2 december
1968
officiële release - 5
1968 lp-versie
A1. Cheap Thrills
A2. Love of my Life
A3. How Could I Be Such a Fool
A4. Deseri *
A5. I'm Not Satisfied
A6. Jelly Roll Gum Drop
A7. Anything
B1. Later that Night
B2. You Didn't Try to Call Me
B3. Fountain of Love
B4. "No". No. No."
B5. Anyway the Wind Blows
B6. Stuff Up the Cracks
* Deseri stond niet op de eerste EU-versie van Rube & the Jets
(een rechtenkwestie)
2012 cd-versie
1. Cheap Thrills
2. Love of my Life
3. How Could I Be Such a Fool
4. Deseri
5. I'm Not Satisfied
6. Jelly Roll Gum Drop
7. Anything
8. Later that Night
9. You Didn't Try to Call Me
10. Fountain of Love
11. "No". No. No."
12. Anyway the Wind Blows
13. Stuff Up the Cracks
------------------------------------------------------------
Ray Collins: lead vocals
Frank Zappa: low grumbles, oo-wah and lead guitar
Roy Estrada: high weazlings, dwaedy-doop & electric
bass
Jimmy Carl Black and/or Arthur Dyer Tripp
III: lewd pulsating rhythm
Ian Underwood or Don Preston:
redundant piano triplets
Motorhead Sherwood: baritone sax & tambourine
Buzz Gardner: trumpet, flugelhorn
Bunk Gardner & Ian Underwood: tenor and alto saxes
op de 1984 mix en de 2012 approved-versie:
Jay Anderson: some new string bass tracks
Arthur Barrow: new bass tracks
Chad Wackerman: new drum tracks
------------------------------------------------------------
Is this the Mothers of Invention recording under a different name
in a last ditch attempt to get their cruddy music on the radio?
------------------------------------------------------------
This is an album of greasy love songs & cretin simplicity. We made
it because we really like this kind of music (just a bunch of old
men with rock & roll clothes on sitting around in the studio,
mumbling about the good old days). Ten years from now you'll be
sitting around with your friends someplace doing the same thing if
there's anything left to sit on.
------------------------------------------------------------
"The Present-day Pachuco refuses to die!"
Ruben Sano, June 1955 |
Zappa's onvervalste ode aan de muziek van zijn
jeugd, de doo-wop en de rhythm & blues zijn voor hem wat hij met
zijn Mothers of Invention voor mij is: de basis van mijn muziek. De
nostalgie zat er al een beetje in want eigenlijk zou de plaat
'Whatever Happened to Ruben & the Jets' genoemd worden.
Ruben hoort thuis in het rijtje van We're Only in it for the Money,
Lumpy Gravy en Uncle Meat. Zappa heeft wel eens geopperd dat hij
alle tracks van die platen zou kunnen bewerken tot vier nieuwe,
totaal andere albums, maar zonder de eenheid te verliezen. Dat was
voor hem niet zo moeilijk, want in zijn optiek is alles één grote
noot en in die zin maakte hij slechts één compositie.
Toen Ruben uitkwam was ik er meteen weg van. De ondoorgrondelijke
wegen van de platenmaatschappijen waren me toen ook al duidelijk.
Mijn neef had een klaphoes, een dansbaar inlegvel én de track
Deseri. Ik kon alleen een enkele hoes vinden zonder vel en dat
meisje. Tsja.
Zappa's merkwaardige ambivalentie komt in deze plaat goed tot
uitdrukking. Aan de ene kant was hij gek op dit soort liedjes vol
verloren liefdes, aan de andere kant stak hij de draak met hetzelfde
thema en had dat al meermalen, bijvoorbeeld op Freak Out, laten
horen.
De muziek van Cruisin' is vrij simpel, ondanks een citaat van
Stravinsky. De triplets op de piano zijn goed vol te houden. het
extra zit hem in de laag van meervoudige drums en een prachtige
volle baspartij. Tel daarbij op enkele zwoele saxsolo's (Motorheads
favoriet) en je bent er.
Grappig vond ik altijd dat Zappa het stramien, zoals hierboven
geschetst, bijna tot het eind volhield. Daarna kon hij
waarschijnlijk niet anders en moest hij gewoon even een solo spelen.
Stuff Up the Cracks is in die zin een deviante track, maar, por
dios, wat een geweldig nummer en wat een geweldige gitaarsolo.
Kortom over Cruisin' with Ruben en zijn Jets niets dan goeds. Dat
moest ook wel, want het was Zappa's eerste album op zijn eigen
label: Bizarre Records.
Grappig feit is dat de plaat regelmatig op radiostations gedraaid
werd en de dj's het een ontdekking vonden. Maar toen 'men' erachter
kwam dat het hier ging om een plaat van die ugly Mothers en die
Zappa, was het meteen voorbij. Zappa kreeg er veel kritiek op, maar
het was uiteindelijk niet zijn probleem, want op de hoes werd het
voor de goede lezers meteen duidelijk om wie het hier ging:
"Is this the Mothers of Invention recording under a different name
in a last ditch attempt to get their cruddy music on the radio?"
Vanaf 1984, het cd-tijdperk, was het gedaan met de prachtige muziek
van Ruben met zijn Jets. Cruisin' kwam uit op cd en daarmee meteen
de schrik. Wat klonk dit vreselijk slecht. Later bleek dat de
mastertapes zo slecht waren dat er nieuwe bas- en drumpartijen
ingespeeld moesten worden. Nog later bleek dat dat alleen gold voor
We're Only in it for the Money, maar nu Zappa toch bezig was en het
wel oké vond klinken hij maar doorging met Cruisen. Bassist Barrow
probeerde Zappa nog van het bizarre plan af te houden, maar als de
man eenmaal iets in zijn kop heeft... Al die mooie laagjes: weg! Al
die zoete herinneringen: weg! Een goede mastertape van Money maakte
veel goed, maar Ruben bleef het doen met de digitale nieuwe partijen
die in mijn oren niet samengingen met de analoge. Mijn 'probleem'
werd opgelost in 2010. In dat jaar bracht Gail de 'Greasy Love
Songs' cd uit, mét alle authentieke partijen van de échte Ruben. Ik
ben haar nog steeds dankbaar hiervoor. Die andere Ruben's kwamen
daarna niet meer uit de kast.
Het Ruben-verhaal kreeg nog een realistisch staartje. Want de
'fake-figuur', Ruben Sano, werd in het echt Ruben Guevara en met hem
kwam de band Ruben & the Jets (for Real) (1973) in het leven. Ze
maakten een plaatje: For Real!, met hier en daar een hand van Zappa
zelf (producer én gitaar op één track). De hoes daarvan is van
Schenkel en de foto van Caraeff. Dan is een oud triumviraat
compleet. Over de Zappa-bende gesproken: Jim Sherwood speelt mee op
baritonsax en Tony Duran slide gitaar. For Real! klinkt aardig, maar
haalt het niet bij de Cruisin' set. Op een of andere manier is deze
muziek te direct.
Cruisin' with Ruben & the Jets is in 2018 nog steeds een heerlijke,
nostalgische, prachtige plaat. Maar om de échte versie moet je naar
Greasy Love Songs luisteren én huiveren...
|