacy, many of its releases, particularly the Corsaga, are meant to
educate the listener and to give them an inside view of Frank
Zappa's working process and other aspects of his creativity," said
Gail Zappa, who heads the Trust.
|
In Joe’s Menage is de vierde cd in de serie
‘Joe’-nog wat. Deze is met nummer vijf wellicht de meest bijzondere
van het kwartet, omdat dit een concert is, terwijl de andere drie
meer ‘vondelingen’ zijn.
Alhoewel… aan dit album zit een hele geschiedenis. Zappafan Ole
Lysgaard reisde de concerten van zijn (en onze) held achterna. Hij
zocht en kreeg contact met Zappa en uiteindelijk ontving hij van
Zappa zelf een aantal cassettes met de muziek die wij nu ook horen.
De relatie Ole-Zappa was niet een heel prettige, maar uiteindelijk
liep het verhaal goed af.
In 2004 stuurde Ole een bericht aan Gail Zappa over de cassettes die
hij ooit ontvangen had en Gail vond ze zo bijzonder dat ze vond dat
die op cd gezet moesten worden. Joe ging zoeken in de kelder, maar
vond de tapes van het concert uit 1975 niet. Wat hij wel vond was de
tape waarvan de cassette gemaakt was. Die tape werd opgefrist en
heet nu Joe’s Menage.
we horen een deel – het middelste deel - van een concert uit 1975
uit Williamsburg op 1 november. Meest bijzondere is dat we Norma
Jean Bell te horen krijgen. Deze dame was gedurende een korte
periode, november tot half december 1975 aan Zappa’s band
toegevoegd, waarin ze zong en altsax speelde. Het duurde zo kort
omdat ze de verkeerde mensen had ontmoet, aan de drugs raakte en
niet kwam opdagen bij repetities. Later herstelde ze zich en werd ze
succesvol als producer van dance en house.
Het eerste dat opvalt aan deze korte cd is de matige
geluidskwaliteit. Ja, het komt van een oude tape en het geluid is
opgepept, maar waar is Mr. Estrada gebleven? Zijn kardinaalsmuts
zoeken wellicht? Roy staat bekend om zijn diepe basgeluid
(falsettostem, dus...) en dat anker valt op deze cd in het niet. Low
Budget bass, jammer voor Roy.
Maar dan: de band is in vorm, Zappa c.s. hebben er zin in. Dat hoor
je, er worden grapjes gemaakt, tussenwerpsels gepleegd en veelvuldig
uitgelegd door de host zelvers wat er zoal komen gaat. Nog niet
eerder zo uitvoerig en gedetailleerd hebben we het verhaal van
Michael Kenyon gehoord. Wat een bandietenstreek...
De acht tracks zijn wel duidelijk in een bepaalde tijdsgeest
geplaatst, alhoewel een prima selectie. Ik vind de bijdrage van
Norma J. Bell niet heel erg overtuigend. Door de verhalen over haar
als ‘badass player’ had ik er meer van verwacht. Aan de andere kant
staat er een wel heel sterke entertainer in de persoon van Napoleon
M. Brock naast haar. André Lewis mag zijn nieuwe speeltje
uitproberen, maar heel ver komt hij daar niet mee. Die babysynths
zijn, dacht ik, ook gauw afgevoerd. Terry Bozzio krijgt een
spelmoment op zijn drums en doet dat zoals we op dat moment mochten
verwachten. Dat hij nog meer kon bleek later, maar drumsolo’s zijn
toch een beetje, mwah.
Chunga’s Revenge en Zoot Allures klinken fantastisch en redelijk
authentiek. Blijven sterke composities door welke band dan ook
gespeeld.
Joe’s Menage is een prima plaatje, beetje kort, maar dat hoort bij
de kelderreeks blijkbaar. Wat wel bijzonder is, is dat er nu eens
foto's van de band in het boekje staan.
|
