27 januari
1986
officiële release - 45
1986 / 1995 / 2012 cd-versie *
1. Zoot Allures
2. Tinsel-Town Rebellion
3. Trouble Every Day
4. Penguin In Bondage
5. Hot-Plate Heaven At The Green Hotel
6. What's New In Baltimore
7. Cock-Suckers' Ball
8. WPLJ
9. Let's Move To Cleveland
10. Whippin' Post
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead
guitar, vocals
Ray White: rhythm
guitar, vocals
Ike Willis: rhythm
guitar, vocals
Alan Zavod: keyboards,
solo on Cleveland
Bobby Martin: keyboards,
sax, vocals
Ed Mann: percussion
Scott Thunes: bass
Chad Wackerman: drums
and
Dweezil Zappa: guitar
solo on Whippin' Post
------------------------------------------------------------
This material is 100% digital, 100% live,
with NO over-dubs
------------------------------------------------------------
These songs were selected from the
repertoire of the 1984 World Tour. Over a six month period, many
hours of exciting live material was recorded in a 24 track digital
format. It took another six months to remix it onto PCM 1610 digital
2 track masters. If you enjoy this recording, be advised that there
is a lot more lurking in the vault. These tunes were selected
because they follow the basic outline of the "DOES HUMOR BELONG IN
MUSIC?" PMI/ICA video tape, as well as presenting some new,
unreleased material.
The recording dates were:
The Odeon Hammersmith, London, England,
08/10/84
The Civic Center, Providence, Rhode
Island, 26/10/84
Amherst College, Lowell, Massachusetts,
28/10/84
The Tower Theater, Philadelphia,
Pennsylvania, 10/11/84
The Bismark Theater, Chicago, Illinois,
23/11/84
The Boy Front Arena, St. Petersburg,
Florida, 01/12/84
The Paramount Theater, Seattle,
Washington, 17/12/84
Queen Elizabeth Theater, Vancouver,
British Columbia, 18/12/84
The Universal Amphitheater, Los Angeles,
California, 23/12/84
Song Information:
Zoot Allures: head is from London, solo
from Providence
Tinsel-twon Rebellion: body of tune is
from Chicago Illinois, ending is from Seattle
Trouble Every Day verses from St.
Petersburg, solo from London
Penguin in Bondage: vocal sections from
Vancouver and St. Petersburg, solo from Vancouver
Hot-plate Heaven at the Green Motel:
Vancouver
What's New in Baltimore: front of tune is
from Los Angeles, vocals from Philadelphia, solo is from Los Angeles
Cock-Sucker's Ball: Los Angeles
WPLJ: Los Angeles
Let's Move to Ceveland: intro from Los
Angeles, piano solo from St. Petersburg, drum solo from Vancouver,
guitar solo from Amherst College, out chorus from Los Angeles
Whippin' Post: Los Angeles (the last song
of the last show of the last tour)
------------------------------------------------------------
* De 1995 cd-versie is behoorlijk
geremixt; de 2012 cd-versie is identiek aan die versie.
Bij de 2012 cd-versie komt de tracklist
op de verpakking niet overeen met de volgorde op de disc; die is
hetzelfde als de eerdere cd-versies.
------------------------------------------------------------
Does Humor Belong in Music is Zappa's
eerste release die alleen op cd verschenen is. In 1986 alleen in
Europa (EMI), later ook in de rest van de wereld (1995 - Ryko).
Bij de 1995 Zappa-approved versie op Ryko
kreeg de cd een extreme 'make-over': de hoes was nu gemaakt door Cal
Schenkel. In mijn optiek een enorme vooruitgang, maar.... de 2012
cd-versie heeft de oude vormgeving ( |
Hoort humor in muziek? Natuurlijk! Humor hoort
inderdaad in muziek. Zo zijn we namelijk opgevoed - door Zappa! De
vraag stellen is hem beantwoorden. Vooral wij, in Europa hadden
humor blijkbaar, want de cd werd door Zappa's toen nieuwe
distributeur, EMI, alleen in Europa uitgebracht. Wij blij! Nu
mochten onze collega's in de USA eens een cd importeren. Eindelijk
gerechtigheid. Het leek een beetje op de actie met de Mothers of
Prevention-cd, maar dit was in tegenstelling tot die met een
verschil van drie tracks een hele!.
De hoes was on-Zappiaanse, sober. Beetje raar met spetters, veel
tekst en een klein manneke met een grote microfoon. Maar
uiteindelijk geldt de regel: music is the best!
De cd bestaat uit veén live-concert, maar het zijn er eigenlijk
tien. Dat feit is voor onze meester eigenlijk nog te eenvoudig. Op
deze set worden binnen één liedje ook nog eens stukken aan elkaar
geplakt: Zoot Allures' hoofd is uit London, maar de solo weer uit
Providence. Cleveland sparschillende nummers, van verschillende
shows uit verschillende plaatsen. Afijn, we weten inmiddels hoe het
werkt. Does Humor klinkt als ént daarin de kroon met het intro uit
Los Angeles, de pianosolo uit St. Petersburg, drumsolo uit
Vancouver, gitaarsolo uit Amherst en de outro weer uit LA. Als je
maar een goede schaar hebt en het principe van ‘Xenochrony’ strak
hanteert. Gelukkig is dat in het digitale tijdperk allemaal heel
makkelijk, een paar muisklikken en hoppa! Extra humor is de
opmerking dat er op deze cd geen overdubs zijn! Nee, dat dankt je de
koekoek! Gelachen dat we hebben. De set is een goede mix van oud en
recent werk, gespeeld door een band die de materie goed beheerst.
Merkwaardig genoeg is het allemaal zo strak dat de humor er vaak bij
in schiet. Er zijn andere opnames waarop veel meer gelachen wordt,
door of Zappa of Ike. Hier gebeurt dat nauwelijks. Is dat wat hij
dan met de titel bedoelt. Het hoort erin, maar zit er niet in?
Cleveland wordt hier als ‘nieuw’ gepresenteerd, maar is al heel oud,
namelijk uit 1975~. Het nummer ging toen door het leven als Canard
du Jour (die kennen we uit de Shut Up box), vervolgens als Kreega
Bondola, daarna als Young and Monde en uiteindelijk Cleveland. Zappa
ging zeker niet over een nacht ijs.
Merkwaardig genoeg 'hoort' bij de cd een video/dvd onder dezelfde
titel met een band die 'At the Pier, N.Y op 26 augustus 1984', het
bijbehorende concert laat zien! De wonderen zijn de wereld nog niet
uit. Knap hè?
Het geluid van de EMI-cd was al dik in orde, maar werd tijdens de
oppoetssessie in 1995 opzienbarend verbeterd. Niet alleen de hoes
werd een heuse Cal Schenkel-variatie, maar ook het geluid werd
drastisch aangepakt. De eerste keer dat ik Zoot Allures nieuwe
master hoorde werd ik bijna van mijn stoel geblazen. Wow... wat een
verschil. De 2012-versie is dezelfde als deze.
Vreemd genoeg is de 2012-versie dan weer voorzien van de
1986-verpakking, tenminste de voorzijde, maar dan zonder die
spatjes. De rest van de vormgeving is dan toch weer anders en heeft
extra (sleutel-)foto’s van Diva. Ach, wat schattig.
De cd is niet overweldigend, maar een aardig tijdsdocument. En de
humor? Misschien is de humor wel dat hij ons allemaal voor de gek
houdt en daarom al wat vertwijfeld kijkt op de voorzijde van de
verpakking.
|
EMI
- mét vlekken