1988 cd-versie 2012 cd-versie	You Can't Do That on Stage Anymore, Vol. 1 9 mei 1988 officiële release - 51 1988 / 2012 cd-versie disc 1   1. The Florida Airport Tape   2. Once Upon A Time   3. Sofa #1   4. The Mammy Anthem   5. You Didn't Try To Call Me   6. Diseases Of The Band   7. Tryin To Grow A Chin   8. Let's Make The Water Turn Black/Harry, You're A Beast/The Orange County Lumber Truck   9. The Groupie Routine 10. Ruthie-Ruthie 11. Babbette 12. I'm The Slime 13. Big Swifty 14. Don't Eat The Yellow Snow disc 2   1. Plastic People   2. The Torture Never Stops   3. Fine Girl   4. Zomby Woof   5. Sweet Leilani   6. Oh No   7. Be In My Video   8. The Deathless Horsie   9. The Dangerous Kitchen 10. Dumb All Over 11. Heavenly Bank Account 12. Suicide Chump 13. Tell Me You Love Me 14. Sofa #2 ------------------------------------------------------------ at various points on these discs you can hear: Frank Zappa: guitar, vocals, keyboards Lowell George: guitar, vocals Ray White: guitar, vocals Adrian Belew: guitar, vocals Warren Cuccurullo: guitar, organ Steve Vai: guitar Dweezil Zappa: guitar Denny Walley: slide guitar, vocals Mark Volman: vocals Howard Kaylan: vocals Ray Collins: vocals Ike Willis: vocals, guitar Ian Underwood: woodwinds, keyboards, guitar Jim 'Motorhead' Sherwood: baritone saxophone, vocals Napoleon Murphy Brock: saxophone, vocals Bunk Gardner: tenor saxophone, trumpet Bruce Fowler: trombone Don Preston: keyboards Peter Wolf: keyboards Allan Zavod: keyboards Bobby Martin: keyboards, vocals, saxophone Tommy Mars: keyboards, vocals George Duke: keyboards, vocals Scott Thunes: bass guitar, synthesizer, vocals Jim Pons: bass guitar, vocals Roy Estrada: bass guitar, vocals Jeff Simmons: bass guitar Tom Fowler: bass guitar Patrick O'Hearn: bass guitar Arthur Barrow: bass guitar, keyboards Ruth Underwood: vibraphone, percussion Ed Mann: percussion Jimmy Carl Black: drums, percussion Vinnie Colaiuta: drums Ralph Humphrey: drums Artie Tripp: drums David Logeman: drums Aynsley Dunbar: drums Terry Bozzio: drums Chester Thompson: drums Chad Wackerman: drums ------------------------------------------------------------ Na het verschijnen van deze set kreeg Zappa commentaar van de fans dat verschillende data niet klopten. Op You Can't Do That On Stage Anymore Vol. 2 worden die gecorrigeerd. ------------------------------------------------------------
introductietekst 1988 2-lp sampler: "You Can't Do That on Stage Anymore in its complete form has a playing time of more than 13 hours. It was designed primarily for release on CD (six double sets, with each disc including more than one hour of material). From the beginning we have been asking ourselves: "How will we ever cram all this stuff into a normal vinyl release?" The only practical answer seems to be this double LP sampler. For those of you who don't own CD players yet, this release provides an 80 minutes sneak preview of material from Volume One, as well as future You Can't Do That on Stage Anymore releases. We hope you enjoy it, and that it provides some incentive for the acquisition of a CD player, and that eventually you get to hear the whole collection in the medium for which it was created." 3" cd-single (Rykodsic - 1988)	You Can’t Do That On Stage Anymore, vol. 1 bracht vreugde in het hart. Wat een mooie opener van de serie. Zoiets had ik nu altijd al gewenst, zeker na aanleiding van de box-verhalen die al sinds de jaren zestig rondzongen. In 1988 is het dan eindelijk zo ver en worden maar liefst zes boxen met elk twee cd’s geproduceerd en - volgens de aankondiging op de Sampler - met maar liefst meer dan dertien uur onuitgebrachte(!) muziek. Wie doet hem dat na? Zappa had er twintig jaar voor nodig om dit te maken schrijft hij in de introductietekst. Dat valt dan wel weer mee, want dit ‘project’ is redelijk recent en brengt eigenlijk een doorsnee van alle bands van alle jaren. Zappa kan het niet laten om te melden dat er absoluut géén overdubs zijn en dat alle materiaal live is. Zelfs tegen zijn principe in zijn sommige tracks lo-fi! Maakt mij niets uit, kom maar op met ‘Muziek’! De hele handel begint op het vliegveld, maar als snel verplaatst de set zich via de ‘Fussbodenbelag’ naar de Sofa en om daar de hymne van de Mammy Nuns aan te heffen. You Didn’t Try to Call Me, een song uit het prille begin krijgt hier een 1980-uitvoering. Spectaculair wordt het met de ziektes van de band. Niet misselijk! Na een stukje uit de Sheik-periode gaat het voor mij echt loos met een medley van muziek uit de oertijd (1969). Yes! Mark en Howie doen de groupie-routine nog eens dunnetjes over en vervolgens komen de meiden, Ruthie and Babette (74-band) langs. Die laatste zou zo uit Rhino’s doo-wop-box kunnen komen. Disc 1 sluit af met een geweldige uitvoeringen van Big Swifty (73-band - mooie solo's van Duke en Zappa) en Don't Eat the Yellow Snow live in London, ja de (79-) band met al die zieken. Geweldig! en dan heb ik het nog niet gehad over alle gasten on stage en het spontaan voordragen van gedichten waaronder een nogal pijnlijk. Zappa was een meester in dit soort intermezzo’s en vooral de manier waarop dat bij hem ‘gewoon’ kon en idem hoe hij er dan, meestal zeer gevat, op reageerde. Ik denk dat dat een van meest bijzondere aspecten in Zappa’s muziek is en wellicht ook juist het aspect waardoor hij zo gewaardeerd werd door zijn publiek of het publiek zich aan hem bond. Disc 2 begint met een Green Chevy uit 1969. Dat alleen al. Plastic People wordt uitgevoerd na veel interactie met het publiek. Zappa legt uit dat het eigenlijk Louie Louie is met een extra noot. De tortuur heeft een speciaal US Service Men-aroma, door de uitvoering in Neurenberg en de hoeveelheid USSM's daar. Klassieke uitvoering met mooie solo. Fine Girl en Zomby Woof worden uitgevoerd door de 82-band, meteen gevolgd door Sweet Leilani en Oh No door de 69-band. De nummers lopen makkelijk achter elkaar door en het maakt niet heel veel uit dat er dertien jaar verschil tussen zit. Tijd voor een jongere periode (1981-1984) met tracks als Be in my Video, Deathless Horsie, Dangerous Kitchen, Dumb all Over, Heavenly Bank en Suicide Chump. Prima uitvoeringen allemaal, maar wat strakker uitgevoerd dan menig periode ervoor. Goed betekent niet altijd per sé goed als u snapt wat ik bedoel. Het charmante van sommige muziek zit hem in de fouten De disc sluit af met Tell me You Love Me en Sofa #2 door de 82-band. De twee discs zijn een bonte mengeling van bands en stijlen. De jaartallen en allerlei wetenswaardigheden staan met soms geinige anekdotes in het boekje. De fans vielen bij bosjes over de fouten die erin stonden en schreven, belden, mailden. Reden om een en ander in het volgende deel, Stage, vol. 2 te corrigeren. Volume één is een prima startset en met name door de variatie en collagestijl sterk aanbevolen. Naarmate de serie volgde bleek dat, in ieder geval in mijn optiek, niet alle discs even goed in balans waren. Maar dat is verderop te lezen. Zappa sluit of met wijze woorden: “Hope You Liked It, Goodnight!”
dutch text 1995 / 2011 / 2018 Paul Lemmens © pics etc. ZFT