19 april 2010
officiële release - 87
2010 / 2017 cd-versie
1. Cheap Thrills
2. Love Of My Life
3. How Could I Be Such A Fool
4. Deseri
5. I'm Not Satisfied
6. Jelly Roll Gum Drop
7. Anything
8. Later That Night
9. You Didn't Try To Call Me
10. Fountain Of Love
11. "No. No. No."
12. Anyway The Wind Blows
13. Stuff Up The Cracks
14. Jelly Roll Gum Drop
15. "No. No. No."
16. Stuff Up The Cracks
17. "Serious Fan Mail"
18. Valarie
19. Jelly Roll Gum Drop (Single Version)
20. "Secret Greasing"
21. Love Of My Life
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: low grumbles, oo-wah lead guitar
Ray Collins: lead vocals
Roy Estrada: high weazlings, dwaedy-doop, electric bass
Jimmy Carl Black and/or Arthur Dyer Tripp III: lewd
pulsating rhythm
Ian Underwood or Don Preston: redundant piano
triplets
Motorhead Sherwood: baritone sax, tambourine
Bunk Gardner and Ian Underwood: tenor & alto saxes
with:
Waren Duffy: voice (17)
Billy Mundi: drums (18)
Les Carter: voice (20)
Mary Gonzales: vocals (21)
Paul Buff: piano, saxophone (20)
Paul Buff or Frank Zappa: drums, fuzz bass (20)
------------------------------------------------------------
14. Jelly Roll Gum Drop (Alternate Mix - Mono)
15. “No. No. No.” (Long Version)
16. Stuff Up The Cracks (Alternate Mix, Recorded at Mayfair
Studios, 24 July 1967 during the WOIIFTM Sessions)
17. “Serious Fan Mail” (Segments/Excerpts: FZ Lecture with Q & A at
The New School, NYC, 21 Feb. 1969 / Interview at WMEX with Warren
Duffy, Boston, 31 Jan 1969.
18. Valerie (Mono mix. Mayfair Studios, 21 July 1967.
This alternate version was recorded during the “Money” Sessions,
precedes BWS and frequently played at the Garrick! Repertoire!!!)
19. Jelly Roll Gum Drop (Single Version, Released as a B-side to
Deseri, December 1968 ©(P)1968 ZFT)
20. “Secret Greasing” (FZ delivers THE STORY OF RUBEN & THE JETS,
Xenochronous with Big Jay McNeely’s “Benson’s Groove” Live on KPPC
in Pasadena with Les Carter, 27 Nov. 1968)
21. Love Of My Life (from FZ’s 1977 2tk “Cuca Impossible Recordings”
compilation in a Record Plant box, ¼ inch 10 inch reel format,
carefully labeled in FZ’s hand: – CAREFUL! OLD TAPE. Check
Azimuth for Each Cut – An FZ-typed sheet indicates Ray Collins &
Mary Gonzales. Suspicious minds might conclude that FZ plays
everything and it might be that there was possible lurkage by Paul
Buff. Original recording circa ’62- ’64, Cucamonga (Studio Z!)
|
Eindelijk, eindelijk, eindelijk is met Greasy Love Songs de enige,
echte, originele Ruben & the Jets op cd uitgebracht. Tot nu toe
(april 2010) moesten we het doen met een in mijn oren totaal
mislukte herstelsessie.
Aan het begin van het cd-tijdperk werden alle oude lp's overgezet op
cd's. Dat gebeurde soms onder erbarmelijke omstandigheden, zowel
auditief als visueel. Zappa voegde daar nog een element aan toe, de
mastertapes (om geluid digitaal op te poetsen) van We're Only in it
for the Money en Cruisin' waren zo slecht, tenminste dat meldde hij,
dat ze niet meer te gebruiken waren. Hij loste dat op door zijn
toenmalige bassist en drummer, Arthur Barrow en Chad Wackerman,
nieuwe bas- en drumpartijen in te laten spelen. Op Ruben & the Jets
deed Jay Anderson nog wat contrabaswerk erbij. Het resultaat?
Vreselijke cultuurverkrachting. De fans vielen er bij bosjes over,
maar de grootmeester gaf geen krimp. Ik was bij de groep die zich de
haren uit het hoofd trok van ellende, al die mooie oude partijen,
weg! Opgepimpt met nieuwe en uit een andere tijd klinkende,
partijen.
Voor de Money-cd kwam al met de re-releases begin jaren negentig
goed nieuws. Er was een herstel gemaakt van de oude tapes. Logisch
natuurlijk want oude mastertapes liggen overal in de wereld; lp's
werden namelijk op diverse plaatsen geperst en elke perserij kreeg
een mastertape. Dat had ik natuurlijk allang bedacht. Alleen
Cruisin' hield tot en met de laatste goedgekeurde release (2012 is
dat) de deviante ritmetracks. Grrr. Het protest bleef aanhouden en
ja hoor, na 42 jaar vond keldergeest Joe Travers geschikte tapes en
kon ermee aan de slag. De hele handel kwam met extra toevoegingen op
Greasy Love Songs. Ben ik nu blij? Ja, ik ben meer dan blij, ik ben
gelukkig!
Alle liedjes klinken weer als toen ik met een stereopick-up met een
bananenstekkertje aangesloten op een monoradio Cruisin' with Ruben &
the Jets voor het eerst hoorde. Juist de mooie, diepe, ronde bassen
en het slagwerk met alle echo-effecten op de bekkens. En dan die
kleine, bijna niet te volgden drumdingetjes tussendoor. Prachtig,
ontroerend bijna. Alles klopt weer.
Sommige extra's zijn opmerkelijk. Alles is natuurlijk meer dan
welkom. Stuff Up the Cracks blijkt een veel langer intro te hebben
dan wij wisten. Altijd een prima nummer en misschien wat afwijkend
van de rest van de plaat, maar wel een waardige afsluiter. Ik had in
de jaren zestig iets van "hij (Zappa) kan het toch niet laten en
zich even uit te leven in een gitaarsolo".
Valarie is hartverscheurend op de ‘nieuw’ manier en een geinige
parodie. Ook het origineel is behoorlijk ‘vreemd’ hoor. Het nummer
werd veel live gespeeld tijdens concerten in Europa en onderging
daar ook al allerlei droefs. Maar dan in de goede zin natuurlijk.
Klapper van deze cd is ‘Love of My Life’ uit Studio Z, gezongen in
duet door Ray Collins en zangeres Mary Gonzales. Niet duidelijk is
wie de instrumenten speelt, dat zou gedaan kunnen zijn door Zappa
alleen; hij had toen immers een 5-sporen recorder, maar het zou ook
kunnen met hulp van Paul Buff.
Leuke toevoegingen zijn twee interviewmomenten. Droll humor! Zo
leren we en passant dat Zappa helemaal fan is van de Moonglows,
omdat die zo perfect zijn, bijna te. Opzoeken en draaien die band!
Prachtige muziek.
De vormgeving is, zoals we de laatste tijd gewend zijn, prima. Het
hoesje glimt je tegemoet. De onderdelen Cruisin' zijn wat minimaal,
maar aan de andere kant zijn die compleet op de andere cd. Leuk is
de minifoto en de verpakking om de cd met daarop Zappa's pseudoniem
LaMarr Brewster. Prima, dank! Cheech (van komisch duo Cheech en
Chong) schrijft een leuk stukje over dat hij bijna gezongen had bij
the Mothers, alleen moest hij naar Canada.
Nog een – niet onbelangrijke - opmerking Cruisin' with Ruben & the
Jets is nooit, maar dan ook nooit een parodie geweest, het is een
oprechte ode aan al die prachtige muziek uit de jaren '50; de muziek
uit Zappa's jeugd. En die muziek blijft je natuurlijk altijd bij.
Dat had ik nu met de originele Cruisin' with Ruben & the Jets en nu
is 'mijn' geluid en herinnering weer terug. Nu kan ik ook pas echt
gaan cruisen!
|