6 november
2010
officiële release - 89
2010 / 2017 cd-versie
disc 1
1. Convocation/The Purple Lagoon
2. Dancin' Fool
3. Peaches En Regalia
4. The Torture Never Stops
5. Tryin' To Grow A Chin
6. City Of Tiny Lites
7. Baby Snakes
8. Pound For A Brown
disc 2
1. I Have Been In You
2. Flakes
3. Broken Hearts Are For Assholes
4. Punky's Whips
5. Titties 'N Beer
6. Audience Participation
7. The Black Page #2
8. Jones Crusher
9. The Little House I Used To Live In
disc 3
1. Dong Work For Yuda
2. Bobby Brown
3. Envelopes
4. Terry Firma
5. Disco Boy
6. King Kong
7. Watermelon In Easter Hay [Prequel]
8. Dinah-Moe Humm
9. Camarillo Brillo
10. Muffin Man
11. Black Napkins
12. San Ber'dino
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitars, vocals
Adrian Belew: guitar, vocals
Tommy Mars: keyboards, vocals
Peter Wolf: keyboards
Patrick O'Hearn: bass, vocals
Ed Mann: percussion
Terry Bozzio: drumset
------------------------------------------------------------
A 3CD set featuring songs from four shows at the Hammersmith Odeon
in January/February 1978, assembled by Joe Travers into a full show
sequence plus encores. Many of the basic tracks on Sheik Yerbouti
came from these shows but this set includes alternative performances
only. All newly transferred from the master tapes and remixed.
------------------------------------------------------------
Frank Zappa speelde in de Londense Hammersmith Odeon op op 24, 25,
26 & 27 januari en 28 fabruari, 1978.
Behalve het concert van de 24e waren de andere opnames de basis voor
Sheik Yerbouti (1979). Alle tracks op deze 3cd's zijn niet eerder
verschenen.
------------------------------------------------------------
Hammersmith Odeon was bedoeld om Zappa's 70e verjaardag te vieren
(21 december 2010). Daarom ook een feestelijke verpakking met ballon
en uitvouwbare feestmuts.
|
Hammersmith Odeon, het duurde een eeuwigheid
voordat deze feestelijke set bij mij was. Kwijtgeraakt, ‘lost in
transit’. Gelukkig was er een schat van ene Lauren bij Music Today
(de maatschappij waar in 2010 deze set in Amerika uitgebracht werd
en waar je die dus ook wel moest bestellen) en werd de set opnieuw
gestuurd en met spoed ook nog. Zenuwachtig maak je dan de doos open
en dan inderdaad: feest. Bij de verpakking ontbreekt alleen nog de
confetti, maar met de 'muts' op het hoofd, de ballon op je voet en
de cd's in de hand werd het al snel een dolle boel.
De sfeer zat er bij mij al meteen in bij het intro, de oproeping,
noem het aanroeping. Ha, dit belooft wat en dat bleek zo te zijn. Na
een korte Purple Lagoon komen we bij de Dancin’ Fool, gevolgd door
Peaches IV (de familie is opgehouden met tellen). De laatste stond
als de Peaches 3, geregistreerd op Tinseltown. Maar eigenlijk was
deze uitvoering eerder, dus eigenlijk 2,5. Dit wordt een wiskundige
puzzel en dat merken we gelijk met de The Torture Never Stops.
Gelukkig is het een serieuze met een mooie gitaarsolo. Daarna volgen
in rap tempo drie liedjes die we later(!) bij de Sheik terugvonden.
De meeste tracks van deze concertserie vormen de basis voor Sheik
Yerbouti.
City of Tiny Lights heeft een mooie solo. De afsluiting van cd1 is
een bijna Engelse Pound for a Brown, toepasselijk gespeeld. Veel Ed
Mann; een lange solo en ook Tommy Mars mag zich uitleven. Hij doet
dat redelijk beheerst hier. Wat valt me nu al op? Drie dingen maar
liefst (het is wel een cd met vaak een 3!). 1. het werkelijke
fantastische spel van Patrick O'Hearn. Hij kwalificeert zich hiermee
als echte topbassist van Zappa. Let eens op zijn geweldig
melodieuze, maar vooral creatieve basspel. Number 2: het
fantastische spel van the cute little drummer boy. Hij is niet de
topdrummer (dat is Vinnie), maar wel een beest van een drummer. And
last: wat een fantastisch spel van Ed Mann, throughout - dat
betekent zoiets als doorlopend. Nooit eerder op een cd kwam zijn
spel zo goed uit de (tour-)bus. En dan moet cd 2 nog komen.
Op ceedeetwee wordt een intieme sfeer aangeleverd, the music is
soft, the candles are drippy, slowly now... wat Peter Frampton
allemaal niet aangericht heeft bij al die teenage girls op hun
teenage bedjes in vooral in hun witte teenage model onderbroeken.
Ben je net in de mood krijg je Flakes en Broken Hearts. De real
serious versie van Punky’s Whips zouden we pas jaren later horen,
hierbij de volledige, maar minder dan de complete op New York. De
tieten met bier leiden tot het meedoen van de bezoekers, die
natuurlijk - zoals altijd - op het verkeerde been gezet worden.
Gelukkig is er de teen-age-dancing version van The Black Page. Jones
Crusher is een lekker opzwepend tussendoortje op weg naar The Little
House I Used to Live In. Ja, ik woonde er ooit, maar nu is het huis
verbouwd tot synthetische doorzonwoning. Mooi werk van Adrian Belew
hier. Die ging overigens rap naar King Crimson om daar de sterren
van de hemel te spelen en zingen. Plaatje twee imponeert ietsje
minder dan de eerste, maar er is niets mis mee, ik ben al verwend
door die nummer een.
Plaatje drie tot slot. Die begint vrolijk met: "Ik werk niet voor
jou hoor", gevolgd door de opruiende tekst van Bobby Brown. Zappa
legt uit hoe drie foute journalisten aan hun gerief kwamen door hem
voor schut te willen zetten. Dat dat ooit een hit is geweest snapt
niemand. De eerste verrassing hier is Envelopes (die van de Witch
die verdronk), maar nu met tekst. Gek om te horen. Naar mijn idee
wordt het nummer er niet beter van. Het heeft nog iets uit
Hunchentoot en dat is oud hoor. Dan is het tijd voor Terry Firma,
een drumsolo. Drumsoli zijn eigenlijk altijd saai. De drummer laat
allerlei kunstjes en trucjes horen. Bozzio doet daar vrolijk aan mee
en in die zin had ik wel meer van hem verwacht. Laat ik eerlijk
zijn, er zijn betere! Door al dat gedrum wil iedereen even lekker
gek doen en dat mag met Disco Boy. Good ol' King Kong komt langs,
maar heeft niet meer dat frisse van toen. Mooie gitaarsolo, dat dan
weer wel. Veel applaus, eind van de show.
We komen nu in de sector toegiften. Een fruitige Watermelon in
Eastern Hay wordt aangeboden, maar het fruit is nog niet uitgerijpt;
het gaat te snel. Laat nog maar even in Joe’s Garage liggen! De
dynamo wordt aangeslingerd voor Dinah Moe. Humm Hummm Hummm,
tegenwoordig hebben we naafdynamo's. Zou hij daar ook wat voor
hebben? Hete plekjes zijn dan voorbij... Omdat het nu killer wordt,
wordt de poncho aangedaan voor Camarillo Brillo, ja, lekker
meebleren! En als we daarmee toch al bezig zijn - the all american
feel good end - komt de Muffin Man als geroepen, altijd een
spetterende uitsmijter en ook hier weer trakteert de gitaarman ons
op vuurwerk. Mooi! Engeland kiest conservatief - dat is niet vreemd
natuurlijk - voor iets ouds. Tsja, wat wil je met zo'n publiek, maar
ze sliepen ongeveer al toen het concert begon. Weinig flatteus
allemaal. Black Napkins is dan bittere noodzaak, altijd goed, maar
wat zou hij gekozen hebben als nieuws? Twijfel knaagt. Nog verder
terug in de tijd met San Bernardino. Heee ho hossen maar. En dan is
het voorbij. Zucht! Nog een keer! Nog een keer! Dan gewoon maar
opnieuw beginnen bij de verlokking. Prachtig setje dit.
Tot slot iets over de band, misschien is dit wel zijn beste band
ooit - en gelukkig hebben we die wel gehoord. Waarvan akte (de
presence).
|
