12 december
2012
officiële release - 94
2012 cd-versie
disc 1
1. Intro
2. Sleazette
3. Mozart Piano Sonata In Bb
4. The Walking Zombie Music
5. The Old Curiosity Shoppe
6. You Never Know Who Your Friends Are
7. Uncle Rhebus
disc 2
1. Music From The Big Squeeze
2. Enigmas 1 Thru 5
3. Pumped And Waxed
4. There Is No Heaven From Where Slogans Go To Die
5. Squeeze It, Squeeze It, Squeeze It
6. The Subcutaneous Peril
2012 lp-versie
A1. Intro
A2. Sleazette
A3. Mozart Piano Sonata In B♭
A4. The Walking Zombie Music
A5. The Old Curiosity Shoppe
B1. You Never Know Who Your Friends Are
B2. Uncle Rhebus
C1. Music From "The Big Squeeze"
C2. Enigmas 1 Thru 5
C3. Pumped And Waxed
C4. "There Is No Heaven From Where Slogans Go To Die"
C5. Squeeze It, Squeeze It, Squeeze It
D1. The Subcutaneous Peril
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, conductor, vocal, peformer
Ian Underwood: woodwinds, piano, alto sax, clarinet
(1.1-1.7, 2.4, 2.6)
Bunk Gardner: woodwinds (1.1-1.4, 1.6, 1.7, 2.4,
2.5)
Buzz Gardner: trumpet (1.4-1.6, 1.7, 2.4, 2,5)
Don Preston: keyboards (1.1-1.4, 1.6, 1.7, 2.4-2.6)
Motorhead Sherwood: baritone sax (1.1-1.4, 1.6,
1.7, 2.4, 2.5)
Arthur Dyre Tripp III: drums percussion (1.1-1.4,
1.6, 1.7, 1.9, 2.4, 2.5)
Roy Estrada: bass (1.1-1.4, 1.6, 1.7, 2.4, 2.5)
Jimmy Carl Black: drums (1.1-1.4, 1.6, 1.7, 2.4,
2.5)
Lowell George: guitar (2.4, 2.5)
Jim Pons: bass (1.5, 2.6)
Bob Harris: keyboards (1.5)
Aynsley Dunbar: drums (1.5, 2.6)
Mark Volman/Howard Kaylan: tambourine, cowbell
(1.5)
with
Noel Redding - special dance stylings (1.1-1.4)
------------------------------------------------------------
disc 1
1-4: Royal Albert Hall. London, 6-6-1969
5: Auditorium Theatre, Chicago, 21-5-1971
6-7: The Ark, Boston, 7/8-7-1969
disc 2
1: Mayfair Studios, New York, 1967
2: Sunset Sound, Los Angeles, ?-9-1968
3: Zappa Basement, 1972
4. Live - somewhere
5. The Ballroom, Stratford, 16-2-1969
6. Carnegie Hall, New York, 11-10-1971
------------------------------------------------------------
(Flinke) stukken van sommige tracks komen ook voor op andere discs:
1.3: zie ook: YCDTOSA, vol. 3
1.6: zie ook: Mystery Disc
1.7: zie ook: YCDTOSA, vol. 5
2.2: zie ook: Burnt Weenie Sandwich
2.4: zie ook: YCDTOSA, vol. 4
2.5: zie ook: YCDTOSA, vol. 5 en Mystery Disc
2.6: zie ook: Carnegie Hall
------------------------------------------------------------
Cover art: 'Finer Moments' - Reclaimed Vintage Linoleum Assemblage
(32" × 48"), 2011.
|
2012 zal misschien wel de historie ingaan als
hét Zappajaar: het meeste standaardwerk (60 cd’s) opgefrist, en nog
een aantal extra’s uitgebracht in de vorm van de Road Tapes #1 én
een Understanding America. Daar wordt nog net in december een
dubbel-cd aan toegevoegd: Finer Moments.
Ik zal het
maar meteen zeggen, het ís een fijn moment.
Het begint al met de buitenkant, een prachtig kunstwerk van fine
American Artist Bill Miller, die niet alleen een deel fine liner
notes voor zijn rekening nam, maar ook het vintage linoleum om de
hoes te snijden. Prachtig gedaan. Daarbij moet je weten dat linoleum
nogal stug is en alleen goed hanteerbaar als het warm is. Moeilijk
spul om mee te werken en daardoor des te knapper wat Miller er van
maakt. Kijk maar eens naar de details, waaronder een replica Burnt
Weenie Sandwich-hoes en een zwartwit band-foto.
In het
boekje staan een paar fine foto’s, maar die zijn op één na allemaal
al bekend. Zappa’s hoofd (pag. 2 in het boekje) is ook in blauw te
vinden in de binnenhoes van Uncle Meat, de rest is terug te vinden
in een varia aan knipsels en andere cd-boekjes die we net gekocht
hebben. In die zin is er toch weinig voorraad. Dat kan niet gezegd
worden van de wat vergane glorie van de fine Mothers promo-picture
op Bizarre records. Fine Hats!
Gail schrijft het intro, dat dit keer leuk, zelfs grappig en
begrijpelijk is. De welkomstmat ligt uitgestrekt voor ons. En dan
duiken we verder de data in (dank Startrek) en gaan de wenkbrauwen
omhoog (en misschien nog wel meer ook). Deze fine set blijkt
samengesteld door Zappa in 1972. Ja, jongens en meisjes, dat is
inderdaad 40 jaar geleden. Nu komt het: tape transfers en mastering
in 2007 (sic!). Nu valt ook je mond open toch…?
Deze fijne set bestaat uit een verzameling à la de stage-boxen:
studio-opnames, live-muziek en tussenwerpsels van verschillende
bands: The Mothers uit ’69 en de ’71 Band.
Disc één begint met “Zany Mothers of Invention Bullshit” met Noel
Redding als special guest star. Na de luide aankondiging volgt
Sleazette, een prachtige, langzame gitaarsolo in de stijl van Burnt
Weenie Sandwich. Dan mag Ian Underwood zijn Mozart-variaties laten
horen. Mozart was Beethoven, maar dan één octaaf hoger (hopelijk heb
ik dit goed geciteerd, want die uitspraak van Misha Mengelberg – ICP
Orkest – hing vroeger in mijn kamer, maar ja, dat is meer dan
veertig jaar geleden). Hetzelfde stuk staat ingekort op YCDTOSA 5.
Dat is beter te verteren.
The Walking Zombie Music is een atonaal stuk met percussie,
deviaties en een onbekende stem op tape. Gelukkig speelt Ian altosax
met wahwah pedaal. In de curiositeitenwinkel mag hij even te keer
gaan. Je merkt niet meteen dat er twee jaar verschil is, vergeleken
met het nummer ervoor. Prachtige gitaarsolotijd. In het uitje met je
vrienden komt ‘Oh Suzanna’ langs, Pippi Langkous en ook nog –
verrassend genoeg voor ons Nederlandertjes – ‘Daar wordt aan de deur
geklopt, wie zal dat zijn?’ Ach…
Uncle Rhebus is eigenlijk King Kong in een ander jasje. Opgenomen in
The Ark. De bootleg van dat concert gaat ook al jaren mee. Opnieuw
veel en lange solo’s van Underwood, Buzz Gardner en Zappa zelf. Dan
zijn er één-en-veertig minuten voorbij (denk even aan lp-kanten).
Zappa zegt vrolijk: “this is a good place for a real/reel change”.
Tijd voor plaat twee, ik bedoel disc twee.
Die begint met Lost Episodes (zelfde versie), maar dan mag Arthur
Dyre Tripp de derde laten horen dat hij gespeeld heeft in het
Cincinnati Symphony Orchestra en goed les heeft gehad.
Enigma 1-5 is wellicht Zappa’s Ionisation en anders een studie in
die richting.
In Pumped and Waxed lijkt Zappa de synthesizer te bespelen. Hij
componeert een stukje elektronische muziek en is net als vroeger
zijn eigen technicus. Thuisvlijt in den kelder dus. There is no
Heaven etc. staat ook in een kortere versie op YCDTOSA 4 (You Call
that Music?). Dan switchen we naar de Mystery Disc voor Squeeze it.
Die had voor mij niet nog eens gehoeven, maar ach, hij – Estrada -
stond hier
toch al op klaar te komen. De lange (kant 4 van de lp) The
Subcutaneous Peril wordt gespeeld in Carnegie Hall (!). Die staat
dan weer niet op die 4cd set. Tsja… De essentie van Zappa is de
wetenschap dat we nooit iets compleet hebben. In de Peril zijn de
Turtles blijkbaar even op groupiejacht gestuurd, want die ontbreken,
“we only have musicians for friends”. Een lange, uitstekende
gitaarsolo van Zappa wordt gevolgd door minimoog-outings van
Preston, gevolgd door een soort van drumsolo, gevolgd door een soort
van bassolo, maar dan grijpt de baas zelf in en rost nog eens even
lekker een stukkie gitaar ertegenaan. Na veertig minuten is het
over.
Finer Moments is daarmee tachtig minuten genieten van schitterende
historische opnames, niet altijd even perfect, maar dat maakt het
juist mooier. Een fine plaatje, gespeeld door fine musicians, voor
een fine audience en met een fine conductor en daarmee een fine
moment voor onszelf, een moment voor....
|
