25 november
1986
officiële release - 45
1986 lp-versie
A1. Night School
A2. The Beltway Bandits
A3. While You Were Art II
A4. Jazz From Hell
B1. G-Spot Tornado
B2. Damp Ankles
B3. St. Etienne
B4. Massaggio Galore
2012 cd-versie
1. Night School
2. The Beltway Bandits
3. While You Were Art II
4. Jazz From Hell
5. G-Spot Tornado
6. Damp Ankles
7. St. Etienne *
8. Massaggio Galore
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: synclavier
DMS, lead guitar
Steve Vai: rhythm guitar
(7)
Ray White: rhythm guitar
(7)
Tommy Mars: keyboards
(7)
Bobby Martin: keyboards
(7)
Ed Mann: percussion (7)
Scott Thunes: bass (7)
Chad Wackerman: drums
(7)
and
Bob Rice: computer assistant
------------------------------------------------------------
St. Etienne is a live recording, recorded
at the Palais des Sports, St. Etienne, France, 28 mei 1982
------------------------------------------------------------
Jazz from Hell is Zappa's één-na-laatste
studio-album. De laatste is Civilization Phase III.
------------------------------------------------------------
Ondanks het feit dat dit een
instrumentale plaat is, kreeg het album alsnog de 'RIAA Parental
Advisory sticker' op de voorzijde gekleefd; een waarschuwing voor
vuilbekkerij. Reden kan zijn Zappa's optreden tegen de PRMC (zie
Zappa Meets the Mothers of Prevention) of de naam van met name één
track: G-spot Tornado.
------------------------------------------------------------
In 1988 won Zappa een Grammy Award voor
Jazz from Hell in de categorie: 'Best Rock Instrumental Performance'
------------------------------------------------------------
Bij de eerste cd-uitgave in Europa was
Jazz from Hell 'gekoppeld' aan 'Frank Zappa Meets the Mothers of
Prevention'; twee voor de prijs van één.
|
Jazz from Hell klinkt als Hot Rats III, Uncle
Meat II, Waka/Wazoo, Het zou zo maar kunnen. Jazz from Hell is een
instrumentale plaat, zo een die wel eens vaker opduikt in Zappa's
werk. Af en toe, na een aantal vocaal gedomineerde platen krijgt
Zappa, zo lijkt het dan, ‘zin in’ een instrumentale. Deze is extra
bijzonder in de zin van de uitvoering, er komt behalve St. Etienne,
geen muzikant aan te pas, wel een computer en een data-invoerder. In
die zin is het in feite een soloalbum.
Die Synclavier was een bijzonder (en duur) instrument. Het moet
Zappa het ultieme muziekinstrument hebben geleken. Na alle mislukte
projecten met diverse symfonieorkesten om zijn werk goed uitgevoerd
te krijgen en bands die niet altijd even serieus waren en waarin
stukken niet altijd foutloos gespeeld werden of konden worden, was
de Synclavier een apparaat dat van die perikelen in ieder geval geen
last had. Data invoeren, op de knop drukken, klaar.
Jazz from Hell is een prachtplaat geworden. Met onmenselijke tempi
in de geest van Conlan Nancarrow en onmogelijke ritmen. Laag over
laag opgebouwd. De geluiden zijn geregisseerd, gesampled: Dweezil
die de auto wast... - alles is geluid, niets is geluid (John Cage),
of voortgekomen uit presets. Wat mij dan opvalt is dat ondanks alle
elektronische mogelijkheden van dit helse apparaat de klankkleur
dicht in de buurt blijft van met name Uncle Meat. Zo hoor ik bijna
continu klanken die mij doen denken aan die van klavecimbel, fagot,
hobo en natuurlijk de dominante percussieve geluiden.
Jazz from Hell komt uit vele uren experimenten voort. Ik weet uit
diverse documentaires die ik gezien heb dat er nog veel meer en veel
spannendere Synclavier-muziek door Zappa gemaakt is, maar als eerste
poging is dit zeker een gelukte. Is de gitaarsolo uit St. Etienne
deviant? Nee, helemaal niet, past eigenlijk perfect; ‘the perfect
stranger’ dus. Maar dat is een ander verhaal.
De titel is een statement, want: "Things in America can be from
hell. Right now we have a president from hell [Reagan], and a
National Security Council from hell, so we should add Jazz from Hell
also.”
Night School is niet alleen een track op Jazz from Hell, het was ook
de naam voor een beoogde late-night-show met Zappa als gastheer. Had
me geweldig geleken, maar helaas zag ABC Network er uiteindelijk
weinig in en verhuisde de handel naar de bekende koelkast.
De titel ‘While You Were Art’ komt bekend voor. Dat klopt, want een
gitaarsolo met bijna dezelfde naam (While You Were Out) staat op
Shut Up ’n Play Yer Guitar. Deze versie is een transcriptie van die
gitaarsolo met toegevoegde samples.
G-Spot Tornado, het nummer dat er waarschijnlijk voor zorgde dat
deze instrumentale plaat alsnog een zwarte sticker op de hoes kreeg
(luister dit onder ouderbegeleiding), werd door Zappa onmogelijk
geacht om door ‘mensen’ gespeeld te kunnen worden. Het Ensemble
Modern deed in de concertreeks rondom de Yellow Shark een ultieme
poging. Die kreeg de verdiende waardering van Zappa en werd dan ook
op The Yellow Shark cd gezet.
Tegelijkertijd met het album verscheen een videoband met dezelfde
titel. Daarop staan een aantal titels van de plaat, maar vooral
ander werk. De video is tot op heden (2018) niet op dvd of Blu Ray
verschenen.
|
