20 oktober
2017
officiële release - 110(K)
2017 cd-versie
disc 1
1. Halloween 1977 Show Start/Introductions
2. Peaches En Regalia
3. The Torture Never Stops
4. Tryin’ To Grow A Chin
5. City Of Tiny Lites
6. Pound For A Brown
7. The Demise Of The Imported Rubber Goods Mask
8. Bobby Brown Goes Down
9. Conehead (Instrumental)
10. Flakes
11. Big Leg Emma
disc 2
1. Envelopes
2. Terry’s Halloween Solo
3. Disco Boy
4. Lather
5. Wild Love
6. Titties ’N’ Beer
7. Halloween Audience Participation
8. The Black Page #2
9. Jones Crusher
10. Broken Hearts Are For Assholes
disc 3
1. Punky’s Whips
2. Halloween Encore Audience
3. Dinah-Moe Humm
4. Camarillo Brillo
5. Muffin Man
6. San Ber’dino
7. Black Napkins
Bonus Section:
8. King Kong 8:17
9. A Halloween Treat With Thomas Nordegg
10. Audience Participation #5
11. The Black Page #2
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Adrian Belew: guitar, vocals
Tommy Mars: keyboards, vocals
Peter Wolf: keyboards
Ed Mann: percussion
Patrick O'Hearn: bass, vocals
Terry Bozzio: drums, vocals
with
Roy Estrada
Thomas Nordegg
Phil Kaufman
and New York's Finest Crazy Persons
------------------------------------------------------------
Halloween was Frank Zappa’s favourite holiday and by 1977 his
Halloween shows were legendary. Recorded live at The Palladium in
NYC, Zappa performed six shows 28‐31 October. Four shows were filmed
and resulted in Zappa’s movie Baby Snakes
------------------------------------------------------------
The Halloween 77 3CD version includes the October, 31, Halloween
night show in its entirely, mixed in 2016 from original Vault
masters, plus select tracks from the other five shows.
|
Halloween 77 is een concertregistratie
van één van de zes Halloweenshows in The Palladium, New York. Zappa
speelde op vier dagen, 30 tot 31 oktober en gaf er meer liefst zes
shows. Van die zes zijn er van vier ook nog eens stukken op film
gezet als Baby Snakes, the movie. Daarvan is weer een nog kleiner
gedeelte op cd gezet als de soundtrack.
De Halloween 3cd versie laat de laatste
show horen, die van 31 oktober. Deze set is het K-zusje van de man
met de stick. K, vanwege de toevoeging achter het nummer (110K) en
de stick, vanwege de gelimiteerde box-uitvoering van alle shows in
een kloeke doos, maar gezet op een stick.
De 3cd-omslag laat een wat, gepast,
dreigende Zappa zien, in aanvalshouding met in zijn hand zijn
slaafje, de gitaar. Achterop komt hij cartoonwijze aanhollen met
Bozzio’s tekst uit Titties and Beer. De verpakking is in
Halloween-stijl vormgegeven, inclusief snoep, spinnen en
horror-elementen. Adrian Belew schreef ditmaal de tekst. Hij
verhaalt wat een geweldige band dit eigenlijk wel niet was en
hoeveel plezier ze hadden. Dank, Adrian.
Zappa had het hier altijd naar zijn zin
schreef hij, maar het publiek ook. Soms, als het geluid verschuift
naar de zaal hoor je een orkaan van geluid, schreeuwen, gillen,
Zappamania komt erg dicht in de buurt.
Als tijdens de warming-up zijn de rapen
in het publiek gekookt en moet Zappa ze tot kalmte manen. Zappa
roept ‘Happy Halloween’ en stelt de band voor, Bozzio krijgt een
opvallend harder applaus en het publiek mag Zappa’s naam roepen.
Zappa! Zou hij het zelf niet meer weten?
Peaches en Regalia is altijd een mooie
opener. Op een avond als deze mag de Torture die nooit stopt zeker
niet ontbreken. Zappa geeft meteen een meeslepende gitaarsolo.
Opvalllend: al vanaf de avondopening speelt Patrick O’Hearn
prachtige baspartijen, inventief, verrassend én eigenzinnig. Hou die
krullenbol in de gaten!
Tryin’ to Grow a Chin is Bozzio in aktie,
de track is Sheik-getrouw. In City of Tiny Lights is Zappa zelf ook
opgewarmd en geeft een agressieve solo, door O”Hearn’s baspartij
krijgt deze minilampjesstad ongeveer een ‘metal-uitvoering’.
Pound for a Brown begint rustig, krijgt
een aardige bassolo mee, gaat over in een jazzy stuk met pianosolo
en dat alles krachtig begeleid door onze kleine drummer. Niks mis
mee.
Roy Estrada is gast met gasmasker en
vertolkt het gegeven dat Opera niet dood is, maar vreemd ruikt.
Zappa dirigeert de camera naar allemaal mensen die in de film
willen. Estrada, gilt en roept, zoals we van hem verwachten.
Allemaal niet heel boeiend zonder beelden. ‘What he’s doing?’
Gelukkig komt de melodie terug met een slow-versie van Bobby Brown,
gevolgd door Conehead, maar dan instrumentaal met een prima
gitaarsolo. Flakes, met Bob Dylan-parodie, en Big Leg Emma sluiten
cd één af.
Nummer twee begint met Envelopes, gevolgd
door een drumsolo van Bozzio. Het publiek vindt het prachtig. Disco
Boy en Läther zijn aardig authentiek en trekken het tempo vlot.
Wild Love, zo’n dertig(!) minuten biedt
bijna iedereen de kans om te soleren. Tijdens de solo van Mars krijg
Bozzio het op zijn heupen en speelt of de duivel hem op de hielen
zit. Het is misschien wel het hoogtepunt van deze cd. Zappa geeft
zelf een lange, complexe gitaarsolo, opbouwend in spanning. Zo hoort
het ook.
De bazen van Warner Bros komen langs bij
de duivel in Titties en Beer. De duivel en Zappa spugen hun gal.
Daarna mag het publiek zich uitleven en komen allemaal inmiddels
bekende ‘crazy persons’ het podium op om met een echte zweep Warner
te straffen en de onschuldige muzikant uit te hangen.
Cd twee sluit af met gewoon weer muziek:
Black Page 2, Jones Crusher en Broken Hearts are for Assholes.
De sfeer zit er na al die zweepslagen
goed in en daarmee gaan we naar disc drie. Punky’s Whips, alweer die
zweep, wordt uitgevoerd mét een geweldige gitaarsolo. ‘Maak me gek’
denkt, gilt, roept, schreeuwt het publiek en Zappa leeft zich uit.
Daarna loeiend applaus dat maar aanhoudt.
Zappa bedankt het publiek met een extra
lange ‘encore’, beginnend met Dinah-Moe-Humm, compleet met gekke
gasten on stage, een Zappa-look-a-like-uitvoering. Kennen we die
vent niet ergens van? Denk aan iets met gele sneeuw en gedichten…
Camarillo Brillo krijgt een in snelheid
aflopende versie, maar die kleeft wel en leidt tot een spetterende
Muffin Man, mét dito gitaarsolo.
Eigenlijk is het afgelopen, maar Zappa
had nog iemand beloofd om San Ber’dino te spelen. In het pittige
tempo is het een prima nummer. Had hij dat nu ook maar gedaan op
Over Nite Sensation.
Zappa kan nog steeds geen afscheid nemen
en trakteert het publiek op Black Napkins, met natuurlijk weer een
geweldige gitaarsolo, hoe kan het ook anders. Daarna is het echt
voorbij, mag het publiek meer dan tevreden naar huis en krijgen wij
thuis wat bonuswerk van de avond hiervoor.
King Kong begint goed, maar dan wordt het
een geluidsexperiment met het gejammer van Estrada, van mij hoeft
dat niet zo. Thomas Nordegg doet een kunstje, maar thuis zien we dat
niet. ‘What he’s doing?’ Niet bijster interessant. Het publiek mag
nog even lekker on stage dansen of hupsen en als iedereen klaarstaat
gaat de band over tot Black Page #2, een bijna ondansbaar nummer.
Dan is het ook voor ons voorbij.
Halloween 77 laat een band horen die
lekker op dreef is met een uitzinnig publiek. Er gebeurt van alles
in de zaal en on stage én – vooral – er worden geweldige solo’s
gespeeld, het merendeel door de bandleider zelf. Avonden als deze
stimuleren het gitaarspel natuurlijk meer dan anders.
Met deze set ben ik meer dan tevreden, de
bonus-sectie voegt na het prima concert niet heel veel toe. Black
Napkins was eigenlijk een mooi eind geweest voor ons ook.
En Halloween de stick? Die stick past
niet in mijn audio-cd-speler en komt dus nauwelijks aan bod. Ik hou
het (voorlopig) maar ‘gewoon’ bij de cd, al wordt ik daarmee steeds
meer een dolende ziel in de woestijn van geluiden.
|
