Muziek Verhaal Zappa.com LemonTree Contact




200 Motels - The Suites
20 november 2015
officiële release - 101


2015 cd-versie
disc 1
1. Overture
2. Went on the Road
3. Centerville
4. This Town is a Sealed Tuna Sandwich
5. The Restaurant Scene
6. Touring can Make You Crazy
7. What's the Name of Your Group?
8. Can I Help You With This Dummy?
9. The Pleated Gazelle

disc 2
1. I'm Stealing the Room
2. Shove It Right In
3. Penis Dimension
4. Strictly Genteel

------------------------------------------------------------
The Performers:
Esa-Pekka Salonen: conductor
Los Angeles Philharmonic
Los Angeles Master Chorale
with:
Ian Underwood: keyboards and electric alto sax
Randy Kerber: keyboards and Hammond organ
Joe Travers: drums
Scott Thunes: electric bass
Jamie Kime: electric guitar
The Cast:
Jeff Taylor: Larry the Dwarf
Michael des Barres: Rance
Matt Marks: Mark
Zach Villa: Howie
Rich Fulcher: Lonesome Cowboy Burt
Hila Plitman: soprano solo
Morris Robinson: bass solo
Joel David Moore: Frank
Joe Fria: Jeff
Ann Cusack: Donovan/The Good Conscience
Alan Ruck: Ginger/The Bad Conscience
Diva Zappa: Janet
Sheila Vand: Lucy

------------------------------------------------------------
Live At Walt Disney Concert Hall - 23 oktober 2013
------------------------------------------------------------
Misdruk: 'The Pleated Gazelle' is track 9 op disc one en niet track 1 op disc 2.
Op 200 Motels – the suites moesten we ongeveer vijftien jaar wachten. Iedereen had verwacht, zeker na de toezegging van Gail Zappa, dat de uitvoering in Amsterdam, Carré, 2000, op cd zou verschijnen. Meningsverschillen en andere voor ons minder belangrijke zaken zorgden ervoor dat dát niet doorging. Jammer, want in de zaal zittend hadden wij allemaal het idee bij iets bijzonders aanwezig te zijn geweest.
200 Motels – the suites is muziek van de gelijknamige film als apart muziekstuk, niet 'gestuurd' door de film. Wij weten, door de versies Amsterdam, dat er dan iets heel anders komt, andere muziek, andere volgorde ook.

Information: “The music is not in the same order as in the movie. Some of this music is in the movie. Some of this music is not in the movie. Some of the music that’s in the movie is not on the album. Some of the music that was written for the movie is not in the movie or the album.”

Dat is de tekst in de binnenhoes van 200 Motels, de dubbelelpee uit 1971. En met het kleine denkraam van toen heb je daar allerlei ideeën over, maar uiteindelijk blijkt hier net als overal en altijd tijdsdruk en geld een cruciale rol te hebben gespeeld. Wat overblijft is de gedachte: ‘wanneer horen we dan de rest? Of gaan we die überhaupt nog wel horen?’ De eerste keer dat we die gingen horen, maar geheel in stijl met het citaat hierboven, was in 2000 in Carré, Amsterdam. Onder leiding van Jurjen Hempel werd daar 200 Motels uitgevoerd als nooit te voren. Wat een privilege. We zaten te genieten in de zaal en achteraf ging al snel het gerucht dat dit concert op cd zou verschijnen. Mooi niet. Daarna trad er een langdurige stilte in, maar dat zijn we gewend.

Niet helemaal onverwacht, tenminste als je een beetje volgt wat er aan het Zappa-front gebeurt, kwam de aankondiging van een speciale uitvoering van 200 Motels door het LA Philharmonic onder leiding van Esa-Pekka Salonen in Walt Disney Concert Hall. Hahaha dat is nog eens een act voor Disney, zo zat ik mij te verkneukelen. Met medewerking van enkele gasten, waaronder dochter Diva (die van de hoes en de hotelsleutels), keldergeest Joe Travers, Scott Thunes (de bassist van de laatste toer van de laatste band die je nooit gehoord hebt) en coryfee Ian Underwood. Hoera! Die laatste was mij meer dan welkom. Ian had immers, als enige(!), ook op de originele 200 Motels gespeeld en wist indertijd meer van de rechterhand van Zappa dan hij het zelf wist. Het hele Disney-concert zou worden opgenomen, met bij elk instrument een microfoon. Ik wist genoeg: dit wordt straks dan dé plaat.

200 Motels – the suites, is totaal anders dan 200 Motels uit 1971. Ja, er zijn herkenbare passages, maar de volgorde is anders en er is veel nieuw materiaal. De opnamekwaliteit is duidelijk anders, de suites dreunen, vooral het slagwerk, door mijn huis. De 200 Motels cd-versie uit 1997 is al een stuk beter dan de lp, maar dit slaat alles.
Zappa was nog relatief jong voor een zelflerende componist toen hij 200 Motels schreef. Je hoort dan ook allerlei invloeden, van Varèse tot Stravinsky, van Cage tot Webern tot Carter. Hij is op dat moment een duidelijk nog niet volgroeide componist. Maar dat zeg ik met de oren van nu. In 1971 was ik diep onder de indruk en prees de plaat bij iedereen aan – met weinig succes overigens - als het ultieme Zappa-werk. Het belang ervan drong bij velen pas vele jaren later door of helemaal nooit.

Zoals gezegd is de volgorde, vergeleken met die van de oude lp, helemaal omgegooid. Gail heeft haar best gedaan de uitgave samen te stellen zoals manlief het voor oren had. Het is overigens haar laatste bijdrage voor ze overleed. Nu moet ik zeggen dat 200 Motels allesbehalve een logisch verhaal is/was en de versies die we kennen net zo absurd zijn als Zappa’s theater het belooft, maar ‘The Suites’ zijn voor wat dat betreft logischer in opbouw: de band gaat op tournee, beland in een achterafdorp waar niks te doen is en gooit dan alle frustraties van het toeren, het weg zijn van de geliefden thuis en de open haard op de bühne. Tussendoor krijgen we nog een les seksuele opvoeding – alles behalve een mondvol is verspild – en belanden we in de finale.
Wat we in deze opera – ja, tegenwoordig is het een opera (logica: klassieke muziek+zang=opera), te horen krijgen is vooral het modern-klassieke deel met incidenteel een bandachtigs. Het is geen band namelijk, maar een samenstelling van loslopende - en gepensioneerde studiomuzikanten. Enerzijds is dat een prima keus, immers de opzet van het hele spektakel was voor ‘groot’ orkest met aangevulde band-elementen. Wel mis ik Zappa’s gitaar en sommige rock-uitspattingen, bijvoorbeeld in het nu afwezige tweede deel van Strictly Genteel. Dat was altijd even lekker meeswingen en op adem komen na de ‘zware’ muziek van oude lp kantje vier, maar aan de andere kant kun je dat niet vragen en is het onrealistisch. De afwezige gitaar brengt mij wel tot de vraag: waar is Dweezil? De troonopvolger is niet in beeld én geluid. Hij had van mij best even zijn magic fingers mogen laten bewegen.

Het on-the-road-verhaal anno 2013 wordt verteld door allerlei ‘napraters’ en die doen dat in eigen stijl en inbreng uitstekend. Af en toe meende ik zelfs de echte stem van The Phlorescent Leech te horen en niet diens schaduw. Wonderlijk hoe stemmen op elkaar kunnen lijken. Alles is prima gedaan, de koren, de zangpartijen, etc. Een dikke pluim voor heer Salonen en diens kompanen. De gein tussendoor in de storm van serieuziteit komt van de op de hoes in kleur weergegeven ‘cast’. Zo blijft het orkest in het kamp, zoals dat voorzien was in het verleden. Gelukkig hoeven ze nu in ‘het niet besmeurde pak’. Als je goed kijkt zei je op de foto in het boekje heer Underwood, heer Thunes en heer Travers met hun 200 Motels shirtjes aan. Wie Randy Kerber (keyboards) en Jamie Kime (gitaar) zijn weet ik niet, maar ze zitten ook in de cirkel voor de dirigent als medebendeleden.

De cd’s zijn niet ingedeeld volgens het boekje of he boekje volgt de cd’s niet, maar dat is bijzaak. The Pleated Gazelle – eerst heette die nog ‘I Have Seen the Pleated Gazelle’ sluit cd1 af en dan mogen we aan de trip van disc twee. Rip of some more ashtrays! En met een uitgedunde finale kunnen we na vijfenveertig jaar weer een boek sluiten en de cd op gepaste plek in de kast zetten. Daarmee is een eind gekomen aan een lang verhaal, met veel verhitte discussies, rechtenkwesties en dat soort creatief belemmerende factoren.

‘Some of the situations described in the (song) texts are real. Some of them are not so real. You decide!


    dutch text 2015/2018 Paul Lemmens © pics etc. ZFT/UMe