20 november
2015
officiële release - 101
2015 cd-versie
disc 1
1. Overture
2. Went on the Road
3. Centerville
4. This Town is a Sealed Tuna Sandwich
5. The Restaurant Scene
6. Touring can Make You Crazy
7. What's the Name of Your Group?
8. Can I Help You With This Dummy?
9. The Pleated Gazelle
disc 2
1. I'm Stealing the Room
2. Shove It Right In
3. Penis Dimension
4. Strictly Genteel
------------------------------------------------------------
The Performers:
Esa-Pekka Salonen: conductor
Los Angeles Philharmonic
Los Angeles Master Chorale
with:
Ian Underwood: keyboards and electric alto sax
Randy Kerber: keyboards and Hammond organ
Joe Travers: drums
Scott Thunes: electric bass
Jamie Kime: electric guitar
The Cast:
Jeff Taylor: Larry the Dwarf
Michael des Barres: Rance
Matt Marks: Mark
Zach Villa: Howie
Rich Fulcher: Lonesome Cowboy Burt
Hila Plitman: soprano solo
Morris Robinson: bass solo
Joel David Moore: Frank
Joe Fria: Jeff
Ann Cusack: Donovan/The Good Conscience
Alan Ruck: Ginger/The Bad Conscience
Diva Zappa: Janet
Sheila Vand: Lucy
------------------------------------------------------------
Live At Walt Disney Concert Hall - 23 oktober 2013
------------------------------------------------------------
Misdruk: 'The Pleated Gazelle' is track 9 op disc one en niet track
1 op disc 2.
|
Op 200 Motels – the suites moesten we ongeveer
vijftien jaar wachten. Iedereen had verwacht, zeker na de toezegging
van Gail Zappa, dat de uitvoering in Amsterdam, Carré, 2000, op cd
zou verschijnen. Meningsverschillen en andere voor ons minder
belangrijke zaken zorgden ervoor dat dát niet doorging. Jammer, want
in de zaal zittend hadden wij allemaal het idee bij iets bijzonders
aanwezig te zijn geweest.
200 Motels – the suites is muziek van de gelijknamige film als apart
muziekstuk, niet 'gestuurd' door de film. Wij weten, door de versies
Amsterdam, dat er dan iets heel anders komt, andere muziek, andere
volgorde ook.
Information: “The music is not in the same order as in the
movie. Some of this music is in the movie. Some of this music is not
in the movie. Some of the music that’s in the movie is not on the
album. Some of the music that was written for the movie is not in
the movie or the album.”
Dat is de tekst in de binnenhoes van 200 Motels, de dubbelelpee uit
1971. En met het kleine denkraam van toen heb je daar allerlei
ideeën over, maar uiteindelijk blijkt hier net als overal en altijd
tijdsdruk en geld een cruciale rol te hebben gespeeld. Wat
overblijft is de gedachte: ‘wanneer horen we dan de rest? Of gaan we
die überhaupt nog wel horen?’ De eerste keer dat we die gingen
horen, maar geheel in stijl met het citaat hierboven, was in 2000 in
Carré, Amsterdam. Onder leiding van Jurjen Hempel werd daar 200
Motels uitgevoerd als nooit te voren. Wat een privilege. We zaten te
genieten in de zaal en achteraf ging al snel het gerucht dat dit
concert op cd zou verschijnen. Mooi niet. Daarna trad er een
langdurige stilte in, maar dat zijn we gewend.
Niet helemaal onverwacht, tenminste als je een beetje volgt wat er
aan het Zappa-front gebeurt, kwam de aankondiging van een speciale
uitvoering van 200 Motels door het LA Philharmonic onder leiding van
Esa-Pekka Salonen in Walt Disney Concert Hall. Hahaha dat is nog
eens een act voor Disney, zo zat ik mij te verkneukelen. Met
medewerking van enkele gasten, waaronder dochter Diva (die van de
hoes en de hotelsleutels), keldergeest Joe Travers, Scott Thunes (de
bassist van de laatste toer van de laatste band die je nooit gehoord
hebt) en coryfee Ian Underwood. Hoera! Die laatste was mij meer dan
welkom. Ian had immers, als enige(!), ook op de originele 200 Motels
gespeeld en wist indertijd meer van de rechterhand van Zappa dan hij
het zelf wist. Het hele Disney-concert zou worden opgenomen, met bij
elk instrument een microfoon. Ik wist genoeg: dit wordt straks dan
dé plaat.
200 Motels – the suites, is totaal anders dan 200 Motels uit 1971.
Ja, er zijn herkenbare passages, maar de volgorde is anders en er is
veel nieuw materiaal. De opnamekwaliteit is duidelijk anders, de
suites dreunen, vooral het slagwerk, door mijn huis. De 200 Motels
cd-versie uit 1997 is al een stuk beter dan de lp, maar dit slaat
alles.
Zappa was nog relatief jong voor een zelflerende componist toen hij
200 Motels schreef. Je hoort dan ook allerlei invloeden, van Varèse
tot Stravinsky, van Cage tot Webern tot Carter. Hij is op dat moment
een duidelijk nog niet volgroeide componist. Maar dat zeg ik met de
oren van nu. In 1971 was ik diep onder de indruk en prees de plaat
bij iedereen aan – met weinig succes overigens - als het ultieme
Zappa-werk. Het belang ervan drong bij velen pas vele jaren later
door of helemaal nooit.
Zoals gezegd is de volgorde, vergeleken met die van de oude lp,
helemaal omgegooid. Gail heeft haar best gedaan de uitgave samen te
stellen zoals manlief het voor oren had. Het is overigens haar
laatste bijdrage voor ze overleed. Nu moet ik zeggen dat 200 Motels
allesbehalve een logisch verhaal is/was en de versies die we kennen
net zo absurd zijn als Zappa’s theater het belooft, maar ‘The
Suites’ zijn voor wat dat betreft logischer in opbouw: de band gaat
op tournee, beland in een achterafdorp waar niks te doen is en gooit
dan alle frustraties van het toeren, het weg zijn van de geliefden
thuis en de open haard op de bühne. Tussendoor krijgen we nog een
les seksuele opvoeding – alles behalve een mondvol is verspild – en
belanden we in de finale.
Wat we in deze opera – ja, tegenwoordig is het een opera (logica:
klassieke muziek+zang=opera), te horen krijgen is vooral het
modern-klassieke deel met incidenteel een bandachtigs. Het is geen
band namelijk, maar een samenstelling van loslopende - en
gepensioneerde studiomuzikanten. Enerzijds is dat een prima keus,
immers de opzet van het hele spektakel was voor ‘groot’ orkest met
aangevulde band-elementen. Wel mis ik Zappa’s gitaar en sommige
rock-uitspattingen, bijvoorbeeld in het nu afwezige tweede deel van
Strictly Genteel. Dat was altijd even lekker meeswingen en op adem
komen na de ‘zware’ muziek van oude lp kantje vier, maar aan de
andere kant kun je dat niet vragen en is het onrealistisch. De
afwezige gitaar brengt mij wel tot de vraag: waar is Dweezil? De
troonopvolger is niet in beeld én geluid. Hij had van mij best even
zijn magic fingers mogen laten bewegen.
Het on-the-road-verhaal anno 2013 wordt verteld door allerlei
‘napraters’ en die doen dat in eigen stijl en inbreng uitstekend. Af
en toe meende ik zelfs de echte stem van The Phlorescent Leech te
horen en niet diens schaduw. Wonderlijk hoe stemmen op elkaar kunnen
lijken. Alles is prima gedaan, de koren, de zangpartijen, etc. Een
dikke pluim voor heer Salonen en diens kompanen. De gein tussendoor
in de storm van serieuziteit komt van de op de hoes in kleur
weergegeven ‘cast’. Zo blijft het orkest in het kamp, zoals dat
voorzien was in het verleden. Gelukkig hoeven ze nu in ‘het niet
besmeurde pak’. Als je goed kijkt zei je op de foto in het boekje
heer Underwood, heer Thunes en heer Travers met hun 200 Motels
shirtjes aan. Wie Randy Kerber (keyboards) en Jamie Kime (gitaar)
zijn weet ik niet, maar ze zitten ook in de cirkel voor de dirigent
als medebendeleden.
De cd’s zijn niet ingedeeld volgens het boekje of he boekje volgt de
cd’s niet, maar dat is bijzaak. The Pleated Gazelle – eerst heette
die nog ‘I Have Seen the Pleated Gazelle’ sluit cd1 af en dan mogen
we aan de trip van disc twee. Rip of some more ashtrays! En met een
uitgedunde finale kunnen we na vijfenveertig jaar weer een boek
sluiten en de cd op gepaste plek in de kast zetten. Daarmee is een
eind gekomen aan een lang verhaal, met veel verhitte discussies,
rechtenkwesties en dat soort creatief belemmerende factoren.
‘Some of the situations described in the (song) texts are real.
Some of them are not so real. You decide!
|