1 oktober 2004
officiële release - 73
2004 / 2017 cd-versie
1. When It's Perfect...
2. The New Brown Clouds
3. Frog Song
4. It Just Might Be A One Shot Deal
5. The Ending Line...
6. Blessed Relief/The New Brown Clouds
7. It Ain't Real So What's The Deal
8. Think It Over (Some)/Think It Over (Some More)
9. Another Whole Melodic Section
10. When It Feels Natural...
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, voice
Tony Duran: guitar, vocals
Ian Underwood: keyboards
Sal Marquez: trumpet
Malcolm McNab: trumpet
Ken Shroyer: trombone
Tony Ortega: baritone sax
Alex "Erroneous' Dmochowski: bass, vocals
Aynsley Dunbar: drums
------------------------------------------------------------
Features a cassette recording of a 1972 rehearsal
------------------------------------------------------------
Dommage (2m-en) is Frans: 'Ce n'est pas dommage': het kan geen
kwaad, maar ook: 'Quel dommage!': wat jammer!
|
Joe's Domage is precies wat de zak op de achterzijde belooft:
rehearsels, oefeningen dus. Zappa zit thuis in de rolstoel na de val
van het podium in Londen en werkt aan nieuwe muziek met een nieuwe
band. Underwood en Dunbar zijn er weer bij, de rest zijn bekenden
en studiomusici.
Veel van deze nieuwe muziek zou later terecht komen op Waka/Jawaka
en The Grand Wazoo, maar hier zitten we nog in een pril
aanvangsstadium. De opname is er een van een cassettedeck. Het
geluid is niet in Zappa-standaard, maar bijna bootleg-achtig. Toch
is het niet heel erg.
Zappa laat vanuit zijn rolstoel via zijn gitaar horen hoe nummers
als ‘New Brown Clouds, It Just Might Be A One Shot Deal, Blessed
Relief en Think It Over’ zouden moeten klinken. Dat resulteert in
een cd met veel praten door voornamelijk Zappa zelf, een
gitaarloopje, voordoen, laat maar horen, stop, nog eens voordoen,
een nadere toonsoort, even de bariton-sax alleen, ja, nu weer met
band, stop, nog eens, enzovoorts. Precies dat wat je verwacht van
een band die aan het oefenen is. Er klinkt af en toe een solo, die
ook weer abrupt wordt afgebroken. Het spelen is nog langzaam en
geconcentreerd; alles is nieuw immers.
Ondanks dat is er genoeg muziek op deze cd. Tussendoor worden
nummers min of meer gespeeld, dat beslaat zo'n vijftien minuten,
ongeveer een kwart, van de cd. Verwacht geen ‘blowin’ session’, maar
een track die soms even lekker loopt en dan weer even niet of
plotseling ophoudt.
In zekere zin is het een boeiend proces, we krijgen zo een kijkje in
Zappa’s, achteraf gezien niet zo heel gevaarlijke keuken. Nu ‘leren’
we hoe die stukken tot stand komen, hoe Zappa werkt met zijn musici.
Je zou het met wat goede wil een opgegraven, ruwe schat kunnen
noemen.
Joe's Domage is dus een leerzame cd, zo een die je af en toe eens
opzet om je in de materie te verdiepen, maar niet een die je opzet
om eens lekker meegesleurd te worden in de muziek. Om bovenstaande
redenen dus een cd in de Franse categorie: ‘het kan geen kwaad’.
|
