Roomservice? “Ik heb zo’n honger,
vreselijke honger. Mag ik van u 1 portie concertfilm; graag zonder de
geanimeerde klei, want dat lust ik niet en mag ik als extra 1 portie
“Bij benadering” erbij; dat is zo lekker!”
Roomservice? “Hallo,
ik heb nog steeds niets gekregen! En ik heb zo’n honger”
Roomservice? “Hallo ik heb hier een onduidelijke portie, ik denk niet
helemaal fris!”
Roomservice? “Hallo? Nu heb ik eindelijk het
eten, maar alles is fout, de klei zit er toch bij en het extraatje bent
u vergeten! Ik wordt zo vreselijk kwaad! Wat is dit voor een tent?”
Dit zou best op de nieuwe DVD van Frank Zappa, A Token of his
Extreme, kunnen staan/slaan. Ooit keek ik die Token in een rokerige
bovenzaaltje en was toen al onder de indruk. Weliswaar beetje jaren
zestig met 120 miljoen beelden per seconden, je ziet van alles, maar
eigenlijk zie je niets. Sterker nog, na het kijken moet je naar de
dokter voor 1 bril, 1 portie valium en 1 wit vel om de indrukken te
neutraliseren. Maar goed, het was Zappa, dus was het goed. Dat was toen
het criterium. Na de wat schimmige videoband kwam er een nog schimmiger
DVD, vermoedelijk opgenomen in dat rokerige zaaltje en vervolgens als
illegaal op de markt geworpen. Immers, alles waar Zappa op staat wordt
verkocht. Toch? En dan is er nu de enige echte officiële DVD, met nieuwe
voorkant, maar dezelfde inhoud. Nou ja, niet helemaal zoals ik al
omschreef. Token is altijd een lelijk eendje in het riet geweest, immers
de zaak staat ook al op de Dub Room, ook 1 speciaal erbij graag. De band
met Brock, Fowler, Duke, Thompson, Underwood (vr.) en FZ wordt op A
Token min of meer centraal gezet; op Dub doet ook nog een andere versie
van Zappa’s bands mee. De splitsing is een verstandige, niet alleen
geluidstechnisch, maar, por dios, wat een band was/is dit. De nieuwe DVD
is auditief opgefrist en dat is de grote winst. De beelden zijn redelijk
te volgen, er is wel klei (de animatie van Brickford dan), maar in
beschaafde hoeveelheid. De muziekstukken lopen soms niet in elkaar over,
er zit af en toe een zwart gat tussen. Dat is vreemd maar zegt iets over
de montage. Daar hebben ze een woord voor: slordig! En zoals gezegd
Approximate zit er nu weer niet bij. Reden? Niemand weet het, zelfs de
Man van Utopia niet. Toch is het al met al een leuke DVD om te hebben,
te bekijken en van te genieten, immers de muziek is meer dan uitstekend
en de uitvoering idem. Brock laat horen aardig thuis te zijn op sax en
fluit en glijbare danspartijen, Duke scat en pianeert alsmede
synthetiseert. Fowler is de rust zelve, dat moet ook wel in een band als
deze. Thompson laat zich niet afschrikken door opduikende gorilla’s en
bewerkt de well tuned drumset met passie. Dat is fijn voor hem, maar
aller ogen zijn gericht op Mrs. Underwood, die met haar veel te hoge
broek, stralend slaat op alles in haar omgeving, waaronder een flinke
hoeveelheid percussie. Ze lacht naar de baas, wij weten inmiddels, uit
allerlei boeken, dat ze het best met hem wilde aanleggen, God weet wat
zich allemaal in de bus afgespeeld heeft. En die baas, zingt, gromt, en
beroert zijn snaren al dan niet tienvingerig in het kwadraat. De solo’s
zijn kort, puntig en scherp, zijn humor gegroefd in het staartvenijn.
Kortom genieten van dit alles. In de bonus zit de beloning, namelijk een
prachtige gevouwen zwart servet met onzichtbare inkt versierd. Al met al
is dit teken van extreem gedrag niet eens zo deviant, maar verdient wel
een dieprode stempel van goedkeuring en zelfs een beetje van geluk.
Paul Lemmens - 2013 / 2018 © pics © ZFT