30 mei 2004
officiële release - 72
2004 / 2017 cd-versie
1. "Pretty Pat"
2. Motherly Love
3. Plastic People
4. Anyway The Wind Blows
5. I Ain't Got No Heart
6. "The Phone Call"/My Babe
7. Wedding Dress Song/Handsome Cabin Boy
8. Hitch Hike
9. I'm So Happy I Could Cry
10. Go Cry On Somebody Else's Shoulder
11. How Could I Be Such A Fool?
12. "We Made Our Reputation Doing It That Way..."
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Ray Collins: vocals, tambourine
Henry Vestine: guitar (1-5)
Roy Estrada: bass
Jimmy Black: drums
|
Joe’s Corsage is een erg leuke cd. Joe 'the
Vaultmeister' Travers stelde een twaalf demo-nummers tellende cd
samen. Daarvan zijn negen songs en drie interviews. Deze corsage
beslaat de periode voor Freak Out, dus pre-Mothers. De titel is een
vette knipoog naar Joe’s Garage natuurlijk.
Joe's Corsage geeft een kijkje, oortje eigenlijk, in de
ontwikkelfase van The Mothers en dat is een interessant gebeuren. De
songs, bijvoorbeeld Plastic People en Motherly Love, klinken ‘best
lief’ en een stuk minder agressief als dezelfde songs in Freak
Out-uitvoering.
Op deze demo's, want dat zijn het, klinken de love-songs als echt
gemeende love-songs en niet met het sarcastisch randje dat ze
meekrijgen op Freak Out. Meest in het oor springend is "I'm so Happy
I could cry", niets ironie, gewoon een oprecht klinkend
liefdesliedje van het type dat Zappa later zo zou verwerpen.
Maar er is meer, want de goede luisteraar springt meteen op en roept
"dit ken ik - maar dan ook weer niet zo!" Klopt. Het nummer is
terug te vinden op ‘We're Only in it for the Money’, een aantal
platen verder. Daar heet het: ‘Take Your Clothes off When you
Dance’. Conceptuele continuïteit! De tekst is dan wel onherkenbaar
aangepast.
Ergens na al deze opnamen heeft Zappa het ugly-image bedacht; een
image om zijn muziek te verkopen in de smalle niche van potentiële
fans. Misschien daardoor ook wel zijn de nummers verhard en in heel
ander perspectief geplaatst. Zappa vertelt zelf hoe dat is gekomen
in het interviewstukje 'we made our reputation doing it that way..."
Op de eerste vijf nummers is Henry Vestine aanwezig, toen de tweede
gitarist in de groep. Maar nadat Zappa de blues wat links liet
liggen stapte hij op. Voor hem in de plaats kwam Elliot Ingber en
die stapte toen weer op om de blues te maken. Het is me wat met die
blues.
Grappig is ook dat er nogal wat ‘covers’ op deze set staan, zoals
‘My Babe’ van de Righteous Brothers en ‘Hitch Hike’van Marvin Gaye.
Covers spelen was best gewoon en eigenlijk is Zappa dat zijn hele
carrière blijven doen, tot en met de 1988-band aan toe.
De set is netjes verzorgd, geen gezeur over het doosje, geen
familietoestanden, gewoon een cd zoals die hoort te zijn, zelfs met
onbekende live-foto's van de band in dit prille stadium. Daarop is
nog weinig te zien van de snorren, baarden en lange haren. Op de
regenjasfoto met hoeden zien The Mothers er zelfs netjes uit.
De teksten in het cd-boekje zijn afkomstig van Zappa zelf, uit zijn
Grote Boek en van andere cd's (YCDTOSA), aangevuld met een wat vage
tekst van Gail. Hoe dan ook, ze vindt deze cd in ieder geval een
‘Nugget’ en dat is positief bedoeld. Dat geldt dan voor mij ook,
misschien een stuk nostalgie ook, maar ik vind dit een prima cd of
is het gewoon een tikkeltje ‘Motherly Love?
|
