Roomservice? “Ik heb zo’n honger, vreselijke honger. Mag ik van u 1 portie concertfilm; graag zonder de geanimeerde klei, want dat lust ik niet en mag ik als extra 1 portie “Bij benadering” erbij; dat is zo lekker!” Roomservice? “Hallo, ik heb nog steeds niets gekregen! En ik heb zo’n honger” Roomservice? “Hallo ik heb hier een onduidelijke portie, ik denk niet helemaal fris!” Roomservice? “Hallo? Nu heb ik eindelijk het eten, maar alles is fout, de klei zit er toch bij en het extraatje bent u vergeten! Ik wordt zo vreselijk kwaad! Wat is dit voor een tent?” Dit zou best op de nieuwe DVD van Frank Zappa, A Token of his Extreme, kunnen staan/slaan. Ooit keek ik die Token in een rokerige bovenzaaltje en was toen al onder de indruk. Weliswaar beetje jaren zestig met 120 miljoen beelden per seconden, je ziet van alles, maar eigenlijk zie je niets. Sterker nog, na het kijken moet je naar de dokter voor 1 bril, 1 portie valium en 1 wit vel om de indrukken te neutraliseren. Maar goed, het was Zappa, dus was het goed. Dat was toen het criterium. Na de wat schimmige videoband kwam er een nog schimmiger DVD, vermoedelijk opgenomen in dat rokerige zaaltje en vervolgens als illegaal op de markt geworpen. Immers, alles waar Zappa op staat wordt verkocht. Toch? En dan is er nu de enige echte officiële DVD, met nieuwe voorkant, maar dezelfde inhoud. Nou ja, niet helemaal zoals ik al omschreef. Token is altijd een lelijk eendje in het riet geweest, immers de zaak staat ook al op de Dub Room, ook 1 speciaal erbij graag. De band met Brock, Fowler, Duke, Thompson, Underwood (vr.) en FZ wordt op A Token min of meer centraal gezet; op Dub doet ook nog een andere versie van Zappa’s bands mee. De splitsing is een verstandige, niet alleen geluidstechnisch, maar, por dios, wat een band was/is dit. De nieuwe DVD is auditief opgefrist en dat is de grote winst. De beelden zijn redelijk te volgen, er is wel klei (de animatie van Brickford dan), maar in beschaafde hoeveelheid. De muziekstukken lopen soms niet in elkaar over, er zit af en toe een zwart gat tussen. Dat is vreemd maar zegt iets over de montage. Daar hebben ze een woord voor: slordig! En zoals gezegd Approximate zit er nu weer niet bij. Reden? Niemand weet het, zelfs de Man van Utopia niet. Toch is het al met al een leuke DVD om te hebben, te bekijken en van te genieten, immers de muziek is meer dan uitstekend en de uitvoering idem. Brock laat horen aardig thuis te zijn op sax en fluit en glijbare danspartijen, Duke scat en pianeert alsmede synthetiseert. Fowler is de rust zelve, dat moet ook wel in een band als deze. Thompson laat zich niet afschrikken door opduikende gorilla’s en bewerkt de well tuned drumset met passie. Dat is fijn voor hem, maar aller ogen zijn gericht op Mrs. Underwood, die met haar veel te hoge broek, stralend slaat op alles in haar omgeving, waaronder een flinke hoeveelheid percussie. Ze lacht naar de baas, wij weten inmiddels, uit allerlei boeken, dat ze het best met hem wilde aanleggen, God weet wat zich allemaal in de bus afgespeeld heeft. En die baas, zingt, gromt, en beroert zijn snaren al dan niet tienvingerig in het kwadraat. De solo’s zijn kort, puntig en scherp, zijn humor gegroefd in het staartvenijn. Kortom genieten van dit alles. In de bonus zit de beloning, namelijk een prachtige gevouwen zwart servet met onzichtbare inkt versierd. Al met al is dit teken van extreem gedrag niet eens zo deviant, maar verdient wel een dieprode stempel van goedkeuring en zelfs een beetje van geluk.

Paul Lemmens - 2013 / 2018 © pics © ZFT