    1968 lp-versie met op de hoes nog 'Francis Vincent Zappa' Zappa vond de naam ''Francis' vreselijk. Nadat hij ontdekt had dat dat toch anders op zijn geboortecertificaat stond werden alle hoezen daarna veranderd in 'Frank Vincent Zappa'    Hoesontwerp voorzijde en binnenzijde voor de niet uitgebrachte 1967 Capitol lp - let op de verwisseling van voor- en achterzijde van de later uitgebrachte plaat. 
 2012 cd-versie  2018 record store lp-versie (de originele 1967 Capitol plaat). Hoes als eerder boven. Dit is een 45-toeren uitgave. ------------------------------------------------------------ link met:  ------------------------------------------------------------ |
Lumpy
Gravy 13 mei 1968 officiële release - 3 * 1967 niet uitgebrachte Capitol-versie Program one: Tableaux A I. Sink Trap A II. Gum Joy A III. Up and Down A IV. Local Butcher Program two: Tableaux B V. Gypsy Airs B VI. Hunchy Punchy B VII. Foamy Soaky B VIII. Let's Eat Out B IX. Teenage Grand Finale 1968 lp-versie A1. Lumpy Gravy - part one B1. Lumpy Gravy - part two 1995 Ryko cd - version: Lumpy Gravy - part one 1. The Way I See It, Barry 2. Duodenum 3. Oh No 4. Bit Of Nostalgia 5. It's From Kansas 6. Bored Out 90 Over 7. Almost Chinese 8. Switching Girls 9. Oh No Again 10. At the Gas Station 11. Another Pickup 12. I Don't Know If I Can Go Through This Again Lumpy Gravy - part two 1. Very Distraughtening 2. White Ugliness 3. Amen 4. Just One More Time 5. A Vicious Circle 6. King Kong 7. Drums Are Too Noisy 8. Kangaroos 9. Envelops the Bath Tub 10. Take Your Clothes Off 2012 cd-versie 1. Lumpy Gravy - part one 2. Lumpy Gravy - part two ------------------------------------------------------------ The Abnuceals Emuukha Electric Symphony Orchestra & Chorus Frank Zappa: composer, conductor Sid Sharp: conductor Paul Smith: piano, celeste, harpsichord Mike Lang: piano, celeste, harpsichord Lincoln Mayorga: piano, celeste, harpsichord Pete Jolly: piano, celeste, harpsichord John Guerin: drums Frank Capp: drums Shelly Manne: drums Emil Richards: percussion Gene Estes: percussion Alan Estes: percussion Victor Feldman: percussion Kenneth Watson: percussion Thomas Poole: percussion Ted Nash: woodwinds Jules Jacob: woodwinds John Rotella: wodwinds Bunk Gardner: woodwinds Don Christlieb: woodwinds Gene Cipriano: woodwinds Arthur Maebe: french horn Vincent DeRosa: french horn Richard Perissi: french horn Arthur Briegleb: french horn David Duke: french horn George Price: french horn Jimmy Zito: trumpet Kenneth Shroyer: trombone Lew McCreary: trombone Jim Helms: guitar Tommy Tedesco: guitar Tony Rizzi: guitar Al Viola: guitar Dennis Budimir: guitar Bob West: bass John Balkin: bass Jimmy Bond: bass Lyle Ritz: bass Chuck Berghofer: bass Arnold Belnick: strings Harold Bemko: strings Joseph DiFiore: strings Jesse Ehrlich: strings James Getzoff: strings Philip Goldberg: strings Harry Hyams: strings Ray Kelly: strings Jerome Kessler: strings Alexander Koltun: strings Bernard Kundell: strings William Kurasch: strings Leonard Malarsky: strings Jerome Reisler: strings Joseph Saxon: strings Ralph Schaeffer: strings Leonard Selic: strings Tibor Zelig: strings CHORUS: Louie the Turkey, Ronnie Williams, Dick Barber, Roy Estrada, Spider, Motorhead, JK & Tony, Maxine, Gilly, Becky, Maxine, All Nite John & the other John, Cal, Pumpkin (=Gail), Larry Fanoga, Monica, Eric Clapton & Charlotte, Jimmy Carl Black, Sammy, Harold, Charlie, Bruce and the rest of the guys from Atlanta. ------------------------------------------------------------ Is this Phase 2 of We're Only in it for the Money? ------------------------------------------------------------ * Officiële release nummer 3. In werkelijkheid is We're Only in it for the Money (#4) een paar maanden eerder uitgebracht dan Lumpy Gravy. ------------------------------------------------------------ |
| Verhaal uit de
niet uitgebrachte Capitol-plaat: It has been raining all night. A black car is driving through the damp woods. The wind is blowing and it is chilly outside. We can hear the rain. We cannot hear the car. There are two people in the car. One of them is dead. He is 19 years old. We can see what is left of his eyes. It is as if some strange, soft instrument had struck them, causing the eyelids to become translucent and gray and swollen. We can barely see the pupils beneath. His name is Bernie and he used to work on a farm. It is very late. The silent black car finds it way through a maze of hastily planned streets in a tract of new homes. The Cinderella Gingerbread Wonderland Estates are all empty. The little plywood curlycues on the eaves of each dream castle are splitting and peeling. The stingily spaced nails that hold them on are bleeding rust. The windows are mostly broken. The tract is held together by chicken wire and cheesy strands of cotton string and screaming neon pennants ... in every direction from one to another and up and down and sideways: little plastic triangles on those marvelous never-rot cables, from house to house, providing God knows how much necessary structural support. The silent black car stops at a turquoise house on the corner of Wanda Parkway and Thornhaven Court. The driver gets out and walks slowly to the door of the turquoise house. It is still raining. He opens the buckled plywood door and turns on the living room light. We can see from outside that the turquoise house is furnished. The driver beckons from the doorway. Bernie gets out of the silent black car and walks up the path to the door, carefully avoiding the muddy spots between each uniquely wonderful, hand-cast, circular concrete stepping-stone. We hear some frogs and the rain. By the light of a lamp shaded like a covered wagon with a bucking bronco painted on the shade, we see the grim face of the driver clearly for the first time. He looks like everyone's personal image of their father when he gets mad. He speaks: "Bernie ... why'd you run away, son?" Bernie doesn't look at him. He shuffles his feet a bit and looks around the room at the furniture ... through his translucent bulges. He seems to find things just as they were before ... the naugahyde vibrator chair, the three color reproduction of the Grand Canyon in the embossed maple frame over the brown sectional with metallic threads that used to get caught on the buckles of his jacket, the walnut step-end tables with the old magazines and doilies and the Kleenex box with the matching mahogany low-boy coffee table with the contrasting doilies and book matches from all over in a little brass silent butler. He gets up and goes into the kitchen, silently thinking to himself (and hating to admit it) that it felt good to sit in the old green platform rocker again, but he knew he needed a Coke. "You want me to really louse you up, kid? What I did to your eyes wasn't enough for you? You got any idea what that thing could do to your mouth if I used it on you? Why'd you run away, son?"Bernie nervously gulps his Coca-Cola. It foams within him as he turns to answer, "I dunno, dad ... I just dunno. Why'd you have to go and use that thing on my eyes? They hurt sort of ... and I feel weird all over." Another hearty snort of his beverage and Bernie continues, "How'd you find me?" "Don't ask me questions! I'm askin' the questions! Tell me why you'd run off like that! Wasn't this a good enough home for you? Everything in here: brand new ... we never had brand new stuff before we moved in here! I work my butt off at that place for the government and get enough money to buy all new stuff ... new house, new furniture, portable record player ... everything like we never had before ... and you go work on a farm!" "I had to, Pop. I missed things they used to be when we lived in the country. I missed the animals and everything. I wish you'd never taken that job in the Alabama plant ... then they never would of transferred you here ... and I never would of had to run off and get caught ... and never of got my eyes hurt. Did Mom buy an baloney this week?" "It's in there somewhere. You know what I did to your Mom?" Bernie bites through the tough plastic baloney wrapper with an expertise known only to people who love baloney and hate to get a knife out to cut it open. Years have taught him just where to bite it. We hear the plastic rip and the teeny-weeny "poof" of the vacuum breaking. Bernie takes three slices and rolls them up. While chewing, he says, "Whatdja do to her? Her eyes like me?" "She wanted me to quit and move back. I got her in the eyes and in the mouth ... two weeks ago. She won't do shopping any more so Sharva's got to do it." "Sharva buy this? How come she got this brand?" "She might've been worried about you and Mama. It's hard on a kid seein' her Mama's eyes and mouth like that. I give her a little more for her allowance now. She bought a basket for her bike so she won't have to carry everything from the supermarket. She makes it in three trips now." Bernie takes three more slices of baloney and rolls them up, only this time he gets the mustard out and dips them in while he eats them. "Boy, I sure feel funny. I don't know whether I'm gettin' sick or I been sick or what. What's her mouth look like?" "That's a hell of a thing to ask about! What you think it looks like? It's all puffed up ... and grayish-like ... and you can sort of see her teeth all the way up to the roots ... and both of her eyes are like yours ... and she's already made THE TRANSITION. We get along a lot better now, so don't you go smartin' off about her! Your transition's due shortly too. I'll teach you your DISCIPLINE and MANNERS and RESPECT FOR YOUR ELDERS." Frank Zappa |
Zappa begon
met Lumpy Gravy eigenlijk meteen na Freak Out. Capitol A&R-man Nick
Venet zag een soloproject met Zappa wel zitten. Hij dacht dat als Zappa
een instrumentaal album zou opnemen en alleen als componist of dirigent
zou werken zijn huidige platenmaatschappij daar geen bezwaar tegen zou
hebben. Zappa vertrok naar New York. In december 1966 startten de
opnames in Capitol's Recording Studios LA, gevolgd door een sessie in
Apostolic Studio, New York in februari 1967. Geen band, maar een
vijftigtal muzikanten onder de naam Abnuceals Emuukha Electric Symphony
Orchestra & Chorus. Capitol's plan was de plaat in augustus uit te
brengen. Een platennummer werd aangevraagd en de hoes ontworpen. Op dat
punt dreigde MGM, Zappa's toenmalige maatschappij met de rechter.
Resultaat: Capitol leverde een kopie van de eindtape aan MGM, zodat die
de opnamen later op het eigen Verve-label kon uitbrengen. Alleen... de
tape die MGM ontving was van slechte kwaliteit en men kon er dus niets
mee. Het enige dat restte was een testpersing met daarop een mogelijke
single: SinkTrap/Gypsy Airs. Zappa kon en wilde dit werk op deze manier niet uitbrengen, maar de soloplaat lag hem na aan het hart. Het was immers een prima kans om de muziek te laten horen die hij altijd al had willen maken: muziek met een orkest. In elf dagen tijd verbouwde hij de originele opnamen door stukken weg te halen, nieuwe toe te voegen, rockstukken erbij (dan nog niet bekende thema's van Oh No, King Kong en Take Your Clothes Of When You Dance) en 'vreemde' gesprekken met Mothers en vrienden op te nemen in een vleugel met daaroverheen een doek. Er ontstond zo een aparte resonantie. Daarnaast vroeg hij andere musici klassieke/jazzy stukken te spelen. Dat gebeurde onder leiding van Sid Sharpe. Alle 'blokken' - zo noemde Zappa de verschillende elementen - werden aangevuld met stukken uit Zappa's Studio-Z periode. Zappa had nog eens negen maanden nodig om tot een goed eindresultaat te komen. Lumpy Gravy werd niet echt gewaardeerd op het moment dat de plaat uitkwam, maar kenners en de echte Zappanaten weten wel beter. Middels denkwolkjes werden Lumpy Gravy en We're Only in it for the Money aan elkaar gekoppeld, phase 1 - phase 2. ja, op Money staan weer stukken, restjes, van Lumpy Gravy. Money heeft ook de collage-achtige stijl van Lumpy. De oude bekende Lumpy Gravy ken ik als elpee nog met het erg foute opschrift op de voorkant: Francis Vincent Zappa. Zappa dacht dat hij zo genoemd was door zijn vader en hij vond dat vreselijk. Later bleek dat niet zo te zijn en is het van alle toekomstige hoezen verwijderd. Grijsgedraaid heb ik die plaat. Later kregen stukjes echte namen of werden herkend en nog later zelfs herleid tot pre-Mothers/Zappa muziek (surf). De gesprekken vonden dus plaats in een vleugel met een zandzak op de pedalen voor de vibraties van de snaren. Dat was in feite zo bizar dat pas met de technieken uit de jaren '90 verder gewerkt kon worden met dat idee (Civilization aka Lumpy Gravy Phase III). Die gesprekken gaan over werken, benzinestations, Zappa's theorie over de Big Note (alles in dit universum is muziek, immers een grote noot die vibreert geeft trillingen en dat is ook muziek - een John Cage invloed...). Op de binnenhoes in echte Cal Schenkel-collagestijl zien we Schenkel zelf met een arm om een etalagepop en Sid Sharp in dirigeerpose. Tussendoor gemonteerd een negatief beeld van Roy Estrada om nog eens extra de link naar We're Only in it for the Money te benadrukken. De titel schijnt te maken te hebben met een reclame voor instant-saus van: Aloma Linda Gravy Quick, en als je dan niet goed roert krijg je klontjes. Lumpy Gravy is basic Zappa en verplicht voor iedereen die iets meer met diens muziek wil. April 2018 - Record Store Day - bood de fans van Lumpy Gravy een kleine verrassing. De Capitol-versie, de ooit bedoelde allereerste, echte versie van Lumpy Gravy werd in beperkte oplage uitgebracht op vinyl met daaromheen de authentieke hoes. Smullen dus. Zelfs als je geen pick-up hebt is het een kleinood, collector's item of wat dan ook. Voor de minder nostalgisch ingestelden: alle muziek is ook te vinden op de 3cd-set Lumpy/Money. |
| dutch text 2010/2018 Paul Lemmens © pics etc. ZFT | |